Το κορίτσι του Μάη

Χθες καθόμουν και έλιωνα βλέποντας βιντεάκια. Άπειρα βίντεο. Αυτά όμως που είναι μακράν τα αγαπημένα μου είναι όταν κάθομαι και παρακολουθώ στιγμές από τη ζωή των χίπις και των μεγάλων σταρ της δεκαετίες ’60 και ’70! Απλά δεν έχω καλύτερο. Ειδικά δε όταν πέφτω πάνω σε βίντεο από το Woodstock με πιάνει ένα δέος, μια συγκίνηση και ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να ήμουν κι εγώ κάπου εκεί και τα έζησα.

Από μικρή τρελαινόμουν με τους χίπις. Τις απόκριες πάντα ήταν η προτίμηση μου. Είχα όνειρο να γίνω χίπισσα, «παιδί των λουλουδιών»! Δεν ξέρω βέβαια πως θα τα κατάφερνα με το όλο θέμα υγιεινής και καθαριότητας (πού ήταν κάπως παραμελημένο απ’ αυτούς τους ανθρώπους), αλλά θα το παραμέριζα αν θα μπορούσα έστω μια στιγμή να γύριζα το χρόνο πίσω και να μεταφερόμουν σ’ εκείνη την εποχή. Χαϊμαλιά, κρίκοι, λαχούρια, καμπάνες, υπερμεγέθη καπέλα και γυαλιά, μπαντάνες, μακριά μαλλιά, χρωματιστά ρούχα ή ακόμα και καθόλου ρούχα. Γυμνοί και περήφανοι. Δεν τους ένοιαζε τίποτα, παρά μόνο η ελευθερία τους και το αίσθημα της απόλυτης ευτυχίας και γαλήνης. Βέβαια θα μου πείτε όλα αυτά πολλές φορές δεν ερχόταν από μόνα τους.. (με εννοείται φαντάζομαι)! Αλλά όταν σκέφτομαι ανθρώπους να είναι χαλαροί και να μην τους απασχολούν και πολλά, παρά μόνο η ευημερία και η ειρήνη, φαντάζομαι πως και χωρίς «βοηθήματα» θα μπορούσαν να φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο!

Φυσικά το μέρος όπου θα ήθελα να ζω περισσότερο από οπουδήποτε είναι τα Μάταλα. Υπάρχει πιο μαγικό μέρος για να ζήσει ένας άνθρωπος αυτής της νοοτροπίας? Όλη μέρα στην παραλία και το βράδυ ένα ατελείωτο πάρτι πάνω στη άμμο και μέσα στις σπηλιές. Μαγεία!

Και φυσικά αποκορύφωμα όλης αυτής της γενιάς η μουσική που σημάδεψε τον αιώνα μας και συνεχίζει ακόμα να σαρώνει στο πέρασμα της. Θρυλικοί μουσικοί και καλλιτέχνες που στιγμάτισαν με τη δημιουργία τους και το πάθος τους όλη αυτή την εποχή. Και τί δε θα’ δινα λοιπόν να μπορούσα να ζω τότε και να έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι κι εγώ στο πλήθος και να ακούω ζωντανά τον Jimi Hendrix και τον Santana να παίζουν την κιθάρα όπως ΜΟΝΟ αυτοί ήξεραν, αλλά και να ακούω την Janis Joplin να τραγουδάει μ’ αυτή τη διαπεραστική, χαρακτηριστική φωνή της. Να χαθώ μέσα στο πολύχρωμο, εκστασιασμένο πλήθος και να απλά να χορεύω με τη μουσική υπόκρουση αυτών των θρύλων.

Θα χαρακτηριζόμουν αδικαιολόγητη, για φέτος τουλάχιστον, αφού δεν αξιώθηκα να πάω στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ που διοργανώθηκε στα Μάταλα για ένα Hippies Reunion. Όπως όμως συνηθίζω να λέω «Ποτέ δεν είναι αργά». Του χρόνου, στο επόμενο φεστιβάλ, θα ρίξω στην πλάτη τα μαλλιά, θα βάλω κορδέλα βυσσινιά, θα έχω βλέφαρα ζωγραφιστά, στο στήθος φυλαχτά και (σαν γνήσια Ταύρος γεννημένη τον ωραιότερο μήνα του χρόνου) θα γίνω κι εγώ ένα «Κορίτσι του Μάη» και θα είμαι στα Μάταλα.

Σωτήρη ετοιμάσου :P