12.5

Έριξα στην πλάτη τα μαλλιά, ζωγράφισα τα βλέφαρα, έβαλα φυλαχτά στο στήθος, αλλά δεν έβαλα κορδέλα βυσσινιά. Αντ’ αυτού έβαλα τα χίπικα ρουχαλάκια μου και βγήκα έξω σαν ένα άλλο κορίτσι του Μάη να γιορτάσω την ημέρα που ένας ακόμα χρόνος φορτώθηκε στις πλάτες μου.. αυτό βέβαια δεν ακούγεται και τόσο ωραίο, αλλά έχω γερές πλάτες εγώ.

Όπως κι αν είσαι μια τέτοια μέρα, μόνο που βλέπεις πόσος πολύς κόσμος μπαίνει στη διαδικασία να σου δώσει τις πιο όμορφες ευχές του, ξαφνικά όλα φαίνονται πολύ πιο ανάλαφρα και δευτερεύοντα. Όταν ξυπνάς με το πιο όμορφο δώρο, βλέποντας πως ο άνθρωπος σου τελικά δεν σε απογοήτευσε αλλά σε σκέφτηκε και με το παραπάνω, (κι ας μην ήταν αυτό που περίμενες πραγματικά) είσαι ευτυχισμένος. Ξαφνικά νιώθεις πως τα προβλήματα δεν υπάρχουν και το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να γιορτάσεις και να περάσεις υπέροχες στιγμές. Άλλωστε όλοι δικαιούμαστε μια μέρα μακριά από τα προβλήματα.


Μπερδεμένη όσο ποτέ και ταυτόχρονα τόσο ξεκάθαρη. Όλα τόσο περίπλοκα κι όμως εγώ νιώθω σαν να ξέρω τι θέλω πιο καλά από κάθε άλλη φορά. Κλείνοντας λοιπόν τα 26 γίνομαι σοφότερη. Υπόσχομαι να μην υποπέσω στα λάθη του παρελθόντος και θα προσπαθήσω όλες οι ευχές που μου έδωσαν να βγουν αληθινές κατά το καλύτερο δυνατό.

FF.C - Η δικιά μου Ιθάκη

Σ έχω δει με κοντά σε έχω δει με μακριά μαλλιά
Σε έχω δει να είσαι καστανή, μελαχρινή ξανθιά
Έχω ακούσει να σε λένε Λένα Δέσποινα Μαρία
Σ έχω δει να σαι πουτάνα σ έχω δει να σαι κυρία
Σ έχω δει να σαι σεμνή με χαμηλωμένο βλέμμα
Σ έχω δει να φεύγεις απότομα λίγο πριν φτάσουμε στο τέρμα
Σ έχω δει να χάνεσαι στην αγκαλιά μου κάποια βράδια
Έχω δει τα δυο σου μάτια να διαλύουν τα σκοτάδια
Σ έχω δει όταν φεύγω από πίσω μου να τρέχεις
Σ έχω δει πια να κλαις να μου λες πια δεν αντέχεις
Σ έχω δει να φεύγεις κι όμως πάντα πίσω να γυρίζεις
Μ έχω δει να σε μισώ να μη θέλω να μ αγγίζεις
Έχω δει να μιλάμε ώρες και να μην βγαίνει πουθενά
Μ έχω πιάσει να σε θέλω όταν είναι πια αργά
Σ έχω δει να μ απορρίπτεις έτσι απλά με μια ματιά
Μ έχω πιάσει πόσα βράδια να θυμάμαι τα παλιά

Σ έχω δει
Στους στίχους που χω γράψει
Με έχω δει
Στη ζωγραφιά που χες φτιάξει
Σε έχω δει
Σ αγάπες που χουν γεράσει
Με έχω δει
Πρώτος να τις έχω ξεχάσει
Με έχω δει
Σε κάθε βαρυχειμωνιά
Σε έχω δει
Σ ό,τι μυρίζει ζεστασιά
Μ έχω δει
Να θέλω να απολογηθώ μα
Σ έχω δει
Να μη σε νοιάζει πια για αυτά


