Κανείς δε λέει "σ'αγαπώ".. ή μήπως όχι?

Για ένα πράγμα για το οποίο είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου είναι το γεγονός ότι ξέρω πότε να λέω σ’ αγαπώ, σε ποιον να το λέω και για ποιο λόγο το λέω! Είναι πολύ σπάνιο να ακούσεις αυτές τις δύο λέξεις από κάποιον και να ξέρεις πως όντως τις εννοεί. Τις έχω ακούσει κι εγώ. Αρκετές φορές. Αλλά δυστυχώς πολλές από αυτές ήξερα πως ήταν για να καλύψει αυτός που μου τις έλεγε την ανάγκη να τις πει κυρίως για τον εαυτό του και για να με κάνει να λυγίσω.

Κατά τη γνώμη μου για να φτάσεις στο σημείο να πεις σ’ αγαπώ σε κάποιον συνεπάγεται κάποια πράγματα που όταν το λες δεν τα σκέφτεσαι. Το να αγαπάς κάποιον σημαίνει πως είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δώσεις τα πάντα στον άνθρωπο που το λες. Σημαίνει πως θα είσαι πάντα εκεί για ότι χρειαστεί και πως θα ξέρει ότι έχει κάποιον που τον νοιάζεται πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο. Το να αγαπάς θέλει θυσίες, θέλει κόπο και θέλει και υπομονή.

Αυτό που λένε πως στην αγάπη δεν επιδέχονται εγωισμοί κατά ένα μέρος δεν το στηρίζω. Φυσικά και γίνεσαι εγωιστής όταν αγαπάς κάποιον αφού θέλεις η αγάπη του να είναι μόνο για’ σένα. Αφού θέλεις αυτός ο άνθρωπος να είναι μόνο δικός σου. Πώς μπορεί να μην είναι εγωιστικό ένα συναίσθημα όταν περικλείει αποκλειστικότητες και απαιτήσεις? Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον. Δε θα μπορούσαν λοιπόν παρά να είναι και τα αισθήματα του τέτοια.

Έχει όμως μεγάλη διαφορά το να είσαι εγωιστής επειδή θέλεις ο άνθρωπος σου να είναι δικός σου από το να θέλεις να γίνεται πάντα το δικό σου. Και εκεί είναι και το πρόβλημα. Δέχομαι τον εγωισμό στο σημείο που θέλεις κάποια πράγματα να οριοθετούνται, αλλά αρνούμαι να δεχτώ πως αγαπάς κάποιον και δε δέχεσαι να γίνονται τα πράγματα πάντα όπως σε βολεύουν. Αυτό είναι και το νόημα της αγάπης. Να σέβεσαι και να ακολουθείς τα θέλω του άλλου. Να μην υποτιμάς αυτά που σου ζητάει. Να μην λειτουργείς πάντα σύμφωνα με το τι θέλει η πάρτη σου. Να σκέφτεσαι πριν πεις ή κάνεις πράγματα που πληγώνουν.

Δεν είμαι εξπέρ σε θέματα αγάπης, ούτε σε θέματα σχέσεων (και ποτέ δε θα είμαι, εδώ που τα λέμε). Ποιος μπορεί να πει πως είναι στην τελική? Όσο ζούμε και έχουμε εμπειρίες μαθαίνουμε. Ξέρω όμως πως είναι να νιώθεις όλα όσα περιέγραψα παραπάνω. Ξέρω πως είναι να αγαπάς και πως είναι να απογοητεύεσαι. Το δεύτερο όλοι μας, νομίζω. Αυτό που θα σας πω δεν είναι να αγαπάτε, (αν και είναι υπέροχο να αγαπάς) αλλά τουλάχιστον αν το κάνετε, κάντε το σωστά. Δυστυχώς συγκεκριμένος τρόπος δεν υπάρχει. Εξάλλου ο καθένας μας έχει διαφορετική προσωπικότητα και τρόπο προσέγγισης και επίδειξης των συναισθημάτων του. Όταν όμως το νιώσεις θα το καταλάβεις, απλά φρόντισε να το διαχειριστείς σωστά και να σιγουρευτείς πως ο παραλήπτης της αγάπης σου θα το νιώσει και αυτός.

Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα

Είναι σκύλα η μοναξιά και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Άλλοι το έχουν βιώσει έντονα, άλλοι λιγότερο. Όλοι πάντως έχουμε ζήσει στιγμές που νιώθαμε πραγματικά μόνοι. Υπάρχουν όμως δύο κατηγορίες μοναξιάς. Η μία είναι αυτή που είσαι πραγματικά μόνος σου, δεν έχεις κανέναν και η άλλη είναι αυτή που έχεις γύρω σου ανθρώπους αλλά συνεχίζεις να νιώθεις μοναξιά.

Πάμε στην πρώτη κατηγορία. Είσαι μόνος σου. Ξέρεις πως είσαι μόνος σου και τουλάχιστον δεν έχεις να περιμένεις κάτι από κάποιον. Έχεις μόνο τον εαυτό σου και μόνο από αυτόν έχεις απαιτήσεις. Ψάχνεις να βρεις το άλλο σου μισό ή έστω έναν άνθρωπο να σπάσεις την κατάρα της μοναξιάς αλλά μέχρι τότε δε ρίχνεις ευθύνες σε κανέναν γιατί σε άφησε ή δε σου έδωσε την προσοχή που εσύ ήθελες. Τι γίνεται όμως όταν είσαι με κάποιον? Όταν μοιράζεσαι με κάποιον τη ζωή σου? Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάω για μια σχέση.

Πάντα πίστευα πως είναι αδύνατον να είσαι σε μια σχέση και να νιώθεις μόνος σου. Έλεγα δε γίνεται να συμβαίνει αυτό εφόσον δεν είσαι μόνος σου. Είναι τόσο απλό. Τεράστιο λάθος. Γίνεται και παραγίνεται και είναι πολύ οδυνηρό. Έτσι πάμε στη δεύτερη κατηγορία. Είσαι με έναν άνθρωπο αλλά ποτέ δεν έχει χρόνο για’ σένα. Προτιμάει να κάνει πράγματα με τους φίλους του/της όταν έχει χρόνο. Όταν του/της μιλάς για τις ανάγκες σου πάντα είναι παράλογες ή δευτερεύουσες. Έχει απαιτήσεις από’ σένα αλλά εσύ δεν πρέπει να έχεις απ’αυτόν/την. Σου ζητάει συνεχώς πράγματα αλλά εσύ δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς. Σε παραμελεί.

Αποφασίζεις να είσαι με κάποιον για να μοιράζεσαι στιγμές, να είσαι μαζί του, να θέλεις να είσαι μαζί του, να περνάς καλά, να κάνεις πράγματα με αυτόν τον άνθρωπο και να νιώθεις ευτυχισμένος. Ποιος ο λόγος αλλιώς να είσαι με κάποιον όταν ο καθένας παίρνει διαφορετικούς δρόμους? Ποιος ο λόγος να μπαίνεις στη διαδικασία της σχέσης εφόσον θέλεις να λειτουργείς αυτόνομα, όπως και όποτε θέλεις?

Θεωρούμε πως είναι καλύτερο να είμαστε με κάποιον και να νιώθουμε μοναξιά παρά να είμαστε «μπακούρια». Καταλάβετε λοιπόν πως είναι πολύ χειρότερο να ποντάρεις σε κάποιον και να απογοητεύεσαι γιατί δεν είναι εκεί, ενώ πρέπει, παρά να είσαι μόνος σου. Εκεί τουλάχιστον πληγώνει μόνο το γεγονός ότι είσαι μόνος. Στην άλλη περίπτωση πληγώνεσαι και επειδή είσαι μόνος και επειδή απορρίπτεσαι από αυτόν που νόμιζες πως θα είναι εκεί για’ σένα. Πληγώνει η απόρριψη από τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να μοιραστείς πράγματα. Πληγώνει το γεγονός ότι δε σε καταλαβαίνει όταν τον χρειάζεσαι ή το γεγονός ότι δε θέλει να σε καταλάβει.

Ας βάλουμε λοιπόν στο μυαλό μας πως ο εαυτός μας είναι πάνω απ’ όλα. Όσο κι αν αγαπάς κάποιον κυρίως αγαπάς τον εαυτό σου και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τελειώνοντας λοιπόν θα χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου φράση από το Sex & the city που είπε η Samantha όταν παράτησε τον Richard που την παραμελούσε και την κεράτωνε συνεχώς : “Ι love you, but I love me more”. Καλύτερα λοιπόν μοναξιά single παρά μοναξιά διπλή.