Ποιά Θυσία;

Αγαπάμε. Παθιαζόμαστε. Λατρεύουμε. Τι κάνουμε όμως όταν έρθουν τα δύσκολα; Η αγάπη απαιτεί θυσίες. Αυτό μάθαμε από την πρώτη στιγμή που μάθαμε και τη λέξη αγάπη. Είναι αλληλένδετες αυτές οι δύο έννοιες, δυστυχώς. 

Θυσίες κάνουμε καθημερινά. Θυσίες για τον εαυτό μας, την οικογένεια μας και κυρίως για τον ένα και μοναδικό άνθρωπο της ζωής μας που είμαστε τρελοί και παλαβοί για πάρτη του. Θυσίες που υπό άλλες συνθήκες θα μας φαινόταν τρέλες και θα λέγαμε "Εγώ αυτό δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ για κανέναν". Έλα όμως που αυτός ο κανένας όταν έρθει στη ζωή σου και γίνει κάποιος θα σε κάνει "μέχρι και μουστάκι να ξυρίσεις" όπως έλεγαν οι μουσικοί του Φαίδωνα Γεωργίτση, όταν για χάρη του Crazy Girl έκοψε το -σήμα κατατεθέν της ανδρικής του τιμής και λεβεντιάς - μουστάκι του. 

Είναι αξιοπερίεργο όταν αγαπάς πόσο εύκολα αλλάζεις τις θεωρίες σου και δέχεσαι πράγματα δύσκολα για την ιδιοσυγκρασία σου. Τότε όμως είναι μαγικό να μπορείς να ξεπερνάς τον εαυτό και τον εγωισμό σου και να κάνεις πράγματα για τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να δώσεις την καρδιά σου. Το πρόβλημα δυστυχώς έρχεται όταν πρέπει, όπως είπαμε, να κάνεις θυσία για τον άλλο. Να κάνεις κάτι που δεν θέλεις ή σου είναι πολύ δύσκολο. Εκεί είναι που θα φανεί πόσο είσαι διατεθειμένος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για κάποιον άλλο. Εκεί είναι που  θα δείξεις το μεγαλείο της αγάπης σου. 

Δε λέω ότι πάντα κάνουμε λογικές θυσίες, ούτε ότι είναι πάντα αυτό που πρέπει να γίνει για να προχωρήσει μια αγάπη, όμως μέσα από αυτές μαθαίνεις την ανιδιοτέλεια και πως να ιεραρχείς τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Πως να δίνεις προτεραιότητα και σημασία στα θέλω της αγάπης σου. 

Δυστυχώς η θυσία είναι μια δύσκολη λέξη, αλλά ποιός είπε ότι η αγάπη είναι έυκολη;

Περνάει καιρός πλέον από τις τελευταίες φορές που γράφω στο μπλογκ αυτό και δε μου αρέσει. Θα'θελα να γράφω πιο συχνά αλλά είμαι δειλή. Θύμα λογοκρισίας πολλές φορές. Και κουράζομαι πραγματικά κάθε φορά να αναλύω και να δικαιολογώ τους λόγους που γράφω κάτι και γιατί τα λέω. Παρ' όλ' αυτά αποφάσισα να ξεφύγω λίγο από τη δειλία μου και να αρχίσω και πάλι το γράψιμο.

Είναι ένας τρόπος που ανέκαθεν με έκανε να νιώθω πιο ελεύθερη και να εκτονώνομαι. Από μικρή έγραφα πολύ, έγραφα και γέμιζα τετράδια, μπλοκ, σημειωματάρια.. Και μετά τα πετούσα. Δε μου ήταν απαραίτητο να τα ξανά διαβάζω, μου αρκούσε απλά να τα γράφω. Μέχρι και στις ώρες του μαθήματος στο σχολείο εγώ έγραφα.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν την έχω δει ούτε συγγραφέας ούτε Κάρι Μπράτσω, απλά κάνω αυτό που από μικρή μ'έκανε να νιώθω καλά. Απλώς τώρα το μοιράζομαι και βλέπω πως είναι πολλοί εκεί έξω που το στηρίζουν και νιώθουν έτσι.

Σας συμβουλεύω να αρχίσετε το γράψιμο και θα δείτε πως πέρα από την εκτόνωση που θα νιώσετε ίσως ανακαλύψετε καλύτερα και τον εαυτό σας. Εγώ μόλις ξανά ξεκίνησα και θα τα πούμε πολύ πολύ σύντομα. 