Έχω νιώσει να μην θέλω ούτε δίπλα μου να είσαι
Όλα γύρω μου νεκρά και συ να μου φωνάζεις ζήσε
Έχω νιώσει να μου λείπεις σαν να σαι το άλλο μου μισό
Να θέλω τόσο να σου μιλήσω να μην έχω τίποτα να σου πω
Έχω νιώσει να βαριέμαι και να μην κάνεις τίποτα γι αυτό
Έχω νιώσει να βαριέσαι και να μην κάνω τίποτα και εγώ
Σ έχω δει να μου μιλάς με ξεκάθαρο το ψέμα
Κι όταν πια εγώ κολλήσω εσύ μετά να σαι στο φεύγα
Έχω δει να σερωτεύομαι από την πρώτη μας κουβέντα
Μ έχω δει να ξενερώνω λίγο πριν περάσει η μέρα
Έχω νιώσει να μαγαπάς έτσι όπως με κοιτάς στα μάτια
Έχω αφήσει τα απωθημένα μου να μας κάνουνε κομμάτια
Έχω δει να αναρωτιέμαι γιατί τα γράφω όλα αυτά
Όλα μέσα μου μπερδεμένα και δεν μου μοιάζουν λογικά
Ίσως νιώθω ότι κάπου υπάρχεις κι ας είναι το κάπου μακριά
ΙΣΩΣ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΘΑΚΗ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΕΛΙΚΑ!

Σ έχω δει
Στους στίχους που χω γράψει
Με έχω δει
Στη ζωγραφιά που χες φτιάξει
Σε έχω δει
Σ αγάπες που χουν γεράσει
Με έχω δει
Πρώτος να τις έχω ξεχάσει
Με έχω δει
Σε κάθε βαρυχειμωνιά
Σε έχω δει
Σ ό,τι μυρίζει ζεστασιά
Μ έχω δει
Να θέλω να απολογηθώ μα
Σ έχω δει
Να μη σε νοιάζει πια για αυτά


(P.S. "καλή ζωή.. όπως και να'χει")

Κανείς δε λέει "σ'αγαπώ".. ή μήπως όχι?

Για ένα πράγμα για το οποίο είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου είναι το γεγονός ότι ξέρω πότε να λέω σ’ αγαπώ, σε ποιον να το λέω και για ποιο λόγο το λέω! Είναι πολύ σπάνιο να ακούσεις αυτές τις δύο λέξεις από κάποιον και να ξέρεις πως όντως τις εννοεί. Τις έχω ακούσει κι εγώ. Αρκετές φορές. Αλλά δυστυχώς πολλές από αυτές ήξερα πως ήταν για να καλύψει αυτός που μου τις έλεγε την ανάγκη να τις πει κυρίως για τον εαυτό του και για να με κάνει να λυγίσω.

Κατά τη γνώμη μου για να φτάσεις στο σημείο να πεις σ’ αγαπώ σε κάποιον συνεπάγεται κάποια πράγματα που όταν το λες δεν τα σκέφτεσαι. Το να αγαπάς κάποιον σημαίνει πως είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δώσεις τα πάντα στον άνθρωπο που το λες. Σημαίνει πως θα είσαι πάντα εκεί για ότι χρειαστεί και πως θα ξέρει ότι έχει κάποιον που τον νοιάζεται πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο. Το να αγαπάς θέλει θυσίες, θέλει κόπο και θέλει και υπομονή.

Αυτό που λένε πως στην αγάπη δεν επιδέχονται εγωισμοί κατά ένα μέρος δεν το στηρίζω. Φυσικά και γίνεσαι εγωιστής όταν αγαπάς κάποιον αφού θέλεις η αγάπη του να είναι μόνο για’ σένα. Αφού θέλεις αυτός ο άνθρωπος να είναι μόνο δικός σου. Πώς μπορεί να μην είναι εγωιστικό ένα συναίσθημα όταν περικλείει αποκλειστικότητες και απαιτήσεις? Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον. Δε θα μπορούσαν λοιπόν παρά να είναι και τα αισθήματα του τέτοια.

Έχει όμως μεγάλη διαφορά το να είσαι εγωιστής επειδή θέλεις ο άνθρωπος σου να είναι δικός σου από το να θέλεις να γίνεται πάντα το δικό σου. Και εκεί είναι και το πρόβλημα. Δέχομαι τον εγωισμό στο σημείο που θέλεις κάποια πράγματα να οριοθετούνται, αλλά αρνούμαι να δεχτώ πως αγαπάς κάποιον και δε δέχεσαι να γίνονται τα πράγματα πάντα όπως σε βολεύουν. Αυτό είναι και το νόημα της αγάπης. Να σέβεσαι και να ακολουθείς τα θέλω του άλλου. Να μην υποτιμάς αυτά που σου ζητάει. Να μην λειτουργείς πάντα σύμφωνα με το τι θέλει η πάρτη σου. Να σκέφτεσαι πριν πεις ή κάνεις πράγματα που πληγώνουν.

