Τώρα με θυμάσαι?

Ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό των περισσότερων ανθρώπων είναι η ικανότητα τους να ξεχνάνε πολύ εύκολα.Αυτό εν μέρει είναι καλό γιατί μας βοηθάει να ξεφεύγουμε πολλές φορές από δυσάρεστες αναμνήσεις και από καταστάσεις που μας έχουν πληγώσει. Μας βοηθάει να προχωράμε μπροστά και να σβήνουμε όλα όσα μας κρατάνε πίσω.Τί γίνεται όμως όταν ξεχνάμε και αντί να ξεφεύγουμε γυρνάμε πάλι πίσω?

Αμέτρητες φορές έχουμε πει πως αυτό δεν θα το συγχωρήσω ποτέ.Πολλές φορές απογοητευόμαστε από κάποιον και λέμε πως δεν θα ασχοληθούμε ξανά μαζί του.Συνεχώς το κάνουμε αλλά μακάρι να είχαμε την δύναμη να το κάνουμε πραγματικά.Γιατί ο χρόνος μας κάνει συχνά να εξαλείφουμε λάθη του παρελθόντος ,να ξεχνάμε τις πραγματικές διαστάσεις του θέματος και να τα βλέπουμε όλα πιο θετικά και πιο αισιόδοξα.

Δυστυχώς ο νους στον έρωτα δεν έχει απολύτως καμιά χρήση.Δεν μπορεί να κάνει τίποτα.Το μόνο που κάνει είναι να εξιδανικεύει συνεχώς καταστάσεις (που κάθε άλλο παρά ιδανικές είναι) και να διαγράφει τα άσχημα.Αυτό είναι χρήσιμο όταν δεν θέλεις να θυμάσαι τα οδυνηρά γεγονότα,όταν όμως τα ξεχνάς τελείως και θύμάσαι μόνο τα ευχάριστα,τότε έρχεται το πρόβλημα.Όταν λοιπόν κολλάμε με κάποιον το μόνο που κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε όλες τις όμορφες στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί του,όλα τα προτερήματα του και τα θετικά ξεχνόντας τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε ή την απογοήτευση και τον πόνο που μας προκάλεσε.Ξεχνάμε λοιπόν πόσο πολύ μας "ξενέρωσε" η συμπεριφορά του.Όλα αυτά παύουν να υπάρχουν και διαμορφώνουμε στο μυαλό μας έναν άνθρωπό τέλειο μη σκεπτόμενοι την ΑΤΕΛΕΙΑ του ανθρώπο.

Θεωρώντας λοιπόν τον άτομο που ποθούμε τέλειο μας οδηγεί σε καταστάσεις που πληγώνουν αφού νοιώθουμε συνεχώς κατώτεροι του.Το χειρότερο είναι πώς πάντα αυτοί για τους οποίους νοιώθουμε έτσι όχι απλά δεν το αξίζουν,αλλά δεν μπορούμε κιόλας να διαπιστώσουμε το πόσο κατώτεροι είναι αυτοί από εμάς.

Χάνοντας την αυτοεκτίμηση μας χάνουμε (εκτός από αυτό που θέλουμε) τον ίδιο μας τον εαυτό.Χάνεται η πίστη στον εαυτό μας ,η αυθεντικότητα μας και η όρεξη για οτιδήποτε.Είναι πολύ ψυχοφθόρο να προσπαθείς συνεχώς να αποδείξεις στον άλλο ότι είσαι τέλειος και ιδανικός γιατί είναι κάτι που δεν θα γίνει ποτέ (αφού είπαμε πως κανείς δεν είναι τέλειος),αλλά και γιατί όλο αυτό σε οδηγεί συνεχώς σε υπερβολές.

Το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν να διαγράφουμε τα γεγονότα (γιατί αυτό δεν είναι εφικτό),αλλά να τα ξεχνάμε.Ο τρόπος για να γίνει αυτό δεν είναι εύκολος ούτε είναι ένας και ίδιος για όλους αφού ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνεται τα γεγονότα.Υπάρχουν όμως και τρόποι που λίγο πολύ είναι κοινοί.Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς αυτό τον άνθρωπο,μη μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τα δικά σου λάθη και τί θα μπορουσες να κάνεις για να γίνει η ιστορία αλλιώς ούτε να ψάξεις να βρείς τρόπους για να γυρίσει πίσω.Πάγωσε τη σκέψη σου αυτή και σκέψου κάτι άσχετο.Κάτι που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με αυτό που σε βασανίζει.

Κάνοντας το μυαλό να ξεφεύγει κερδίζεις πολλά.Φυσικά είναι αναμενόμενο η σκέψη να καταλήξει πάλι εκεί αφού τα πάντα στη ζωή σου εκείνο το διάστημα είναι άμεσα συνδεδεμένα μ'αυτό τον άνθρωπο,όμως λεπτό με το λεπτό,ώρα με την ώρα,μέρα με τη μέρα θα έρχεται όλο κ λιγότερο στο μυαλό και εκεί ανάμεσα είναι που πάντα βρίσκει την ευκαιρία κάτι νέο να ξετρυπώσει.

Απλά.. δεν σε γουστάρει!

Σαν κλασική γυναίκα έχω περάσει από άπειρα στάδια στον έρωτα. Έκλαψα, ερωτεύτηκα, πληγώθηκα, έπεσα στα πατώματα, αγάπησα, γέλασα, χάρηκα, έπιασα πάτο. Τα πέρασα όλα σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, με διάφορους ανθρώπους. Αυτό που είδα όμως ήταν πώς όταν γέλασα και χάρηκα κράτησε πολύ λιγότερο μπροστά στις κακές και οδυνηρές στιγμές που πέρασαν. Και αυτό συνέβη γιατί πίστευα πως όλα κάποια στιγμή θα γινόταν καλύτερα και επειδή δεν ήθελα να παραδεχτώ πως η υπόθεση ήταν εξαρχής τελειωμένη.

