Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

(NO) DOUGHT


Ωραίο συγκρότημα,έτσι? Και η Gwen θεά! Μακάρι όμως η λέξη «αμφιβολία» να ήταν τόσο ωραία και αισιόδοξη όσο το συγκρότημα. Δεν είναι. Για την ακρίβεια είναι τόσο αντίθετη με το ωραίο και αισιόδοξο, όσο το άσπρο με το μαύρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βρισκόμαστε στην πλευρά του μαύρου.

Αμφιβολία: Αβεβαιότητα. Και πώς να ζήσεις ήρεμος όταν δεν είσαι βέβαιος για κάτι; Όταν σκέφτεσαι πως ίσως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται; Ο Ρότζερ Μπέικον είπε πως «αν κάτι ξεκινήσει με σιγουριά, καταλήγει με αμφιβολίες, ενώ όταν ξεκινήσει με αμφιβολίες, θα τελειώσει με σιγουριά». Σαφώς και είναι ανθρώπινο να μην εμπιστεύεσαι τα πάντα γύρω σου και να κρατάς επιφυλάξεις. Σαφώς και δεν πρέπει να πηγαίνεις στα τυφλά, αλλά να έχεις στο μυαλό σου πως δεν είναι όλα τέλεια. Αλλά όταν οι αμφιβολίες έχουν να κάνουν με πράγματα και ανθρώπους που είναι απόλυτα συνυφασμένοι μαζί σου, όπως μια σχέση, τότε τα πράγματα είναι άσχημα.

 Η αμφιβολία σε μια σχέση είναι ένα συναίσθημα που σε τρώει, σε βασανίζει, σε τελειώνει. Σε κάνει να αισθάνεσαι ανασφάλεια. Και αυτό ξέρουμε πως είναι το χειρότερο συναίσθημα για τον άνθρωπο,γιατί από’κει ξεκινάνε συνήθως όλα τα προβλήματα. Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης, είτε στον εαυτό σου, είτε στον άλλο κι επειδή μιλάμε για μια σχέση έχεις ανάγκη να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου. Όταν όμως αμφιβάλλεις μπαίνεις στη διαδικασία όχι μόνο να μην μπορείς να τον εμπιστευτείς, αλλά να μην εμπιστεύεσαι κι εσένα τον ίδιο. Μπαίνεις στη διαδικασία να υποπτεύεσαι το παραμικρό, να μην μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα και να ελαττώνεις συνεχώς την αντίληψη σου απέναντι στα πράγματα.

Αν είσαι κάπου που συνεχώς σου γεννιούνται αμφιβολίες είναι καιρός να δράσεις και να σκεφτείς καλύτερα αν θέλεις να συνεχίζεις τη ζωή σου με συναισθήματα θολά και αβέβαια που σε τρελαίνουν και σε οδηγούν στην παράνοια. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Αυτά τα συναισθήματα σε μια σχέση πάντα εκεί σε οδηγούν και για να μπήκες στη διαδικασία να αμφιβάλεις σημαίνει πως υπήρξε κάποιος λόγος.Θα κλείσω λοιπόν με αυτό που είπε ο Βολτέρος: «Αν αμφιβάλλεις για μια πράξη, αν είναι δίκαιη ή άδικη, άπεχε απ’αυτήν».  

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

πόλεμος


Κάποτε κάποιος με ρώτησε τι είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο στη ζωή μου. Νομίζω ήταν παιδική αφέλεια τότε, αλλά τώρα που συνεχίζει η άποψη να είναι ίδια, θεωρώ πως είναι η συνειδητοποίηση του πραγματικού φόβου που συνεπάγεται η απάντηση που έδωσα τότε. Η απάντηση ήταν ο "πόλεμος".

Όταν έδωσα αυτή την απάντηση η έννοια του φόβου μου ήταν ο πόλεμος στην αντικειμενική του μορφή. Αυτή η κατάσταση που ξεκληρίζει οικογένειες,έθνη, εξαθλιώνει τους ανθρώπους και κάθε μορφή ύπαρξης και αφήνει μόνο συντρίμμια και αβάσταχτο πόνο. Όταν όμως μεγάλωσα άρχισα να συνειδητοποιώ ένα άλλο είδος πολέμου να αναπτύσσετε και να με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Ο ψυχολογικός, συναισθηματικός πόλεμος που καταστρέφει τη δύναμη της ψυχής και κάνει τα συναισθήματα να κουρελιάζονται. Αυτό το είδος πολέμου που σε κάνει να νιώθεις αδύναμος απέναντι σ' αυτούς που σε υποβάλλουν στο μαρτύριο της "εμπόλεμης κατάστασης" και που σε κάνει να φέρεσαι σκληρά,να βγάζεις τον χειρότερο σου εαυτό προσπαθώντας να αμυνθείς.

Το πρόβλημα με αυτό το είδος πολέμου είναι πως τα μόνα μέσα που έχεις για να μάχεσαι είναι τα συναισθήματα και η δύναμη της ψυχής σου. Οπότε δυστυχώς οι αδύναμοι και ευαίσθητοι είναι καταδικασμένοι να πονάνε. Να υποφέρουν συνεχώς από τα όπλα των "δυνατών" και στο τέλος να πατιούνται κάτω από τη δύναμη των άλλων. Γιατί όπως σε όλους τους πολέμους, έτσι κι εδώ έχουμε τους ισχυρούς και τους αδύναμους.

Ζούμε σ’έναν κόσμο όπου δεν χωράνε αδυναμίες. Ο καθένας έχει στόχο τα συμφέροντα του εαυτού του και καθώς όσο περνάνε οι καιροί οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι με τους άλλους και τα συναισθήματα, είναι ακόμα πιο δύσκολο να ισορροπήσεις σε αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης όταν δεν είσαι φτιαγμένος έτσι.

Παρ'όλη την απαίτηση της εποχής να γίνεσαι σκληρός και απόμακρος, χωρίς συναισθήματα εγώ αρνούμαι να ακολουθήσω. Φοβισμένη λοιπόν τότε, φοβισμένη και τώρα στόχος της ζωής μου γίνεται ολοένα και περισσότερο όχι η επινόηση νέων στρατηγικών ώστε να έχω πλάνο άμυνας, αλλά η ειρήνη. Ειρήνη στον κόσμο και κυρίως ειρήνη στην ψυχή μου. Το πρώτο είναι ίσως ανέφικτο, το δεύτερο όμως όχι! Είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρουμε να πολεμήσουμε τα αρνητικά συναισθήματα. Όλα όσα κάνουν κακό και μολύνουν τον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής μας, τον εαυτό μας.