Δεν είμαι εξπέρ σε θέματα αγάπης, ούτε σε θέματα σχέσεων (και ποτέ δε θα είμαι, εδώ που τα λέμε). Ποιος μπορεί να πει πως είναι στην τελική? Όσο ζούμε και έχουμε εμπειρίες μαθαίνουμε. Ξέρω όμως πως είναι να νιώθεις όλα όσα περιέγραψα παραπάνω. Ξέρω πως είναι να αγαπάς και πως είναι να απογοητεύεσαι. Το δεύτερο όλοι μας, νομίζω. Αυτό που θα σας πω δεν είναι να αγαπάτε, (αν και είναι υπέροχο να αγαπάς) αλλά τουλάχιστον αν το κάνετε, κάντε το σωστά. Δυστυχώς συγκεκριμένος τρόπος δεν υπάρχει. Εξάλλου ο καθένας μας έχει διαφορετική προσωπικότητα και τρόπο προσέγγισης και επίδειξης των συναισθημάτων του. Όταν όμως το νιώσεις θα το καταλάβεις, απλά φρόντισε να το διαχειριστείς σωστά και να σιγουρευτείς πως ο παραλήπτης της αγάπης σου θα το νιώσει και αυτός.

Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα

Είναι σκύλα η μοναξιά και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Άλλοι το έχουν βιώσει έντονα, άλλοι λιγότερο. Όλοι πάντως έχουμε ζήσει στιγμές που νιώθαμε πραγματικά μόνοι. Υπάρχουν όμως δύο κατηγορίες μοναξιάς. Η μία είναι αυτή που είσαι πραγματικά μόνος σου, δεν έχεις κανέναν και η άλλη είναι αυτή που έχεις γύρω σου ανθρώπους αλλά συνεχίζεις να νιώθεις μοναξιά.

Πάμε στην πρώτη κατηγορία. Είσαι μόνος σου. Ξέρεις πως είσαι μόνος σου και τουλάχιστον δεν έχεις να περιμένεις κάτι από κάποιον. Έχεις μόνο τον εαυτό σου και μόνο από αυτόν έχεις απαιτήσεις. Ψάχνεις να βρεις το άλλο σου μισό ή έστω έναν άνθρωπο να σπάσεις την κατάρα της μοναξιάς αλλά μέχρι τότε δε ρίχνεις ευθύνες σε κανέναν γιατί σε άφησε ή δε σου έδωσε την προσοχή που εσύ ήθελες. Τι γίνεται όμως όταν είσαι με κάποιον? Όταν μοιράζεσαι με κάποιον τη ζωή σου? Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάω για μια σχέση.

Πάντα πίστευα πως είναι αδύνατον να είσαι σε μια σχέση και να νιώθεις μόνος σου. Έλεγα δε γίνεται να συμβαίνει αυτό εφόσον δεν είσαι μόνος σου. Είναι τόσο απλό. Τεράστιο λάθος. Γίνεται και παραγίνεται και είναι πολύ οδυνηρό. Έτσι πάμε στη δεύτερη κατηγορία. Είσαι με έναν άνθρωπο αλλά ποτέ δεν έχει χρόνο για’ σένα. Προτιμάει να κάνει πράγματα με τους φίλους του/της όταν έχει χρόνο. Όταν του/της μιλάς για τις ανάγκες σου πάντα είναι παράλογες ή δευτερεύουσες. Έχει απαιτήσεις από’ σένα αλλά εσύ δεν πρέπει να έχεις απ’αυτόν/την. Σου ζητάει συνεχώς πράγματα αλλά εσύ δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς. Σε παραμελεί.