Είναι κάποια πράγματα που ξέρουμε λίγο πολύ την πορεία τους από την αρχή. Ένω όμως ξέρουμε την κατάληξη τους τα συνεχίζουμε (κάνοντας κακό στον εαυτό μας ) με την ελπίδα πως ίσως τα πράγματα πάρουν μια ευχάριστη τροπή και γίνει ένα πολυπόθητο θαύμα. Δυστυχώς σ'αυτές τις περιπτώσεις πάντα οι προσδοκίες μας δεν πραγματοποιούνται και με μαθηματική ακρίβεια καταλήγουν στην πρωταρχική τους πορεία, αφού θαύματα πλέον ΔΕΝ γίνονται.

Αυτό που κατάλαβα είναι πολύ απλό... Απλώς δεν σε γουστάρει. ΤΕΛΟΣ.

Πονάει τόσο αυτή η αλήθεια, ηχεί τόσο άσχημα στα αυτιά μας, είναι μια τόσο "κακή" φράση αλλά ότι και να κάνουμε αυτή είναι η αλήθεια. Όταν δεν σε παίρνει ποτέ τηλέφωνο, όταν σε θυμάται όποτε θέλει αυτός, όταν σου λέει δεν είμαι έτοιμος για σχέση, όταν σου λέει θέλω χρόνο, όταν δεν απαντάει στα μηνύματα, όταν αποφεύγει να σου μιλάει έξω, όταν... όταν... όταν... Είναι πάρα πολλά.

Όταν λοιπόν συμβαίνει κάτι απ' όλα αυτά ή όλα δεν το κάνει επειδή σε θέλει πολύ και θέλει να σε παίξει αλλά επειδή απλά δεν ενδιαφέρεται. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνουν αυτά τα σημάδια αλλά δεν τα παραδεχόμαστε γιατί πιστεύουμε στην ελπίδα,η οποία πεθαίνει πάντα τελευταία γιατί κάνει πρώτα την ψυχολογία μας να πεθάνει.

Αν γούσταρε θα έπαιρνε τηλέφωνο ,θα λαχταρούσε να σε δει και θα απαντούσε αμέσως στα μηνύματα. Αν γούσταρε θα ήταν έτοιμος για σχέση γιατί θα ήθελε να είναι μόνο μαζί σου και δεν θα τον ενδιέφερε κάτι άλλο. Αν γούσταρε θα έκανε τα πάντα να μη σε χάσει και δεν θα σε έγραφε εκεί που δεν θέλω να πω... Αν γούσταρε θα ήθελε χρόνο μαζί σου και όχι μόνο για τον εαυτό του. Αν γούσταρε θα σου έδειχνε τη ζήλια του για όποιον ήταν κοντά σου. Αν γούσταρε λοιπόν θα σου φερόταν παντού το ίδιο και δεν θα φοβόταν μη σας δει κανείς μαζί αλλά αντίθετα θα κυκλοφορούσε μαζί σου περήφανος και χαρούμενος που είσαι δικιά του.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σου αραδειάσει κάποιος όλα τα παραπάνω παραμύθια καλό θα είναι να ξέρεις από την αρχή που βαδίζεις και να μην ονειροπολείς πως ίσως όλη αυτή η φάση του περάσει. Βέβαια υπήρξαν και κάποιες εξαιρέσεις που εν τέλει κατέληξαν αισίως αλλά δεν ήταν ο κανόνας!

Όποιον λοιπόν άντρα και να ρωτήσεις θα σε διαβεβαιώσει για όσα προανέφερα. Καιρός να κοιτάξουμε λίγο πιο αντικειμενικά και ψυχρά τα πράγματα γιατί πλέον στην εποχή μας δε χωράνε ούτε ρομαντισμοί ούτε ευαισθησίες όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό.

Η αγάπη αργεί

Συνεχίζω να εμπνέομαι από τα τραγούδια και αυτή τη φορά κόλλησα με το λεγόμενο "Η αγάπη αργεί". Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ είναι αλήθεια. Τουλάχιστον τα τελευταία γεγονότα στη ζωή μου αυτό μου έχουν αποδείξει. Μόλις φύγεις,τότε έρχεται. Δεν είναι άδικο? Να παλεύεις,να προσπαθείς τόσο (χωρίς αποτέλεσμα) και όταν πλέον για'σένα δεν αξίζει τότε να σου έρχεται καλύτερο από ποτέ.
Τελικά δεν ξέρω αν αυτό που λένε πως για ότι αγαπάς πρέπει να παλεύεις για να το αποκτήσεις είναι αλήθεια. Συμφωνώ με αυτό σε ολούς τους τομείς εκτός από τον έρωτα. Το μόνο που κατάλαβα τόσα χρόνια είναι πως όταν παρατάς τον έρωτα τόσο πιο πολύ θα σου'ρθει. Όσο πιο άσχημα και αναίσθητα θα φερθείς τόσο πιο πολύ θα σε παρακαλέσει. Και ξαναλέω, δεν είναι άδικο? Γιατί να μην μπορούμε να συγχρονιζόμαστε και να περνάμε καλά? Να είμαστε ευτυχισμένοι? Γιατί πρέπει μέσα απο άσχημα γεγονότα να καταλαβαίνουμε την αλήθεια? Υπάρχουν τόσο όμορφα και ουσιώδη πράγματα στον έρωτα και στην αγάπη και πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα κανιβαλίζουμε και να βγάζουμε το χειρότερο μας πρόσωπο.
Αν λοιπόν αυτό είναι ο έρωτας ευχαριστώ... αλλά δεν θα πάρω!!!