Κρίση ετών 27

Στην Ελλάδα του 2013, ευρισκόμενη σε κρίση 3-4 χρόνια τώρα δεν την είχα αντιμετωπίσει όπως άρμοζε σε κάθε νέο της ηλικίας μου. Έφτασα λοιπόν στα 27 για να δω ιδίοις όμμασι πως τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν. Θα μου πείτε "Τι λες καλή μου; Πού ζεις;", αλλά εγώ και τη δουλίτσα μου την είχα και το σπιτάκι μου το είχα και την παρέα μου την είχα και πρόβλημα δεν είχα (εκτός βέβαια από τα γνωστά χαζοπροβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά κι αν μας ακούσει κανένας με αληθινά προβλήματα θα μας αρχίσει το κήρυγμα ότι είμαστε αχάριστοι κι ότι αυτά δεν είναι προβλήματα κι ότι τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε κτλ κτλ ).

Βρέθηκα λοιπόν όπως σας έλεγα σήμερα σε κρίση. Έχοντας χάσει σημαντικό μέρος της δουλειάς μου και σκεπτόμενη πως θα πρέπει και πάλι να αρχίσω να ζω με την πατρική βοήθεια. Και άντε πες επαρχία είμαστε όλοι λίγο πολύ θα τα καταφέρουμε, αλλά τι γίνεται όταν ζεις καθημερινά κάνοντας απολύτως τίποτα; Ο άνθρωπος σαν παραγωγικό ον δε μπορεί να κάθεται πολύ κι αν κάθεται πολύ αρχίζει τις φιλοσοφίες και φιλοσοφία με βλακεία φίλοι μου είναι, πιστέψτε με, πάρα πολύ κοντά. Και άντε πάλι πες είναι πολύ που μεγάλωσαν με το σύνδρομο του τεμπέλη. Τι θα γίνουν όμως όλοι αυτοί που αν δεν παράγουν θα πεθάνουν; Και μη με πείτε υπερβολική γιατί η ανία και η τεμπελιά είναι αργός θάνατος και το χειρότερο, πνευματικός. 

Και σα να μην έφτανε αυτό έφτασε κι η κρίση της παρέας, όπου ο καθένας μαζεύτηκε στο καβούκι του, στα δικά του και ξεχάσαμε πως κάποτε βγαίναμε κι όχι μόνο βγαίναμε αλλά περνούσαμε και καλά. Πως κάποτε διασκεδάζαμε και είχαμε ψυχή στην παρέα με τα πάνω και τα κάτω της αλλά πάντα παραμέναμε παρέα. Και τώρα θα'ναι θαύμα αν καταφέρουμε να βρεθούμε για ένα καφέ μια φορά στο τόσο. Τώρα θα'ναι θαύμα κι αν βγούμε. Όχι λόγω κρίσης, αλλά λόγω διαφοράς συνθηκών. Άλλοι "σοβάρεψαν" απότομα, άλλοι απορροφήθηκαν στη σχέση τους, άλλοι στη δουλειά τους και έμεινα να αναρωτιέμαι πώς γίναμε έτσι. Και να σκέφτομαι πως, για όνομα του Θεού, είμαστε ακόμα νέοι για να κλεινόμαστε στα σπίτια και στους εαυτούς μας από τόσο νωρίς.

Αρνούμαι λοιπόν να μπω στο καλούπι που θέλει να μας βάλει η κοινωνία. Κι αν δε βρω τη δουλειά που είχα θα βρω νέους τρόπους να δημιουργήσω. Γιατί όπως και να'χει δεν υπάρχει ωραιότερο και πιο ικανοποιητικό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου από τη δημιουργία. Κι αν δεν έχω πλέον την πολυτέλεια να κάνω τις παλιές εξόδους με την παρέα μου, θα βρω άλλες διεξόδους διασκέδασης.

Βαρύ σας έπεσε το ποστ μετά από τόσο καιρό, αλλά είναι η σημερινή πραγματικότητα κι επειδή αυτό προσπαθεί να μας επιβάλλει μην υποκύψετε. Όσο είσαι νέος κι έχεις την έπαρση της ηλικίας, τα κότσια και την τόλμη κάνε τα πάντα για να αλλάξεις αν όχι τον κόσμο, τη ζωή σου. Γιατί στην τελική αυτό που μένει είναι οι αναμνήσεις κι οι εμπειρίες. 