Αποφασίζεις να είσαι με κάποιον για να μοιράζεσαι στιγμές, να είσαι μαζί του, να θέλεις να είσαι μαζί του, να περνάς καλά, να κάνεις πράγματα με αυτόν τον άνθρωπο και να νιώθεις ευτυχισμένος. Ποιος ο λόγος αλλιώς να είσαι με κάποιον όταν ο καθένας παίρνει διαφορετικούς δρόμους? Ποιος ο λόγος να μπαίνεις στη διαδικασία της σχέσης εφόσον θέλεις να λειτουργείς αυτόνομα, όπως και όποτε θέλεις?

Θεωρούμε πως είναι καλύτερο να είμαστε με κάποιον και να νιώθουμε μοναξιά παρά να είμαστε «μπακούρια». Καταλάβετε λοιπόν πως είναι πολύ χειρότερο να ποντάρεις σε κάποιον και να απογοητεύεσαι γιατί δεν είναι εκεί, ενώ πρέπει, παρά να είσαι μόνος σου. Εκεί τουλάχιστον πληγώνει μόνο το γεγονός ότι είσαι μόνος. Στην άλλη περίπτωση πληγώνεσαι και επειδή είσαι μόνος και επειδή απορρίπτεσαι από αυτόν που νόμιζες πως θα είναι εκεί για’ σένα. Πληγώνει η απόρριψη από τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να μοιραστείς πράγματα. Πληγώνει το γεγονός ότι δε σε καταλαβαίνει όταν τον χρειάζεσαι ή το γεγονός ότι δε θέλει να σε καταλάβει.

Ας βάλουμε λοιπόν στο μυαλό μας πως ο εαυτός μας είναι πάνω απ’ όλα. Όσο κι αν αγαπάς κάποιον κυρίως αγαπάς τον εαυτό σου και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τελειώνοντας λοιπόν θα χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου φράση από το Sex & the city που είπε η Samantha όταν παράτησε τον Richard που την παραμελούσε και την κεράτωνε συνεχώς : “Ι love you, but I love me more”. Καλύτερα λοιπόν μοναξιά single παρά μοναξιά διπλή.

14 Φλεβάρη

Τι άτιμη μέρα κι αυτή! Και να μη θέλεις να ερωτευτείς, λίγο οι καρδούλες που βλέπεις όλη την ώρα μπροστά σου, λίγο τα ζευγαράκια που δείχνει όλη την ώρα στην tv, λίγο τα αφιερώματα σε ότι blog κι αν ανοίξεις, λίγο οι ευχές για χρόνια πολλά απ’ όλους, λίγο ο λατρεμένος Νίνο να σου τραγουδάει "14 Φλεβάρη", σου περνούν, έστω και υποσυνείδητα, τη σκέψη πως πρέπει να το γιορτάσεις.

Είμαι από αυτούς που ανέκαθεν θεωρούσαν αυτή τη γιορτή μια χαζομάρα και μισή. Πότε μου δεν την περίμενα πως και πως και ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να αγοράσω κάποιο δώρο για να γιορτάσω. Πιστεύω, όπως και οι περισσότεροι, πως αν είσαι ερωτευμένος δεν χρειάζεται αυτή η μέρα για να το γιορτάσεις, όπως και δεν χρειάζεται αυτή η μέρα για να το δείξεις στον άλλο. Δε χρειάζεται αυτή η μέρα για να θυμηθείς να πεις πόσο πολύ τον αγαπάς όπως και δε χρειάζεται να περιμένεις αυτή τη μέρα για να είσαι σέξυ ή για να αγοράσεις κάποιο δώρο. Κατά τη γνώμη μου είναι μια ευκαιρία για τους εμπόρους να κάνουν χρυσές δουλειές και το πέτυχαν.

Όπως σας είπα ποτέ δεν μου άρεζε σαν θεσμός, αλλά μου άρεζε πάντα το όλο πανηγυράκι γύρω από αυτή τη γιορτή. Μ’ αρέσει τρελά να κυκλοφορώ έξω και όλα να είναι στολισμένα με καρδούλες, κόκκινα μπαλονάκια, λουλούδια, όμορφη διακόσμηση και όλα αυτά σε ένα κλίμα μεγάλης γιορτής! Μ’ αρέσει που όλα τα μαγαζιά διοργανώνουν πάρτυ, τα οποία βέβαια καμιά σχέση δεν έχουν με τον Βαλεντίνο, αλλά με αφορμή αυτό όλοι βγαίνουν και το χαίρονται.

