Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

50 αποχρώσεις. Και ο χαμός συνεχίζεται…


Είναι ο λόγος που όλες οι γυναίκες ερωτεύτηκαν, όλες οι γυναίκες ονειροπόλησαν, όλες οι γυναίκες πίστεψαν πως ακόμα μπορούν να υπάρχουν άντρες αντάξιοι του πολυπόθητου κυρίου Κρίστιαν Γκρέυ.

Σαν ονειροπόλα κι εγώ μπήκα στο πειρασμό να το διαβάσω, να επηρεαστώ, να φαντασιωθώ πως ίσως υπάρχουν ακόμα άντρες σαν αυτόν. Και φυσικά το βιβλίο είναι φαντασία, είναι ένα ψέμα, με άπειρες δόσεις υπερβολής και χλιδής. Όμως δεν είναι τα λεφτά, τα πλούτη και η χλιδή που τρέλαναν τον απανταχού γυναικείο πληθυσμό. Δεν είναι τα δώρα και η ζωή που της πρόσφερε, αλλά ο ίδιος ο Γκρέυ! Ο άνθρωπος, ο χαρακτήρας, οι τρόποι, η ευγένεια του, ο τρόπος που της φερόταν, που την άγγιζε, η αγάπη και κυρίως ο θαυμασμός που της έδειχνε.

Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις μια γυναίκα να νιώθει όμορφα. Δεν είναι θέμα κόμπλεξ ή χαμηλής  αυτοεκτίμησης. Είναι θέμα γυναικείας φύσης. Δεν είναι τυχαία το «αδύναμο» φύλο. Και όσο φιλελεύθερες και ανεξάρτητες θέλουμε να δείχνουμε πάντα θα υπάρχει η ανάγκη ενός άντρα που θα μας δίνει ασφάλεια και σιγουριά. Ασφάλεια κυρίως στο συναίσθημα και στην ψυχολογία και μετά σε όλα τα υπόλοιπα. 

Ξέρω τι θα σκεφτούν οι άντρες: «Να μια ακόμα χαζοβιόλα που επηρεάστηκε απ’τη βλακεία που λέγεται Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι». Όμως δε νομίζω να υπάρχει γυναίκα που να μην επηρεάστηκε. Όχι γιατί είναι κάτι το ανέφικτο και το φανταστικό, αλλά γιατί είναι αυτό που όλες οι γυναίκες ψάχνουν και λίγοι άντρες πλέον διαθέτουν. Την ικανότητα που πρέπει να έχει ο άντρας να κάνει την γυναίκα που έχει πλάι του να νιώθει ΜΟΝΑΔΙΚΗ.