(NO) DOUGHT

Ωραίο συγκρότημα,έτσι? Και η Gwen θεά! Μακάρι όμως η λέξη «αμφιβολία» να ήταν τόσο ωραία και αισιόδοξη όσο το συγκρότημα. Δεν είναι. Για την ακρίβεια είναι τόσο αντίθετη με το ωραίο και αισιόδοξο, όσο το άσπρο με το μαύρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βρισκόμαστε στην πλευρά του μαύρου.

Αμφιβολία: Αβεβαιότητα. Και πώς να ζήσεις ήρεμος όταν δεν είσαι βέβαιος για κάτι; Όταν σκέφτεσαι πως ίσως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται; Ο Ρότζερ Μπέικον είπε πως «αν κάτι ξεκινήσει με σιγουριά, καταλήγει με αμφιβολίες, ενώ όταν ξεκινήσει με αμφιβολίες, θα τελειώσει με σιγουριά». Σαφώς και είναι ανθρώπινο να μην εμπιστεύεσαι τα πάντα γύρω σου και να κρατάς επιφυλάξεις. Σαφώς και δεν πρέπει να πηγαίνεις στα τυφλά, αλλά να έχεις στο μυαλό σου πως δεν είναι όλα τέλεια. Αλλά όταν οι αμφιβολίες έχουν να κάνουν με πράγματα και ανθρώπους που είναι απόλυτα συνυφασμένοι μαζί σου, όπως μια σχέση, τότε τα πράγματα είναι άσχημα.

 Η αμφιβολία σε μια σχέση είναι ένα συναίσθημα που σε τρώει, σε βασανίζει, σε τελειώνει. Σε κάνει να αισθάνεσαι ανασφάλεια. Και αυτό ξέρουμε πως είναι το χειρότερο συναίσθημα για τον άνθρωπο,γιατί από’κει ξεκινάνε συνήθως όλα τα προβλήματα. Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης, είτε στον εαυτό σου, είτε στον άλλο κι επειδή μιλάμε για μια σχέση έχεις ανάγκη να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου. Όταν όμως αμφιβάλλεις μπαίνεις στη διαδικασία όχι μόνο να μην μπορείς να τον εμπιστευτείς, αλλά να μην εμπιστεύεσαι κι εσένα τον ίδιο. Μπαίνεις στη διαδικασία να υποπτεύεσαι το παραμικρό, να μην μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα και να ελαττώνεις συνεχώς την αντίληψη σου απέναντι στα πράγματα.

Αν είσαι κάπου που συνεχώς σου γεννιούνται αμφιβολίες είναι καιρός να δράσεις και να σκεφτείς καλύτερα αν θέλεις να συνεχίζεις τη ζωή σου με συναισθήματα θολά και αβέβαια που σε τρελαίνουν και σε οδηγούν στην παράνοια. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Αυτά τα συναισθήματα σε μια σχέση πάντα εκεί σε οδηγούν και για να μπήκες στη διαδικασία να αμφιβάλεις σημαίνει πως υπήρξε κάποιος λόγος.Θα κλείσω λοιπόν με αυτό που είπε ο Βολτέρος: «Αν αμφιβάλλεις για μια πράξη, αν είναι δίκαιη ή άδικη, άπεχε απ’αυτήν».  

πόλεμος

Κάποτε κάποιος με ρώτησε τι είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο στη ζωή μου. Νομίζω ήταν παιδική αφέλεια τότε, αλλά τώρα που συνεχίζει η άποψη να είναι ίδια, θεωρώ πως είναι η συνειδητοποίηση του πραγματικού φόβου που συνεπάγεται η απάντηση που έδωσα τότε. Η απάντηση ήταν ο "πόλεμος".

Όταν έδωσα αυτή την απάντηση η έννοια του φόβου μου ήταν ο πόλεμος στην αντικειμενική του μορφή. Αυτή η κατάσταση που ξεκληρίζει οικογένειες,έθνη, εξαθλιώνει τους ανθρώπους και κάθε μορφή ύπαρξης και αφήνει μόνο συντρίμμια και αβάσταχτο πόνο. Όταν όμως μεγάλωσα άρχισα να συνειδητοποιώ ένα άλλο είδος πολέμου να αναπτύσσετε και να με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Ο ψυχολογικός, συναισθηματικός πόλεμος που καταστρέφει τη δύναμη της ψυχής και κάνει τα συναισθήματα να κουρελιάζονται. Αυτό το είδος πολέμου που σε κάνει να νιώθεις αδύναμος απέναντι σ' αυτούς που σε υποβάλλουν στο μαρτύριο της "εμπόλεμης κατάστασης" και που σε κάνει να φέρεσαι σκληρά,να βγάζεις τον χειρότερο σου εαυτό προσπαθώντας να αμυνθείς.