Δε θα σας πω χρόνια πολλά, εκτός κι αν σας λένε Βαλεντίνους ή έχετε τα γενέθλια σας σήμερα. Θα σας πω όμως πως είναι μια πολύ ωραία ευκαιρία να βγείτε έξω και να το διασκεδάσετε. Αν μη τι άλλο στις μέρες που διανύουμε χρειάζεται λίγη διαφορετικότητα στην καθημερινή ρουτίνα και λίγο χρώμα παραπάνω, έστω κι αν αυτό είναι πάνω σε μπαλόνια και καρδούλες.

Είτε λοιπόν είστε πολύ ερωτευμένοι, είτε λίγο (γιατί καθόλου δε γίνεται ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΤΕ ΤΟ). Είτε είστε ζευγάρι, είτε μπακούρια απλά διασκεδάστε το!

Πάμε για κόντρες?

Δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό πράγμα από το να σε κοντράρει κάποιος. Να σου τη λέει συνεχώς και να σου σπάει τα νεύρα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα προσωπικά μου γυρίζει το μυαλό όταν το κάνει κάποιος και ειδικά όταν το κάνει επανειλημμένα. Στην αρχή το βρίσκω αστείο, μετά αρχίζει να με εκνευρίζει λιγάκι και όταν βλέπω πως ο άλλος έχει πάρει στα σοβαρά το ρόλο του ως «αντίπαλος» μου τότε γίνομαι έξαλλη. Όμως φίλοι μου, τί γίνεται όταν πίσω από αυτή τη συμπεριφορά κρύβονται άλλα?

Άλλα.. σπουδαία και μεγάλα! Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά ναι! Όταν κάποιος σε κοντράρει συνέχεια και προσπαθεί να σε αντικρούει συνεχώς μόνο αντίπαλος δεν είναι. Έρωτας είναι και καψούρα μεγάλη. Αυτό που διαπίστωσα είναι πως αυτή η συμπεριφορά για πολλούς ανθρώπους είναι η άμυνα τους απέναντι σε κάτι που θέλουν πολύ. Απλά επειδή θέλουν να δείχνουν δυνατοί και ανεξάρτητοι αντιδρούν κατ’ αυτό τον τρόπο. Επίσης αυτό ίσως και να είναι άμυνα για να μην δείξουν αυτό που πραγματικά αισθάνονται και εκτεθούν. Φόβος εν ολίγοις να μην αποκαλυφθούν τα αισθήματα τους. Όπως και να’ χει η κόντρα καλά κρατεί, το θέμα είναι να είσαι έξυπνος και να καταλάβεις από την αρχή το παιχνιδάκι που σου παίζει ο «αντίπαλος» σου ούτως ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Μπορεί όπως σας προείπα να είναι εκνευριστικό όταν παραγίνεται το κακό, αλλά είναι εξαιρετικά όμορφο και ενδιαφέρον όταν μένει στη φάση του παιχνιδιού και δεν προχωράει σε πιο άγριες κόντρες. Υπάρχει μια ένταση, όσο πρέπει για να σε κρατάει σε εγρήγορση και να σου ελκύει συνεχώς το ενδιαφέρον. Δημιουργείται μια νευρικότητα, η οποία όμως θέλει να εκτονωθεί με πάθος και όχι με καυγά. Αυτό είναι και το ωραίο της υπόθεσης. Η έκρηξη αδρεναλίνης και ορμής που νιώθεις και όχι το αίσθημα κακίας και θυμού απέναντι στο πρόσωπο που σου «τη μπαίνει», όπως συνηθίζουμε να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε πως κάποιος συνεχίζει να σας «τη λέει» και να σας κοντράρει ψάξτε το λιγάκι. Κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι αντιπάθεια αλλά παθιασμένη συμπάθεια! Κι όπως λέει ένας φίλος «αν σου πάρει και το μολύβι ή σου τραβήξει τα μαλλιά τότε είναι στάνταρ ερωτευμένος μαζί σου» (τρικ του δημοτικού :P ).

Στον αστερισμό του ζευγαρώματος!!

Πρόσφατα διάβασα σ’ ένα περιοδικό ένα άρθρο με θέμα τους singles και το γεγονός ότι εξαπλώνονται όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα! Τα όσα έλεγε το άρθρο είχαν βάση αλλά το κυριότερο θέμα του ήταν εντελώς ανυπόστατο. Πώς γίνεται να μιλάμε για πανδημία της single ζωής όταν όλοι τριγύρω μου είναι ζευγάρια?