Το πρόβλημα με αυτό το είδος πολέμου είναι πως τα μόνα μέσα που έχεις για να μάχεσαι είναι τα συναισθήματα και η δύναμη της ψυχής σου. Οπότε δυστυχώς οι αδύναμοι και ευαίσθητοι είναι καταδικασμένοι να πονάνε. Να υποφέρουν συνεχώς από τα όπλα των "δυνατών" και στο τέλος να πατιούνται κάτω από τη δύναμη των άλλων. Γιατί όπως σε όλους τους πολέμους, έτσι κι εδώ έχουμε τους ισχυρούς και τους αδύναμους.

Ζούμε σ’έναν κόσμο όπου δεν χωράνε αδυναμίες. Ο καθένας έχει στόχο τα συμφέροντα του εαυτού του και καθώς όσο περνάνε οι καιροί οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι με τους άλλους και τα συναισθήματα, είναι ακόμα πιο δύσκολο να ισορροπήσεις σε αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης όταν δεν είσαι φτιαγμένος έτσι.

Παρ'όλη την απαίτηση της εποχής να γίνεσαι σκληρός και απόμακρος, χωρίς συναισθήματα εγώ αρνούμαι να ακολουθήσω. Φοβισμένη λοιπόν τότε, φοβισμένη και τώρα στόχος της ζωής μου γίνεται ολοένα και περισσότερο όχι η επινόηση νέων στρατηγικών ώστε να έχω πλάνο άμυνας, αλλά η ειρήνη. Ειρήνη στον κόσμο και κυρίως ειρήνη στην ψυχή μου. Το πρώτο είναι ίσως ανέφικτο, το δεύτερο όμως όχι! Είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρουμε να πολεμήσουμε τα αρνητικά συναισθήματα. Όλα όσα κάνουν κακό και μολύνουν τον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής μας, τον εαυτό μας.

50 αποχρώσεις. Και ο χαμός συνεχίζεται…

Είναι ο λόγος που όλες οι γυναίκες ερωτεύτηκαν, όλες οι γυναίκες ονειροπόλησαν, όλες οι γυναίκες πίστεψαν πως ακόμα μπορούν να υπάρχουν άντρες αντάξιοι του πολυπόθητου κυρίου Κρίστιαν Γκρέυ.

Σαν ονειροπόλα κι εγώ μπήκα στο πειρασμό να το διαβάσω, να επηρεαστώ, να φαντασιωθώ πως ίσως υπάρχουν ακόμα άντρες σαν αυτόν. Και φυσικά το βιβλίο είναι φαντασία, είναι ένα ψέμα, με άπειρες δόσεις υπερβολής και χλιδής. Όμως δεν είναι τα λεφτά, τα πλούτη και η χλιδή που τρέλαναν τον απανταχού γυναικείο πληθυσμό. Δεν είναι τα δώρα και η ζωή που της πρόσφερε, αλλά ο ίδιος ο Γκρέυ! Ο άνθρωπος, ο χαρακτήρας, οι τρόποι, η ευγένεια του, ο τρόπος που της φερόταν, που την άγγιζε, η αγάπη και κυρίως ο θαυμασμός που της έδειχνε.

Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις μια γυναίκα να νιώθει όμορφα. Δεν είναι θέμα κόμπλεξ ή χαμηλής  αυτοεκτίμησης. Είναι θέμα γυναικείας φύσης. Δεν είναι τυχαία το «αδύναμο» φύλο. Και όσο φιλελεύθερες και ανεξάρτητες θέλουμε να δείχνουμε πάντα θα υπάρχει η ανάγκη ενός άντρα που θα μας δίνει ασφάλεια και σιγουριά. Ασφάλεια κυρίως στο συναίσθημα και στην ψυχολογία και μετά σε όλα τα υπόλοιπα. 

Ξέρω τι θα σκεφτούν οι άντρες: «Να μια ακόμα χαζοβιόλα που επηρεάστηκε απ’τη βλακεία που λέγεται Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι». Όμως δε νομίζω να υπάρχει γυναίκα που να μην επηρεάστηκε. Όχι γιατί είναι κάτι το ανέφικτο και το φανταστικό, αλλά γιατί είναι αυτό που όλες οι γυναίκες ψάχνουν και λίγοι άντρες πλέον διαθέτουν. Την ικανότητα που πρέπει να έχει ο άντρας να κάνει την γυναίκα που έχει πλάι του να νιώθει ΜΟΝΑΔΙΚΗ.