Είναι δύσκολο να καταλάβω ποιοι είναι αυτοί που απάντησαν πως δεν έχουν ταίρι! Οκ, το κατανοώ πως υπάρχουν ουκ ολίγοι που είναι μόνοι τους, είτε από επιλογή είτε επειδή δεν μπορούν να είναι με κάποιον που θέλουν, αλλά σε τόσο μεγάλο βαθμό δεν μπορώ να το πιστέψω. Εκτός κι αν μόνο εγώ περιτριγυρίζομαι από ρομαντικές ψυχές που έχουν βρει το άλλο τους μισό. Το άλλο τους μισό είπα? Ναι.. μάλιστα.. Και μετά ξύπνησα! Είναι πολλοί αυτοί που λένε πως το έχουν βρει βέβαια, αλλά πόσοι από αυτούς είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με το άλλο τους μισό?

Περιτριγυρίζομαι όπως σας είπα από ζευγαράκια. Πολλά ζευγαράκια! Αυτό όμως που βλέπω είναι πως αυτά που είναι μαζί επειδή πραγματικά το θέλουν και οι δύο είναι μετρημένα στα δάχτυλα ούτε του ενός χεριού. Μούφες ζευγάρια εν ολίγοις. Ξέρω ζευγάρια που είναι μαζί από συμφέρον (κάθε είδους). Ξέρω ζευγάρια που είναι μαζί για ξεκάρφωμα (επίσης κάθε είδους). Ξέρω και ζευγάρια που είναι μαζί γιατί δεν μπορούν να είναι με κάποιον άλλο και απλά εκμεταλλεύονται καταστάσεις.

Όπως και να’ χει όλοι προσπαθούν να είναι το ταίρι κάποιου. Να ανήκουν σε κάποιον. Ασχέτως με το αν όντως θέλουν να ανήκουν σε αυτόν. Και όλο αυτό τελικά μας κάνει να ξεχνάμε πως πρωτίστως εκεί που πρέπει να ανήκουμε είναι στον ίδιο μας τον εαυτό και πως τα ζευγάρια δημιουργήθηκαν για να είναι ερωτευμένα και να αγαπιούνται.

Μπορεί να είμαι πολύ ρομαντική εν τέλει, αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά να γίνω ζευγάρι μόνο και μόνο για να έχω να περηφανεύομαι πως έχω κι εγώ σχέση, όπως κάνουν πολλοί εκεί έξω. Δε λέω! Και μια σχέση σου προσφέρει πράγματα και εμπειρίες και σε κάνει να νιώθεις καλά, αλλά προτιμώ όταν είμαι με κάποιον να σκέφτομαι αυτόν τον ίδιο και όχι να ονειρεύομαι πότε θα έρθει ο πραγματικός μου έρωτας να με πάρει και να φύγουμε μακριά.

Τύψεις ή απωθημένα? Διάλεξε..

Είναι κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας που ξέρουμε πως είναι δύσκολες. Ξέρουμε πως είναι επικίνδυνες και ξέρουμε πολλές φορές τις άσχημες επιπτώσεις που κατά πάσα πιθανότητα θα έχουν. Τα ξέρουμε εξαρχής όλα αυτά κι όμως κάτι μέσα μας θέλει να το κάνει απεγνωσμένα. Σε σημείο εμμονής. Αν αυτή τη στιγμή κάναμε ένα γκάλοπ οι περισσότεροι θα απαντούσαν με μεγάλη βεβαιότητα πως θα προτιμούσαν να έχουν τύψεις παρά απωθημένα. Αν όμως είχαν κάποια λεπτά να το σκεφτούν καλύτερα, θα ήταν τόσο σίγουροι στην απάντηση τους?

Και τα δύο είναι πολύ δυσάρεστα συναισθήματα. Σε φθείρουν ψυχικά και σε ρίχνουν ψυχολογικά. Έχουν τη ιδιότητα να προκαλούν στον άνθρωπο άσχημες αντιδράσεις που έχουν αντίκτυπο και στους άλλους και στον ίδιο τους τον εαυτό.

Ένας άνθρωπος με απωθημένα μπορεί να ζήσει δυστυχισμένος γιατί μια ζωή θα έχει το μυαλό του σε κάτι που δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει. Θα μένει κολλημένος σε καταστάσεις που συνέβησαν και πολλές φορές δεν θα μπορέσει να προχωρήσει και να νιώσει ολοκληρωμένος. Εκεί είναι και το σημείο που λέμε πως πρέπει να ρισκάρουμε στη ζωή και να διεκδικούμε αυτό που θέλουμε. Στην προκειμένη όμως περίπτωση μιλάμε για πράγματα που ξέρουμε πως η κατάληξη τους θα πληγώσει και θα μας κάνει να έχουμε τύψεις για μια ζωή. Παρ’ολ’ αυτά τα πάθη μας είναι αυτά που πολύ συχνά μας οδηγούν και μας ωθούν στο να κάνουμε πράξη τις επιθυμίες μας βάζοντας τη λογική σε δεύτερη μοίρα.

Και εκεί έρχονται οι τύψεις των ενεργειών μας. ΟΚ!! Πήραμε το ρίσκο και τολμήσαμε να κάνουμε αυτό που αμφιταλαντευόμασταν. Την κάναμε τη μα@@κία εν ολίγοις. Είμαστε τώρα έτοιμοι να υποστούμε τις συνέπειες? Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος να το κάνεις 100% γιατί πάντα θα σε τρώει. Ξέρεις πως με αυτό που έκανες πλήγωσες τον εαυτό σου, αλλά στις τύψεις πάντα αυτό είναι το λιγότερο. Ξέρεις πως με τις πράξεις σου πλήγωσες και ίσως κατέστρεψες ανθρώπους γύρω σου. Αυτό αγαπητέ μου δεν θα μπορέσεις ποτέ να το οικειοποιηθείς και να το δεχτείς. Πάντα θα εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να μην κάνεις αυτή την κίνηση.

Οι τύψεις για’ μένα είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Σε οδηγούν σε αδιέξοδα. Σε απελπιστικές καταστάσεις που μπορούν πολλές φορές να σε τρελάνουν. Στη ζωή μου έχω και τύψεις για πράγματα που έκανα, έχω όμως και απωθημένα για πράγματα που δεν έκανα ποτέ φοβούμενη την εξέλιξη τους. Δεν ξέρω αν είμαι κότα ή απλώς ρεαλίστρια και δεν τόλμησα να τα κάνω, πάντως ξέρω πως αν τολμούσα να τα πραγματοποιήσω οι τύψεις μετά θα με σκότωναν.

Τη στιγμή που διαπράττεις κάτι απαγορευμένο είναι όλα τέλεια, το απολαμβάνεις και το χαίρεσαι. Ξέρεις πως δεν πρέπει, αλλά τη δεδομένη στιγμή παρασύρεσαι! Τι γίνεται όμως μόλις αυτό τελειώσει και πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες? Καλό είναι λοιπόν να τολμάμε στη ζωή μας αλλά να μην ξεχνάμε ποτέ πως ήρεμος είναι ο άνθρωπος που έχει ήσυχη τη συνείδηση του.

Θεά είσαι!!!

Κάποτε διάβασα μια φράση. Δε θυμάμαι ποιος την είπε και που την είδα αλλά θυμάμαι με ακρίβεια αυτό που έλεγε: «Πίσω από κάθε ανασφαλή γυναίκα, κρύβεται ένας άντρας που την έκανε να νιώθει έτσι». Σαν γυναίκα αντιλαμβάνομαι απόλυτα την αλήθεια αυτής της πρότασης.

Η γυναίκα είναι ακουστικός τύπος. Αυτό που βλέπει την εντυπωσιάζει αλλά δεν της αρκεί. Θέλει να ακούει για να επιβεβαιώνεται, να χαίρεται, να αισθάνεται καλύτερα. Αν δε, αυτά έρχονται δια στόματος αγαπητικού, τότε το όλο πράγμα αποθεώνεται.

Βλέπω κοπέλες που είναι αντικειμενικά θεές, κοπέλες που τις κοιτάς και τις χαζεύεις ακόμα κι εσύ που είσαι γυναίκα. Και όμως πολλές από αυτές αισθάνονται πολύ άσχημα με τον εαυτό τους. Είτε γιατί μπορεί να απορρίφθηκαν από το αντικείμενο του πόθου τους, είτε γιατί μπορεί να έτυχαν κακής μεταχείρισης από αυτό, είτε γιατί μπορεί απλά να ήταν παραμελημένες μέσα σε μια σχέση. Και πιστέψτε με είναι πάρα πολλές αυτές οι κοπέλες, δυστυχώς.

Από την άλλη μεριά, βλέπω κοπέλες που εμφανισιακά δεν έχουν καμιά σχέση με μια ωραία ή εντυπωσιακή γυναίκα αλλά η αυτοπεποίθηση τους είναι εκτοξευμένη τόσο ψηλά που δεν μπορεί να πέσει με τίποτα. Αν έχουν δίπλα τους έναν άνθρωπο που τις κάνει να αισθάνονται έτσι (γιατί πολύ απλά γι’ αυτόν είναι τέλειες) τότε είναι φυσικό να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους.

Μπορεί το «νινί να σέρνει καράβι» αλλά και το καράβι πρέπει να πηγαίνει πού και πού όμορφες τσάρκες το νινί χωρίς να σέρνεται για να παραμείνει ευχαριστημένο. Μια γυναίκα που δεν της κάνεις κομπλιμέντα, που δεν την κάνεις να αισθάνεται όμορφη, που δεν την κάνεις να αισθάνεται ξεχωριστή, θα είναι δυστυχισμένη μέσα στην ανασφάλεια της. Και να είσαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα φύγει και θα ψάξει κάποιον άλλο να της λέει αυτά που εσύ αμέλησες.

Όπως βλέπετε λοιπόν ούτε ο καθρέφτης, ούτε οι φίλοι, ούτε τα τριγύρω βλέμματα είναι ικανά να ανεβάσουν την αυτοπεποίθηση μιας γυναίκας περισσότερο απ’ όσο ο άνθρωπος που είναι ερωτευμένη και αγαπάει. Γιατί σε αυτόν θέλει να αρέσει, αυτός θέλει να τη γουστάρει και αυτός θέλει να τη θαυμάζει και να τη θεωρεί την ωραιότερη γυναίκα του κόσμου.. κι ας μην είναι!!!

Πάει ο παλιός ο χρόνος..

Ήρθε, έμεινε και έφυγε. Το 2011 αποτελεί πλέον παρελθόν και κατά ένα περίεργο λόγο οι περισσότεροι γύρω μου έχουν μόνο αρνητικά να πουν γι’ αυτό το έτος. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία να ξεκουμπιστεί. Ήταν όντως δύσκολο, δε λέω, για’ μένα όμως δεν ήταν και τόσο άσχημο. Πέρασα καλά και υπήρξαν και περιπτώσεις που πέρασα ακόμα καλύτερα. Φυσικά οι άσχημες στιγμές δεν έλειψαν, όμως υπάρχει χρονιά που να μην είχε έστω και ελάχιστες κακές στιγμές? Όλοι έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας. Απλά άλλες φορές είναι πιο έντονα και άλλες λιγότερο.

Η χρονιά αυτή λοιπόν για’ μένα ήταν καλή. Είχε έρωτα, αγάπη, διασκέδαση και είχε μια νέα παρέα που χάρισε πολλές όμορφες στιγμές. Είχε δουλειά, είχε εκπλήρωση στόχων και δημιουργία νέων προς εκπλήρωση. Είχε βέβαια και άτυχες στιγμές. Είχε απώλειες, είχε πόνο και απογοήτευση. Αυτά όμως υπάρχουν πάντα για να μας δοκιμάζουν και να μας κάνουν δυνατότερους και πιο προσεκτικούς στις επιλογές και στις κινήσεις μας.

Δεν ξέρω πως θα είναι το 2012. Από πολλούς προβλέπεται δυσοίωνο. Δεν θα καθίσω να σκεφτώ πως θα ήθελα να είναι. Προτιμώ να έρχονται τα πράγματα από μόνα τους και απλά να ακολουθώ. Θα ήθελα να είναι σαφώς καλύτερο από το ’11 αλλά αν είναι τα πράγματα να χειροτερεύουν η ευχή μου είναι, να είναι τουλάχιστον όπως ακριβώς το ’11. Δεν θα με χαλούσε κιόλας.

Καλή χρονιά να έχουμε λοιπόν!!!