Ποιά Θυσία;

Αγαπάμε. Παθιαζόμαστε. Λατρεύουμε. Τι κάνουμε όμως όταν έρθουν τα δύσκολα; Η αγάπη απαιτεί θυσίες. Αυτό μάθαμε από την πρώτη στιγμή που μάθαμε και τη λέξη αγάπη. Είναι αλληλένδετες αυτές οι δύο έννοιες, δυστυχώς. 

Θυσίες κάνουμε καθημερινά. Θυσίες για τον εαυτό μας, την οικογένεια μας και κυρίως για τον ένα και μοναδικό άνθρωπο της ζωής μας που είμαστε τρελοί και παλαβοί για πάρτη του. Θυσίες που υπό άλλες συνθήκες θα μας φαινόταν τρέλες και θα λέγαμε "Εγώ αυτό δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ για κανέναν". Έλα όμως που αυτός ο κανένας όταν έρθει στη ζωή σου και γίνει κάποιος θα σε κάνει "μέχρι και μουστάκι να ξυρίσεις" όπως έλεγαν οι μουσικοί του Φαίδωνα Γεωργίτση, όταν για χάρη του Crazy Girl έκοψε το -σήμα κατατεθέν της ανδρικής του τιμής και λεβεντιάς - μουστάκι του. 

Είναι αξιοπερίεργο όταν αγαπάς πόσο εύκολα αλλάζεις τις θεωρίες σου και δέχεσαι πράγματα δύσκολα για την ιδιοσυγκρασία σου. Τότε όμως είναι μαγικό να μπορείς να ξεπερνάς τον εαυτό και τον εγωισμό σου και να κάνεις πράγματα για τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να δώσεις την καρδιά σου. Το πρόβλημα δυστυχώς έρχεται όταν πρέπει, όπως είπαμε, να κάνεις θυσία για τον άλλο. Να κάνεις κάτι που δεν θέλεις ή σου είναι πολύ δύσκολο. Εκεί είναι που θα φανεί πόσο είσαι διατεθειμένος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για κάποιον άλλο. Εκεί είναι που  θα δείξεις το μεγαλείο της αγάπης σου. 

Δε λέω ότι πάντα κάνουμε λογικές θυσίες, ούτε ότι είναι πάντα αυτό που πρέπει να γίνει για να προχωρήσει μια αγάπη, όμως μέσα από αυτές μαθαίνεις την ανιδιοτέλεια και πως να ιεραρχείς τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Πως να δίνεις προτεραιότητα και σημασία στα θέλω της αγάπης σου. 

Δυστυχώς η θυσία είναι μια δύσκολη λέξη, αλλά ποιός είπε ότι η αγάπη είναι έυκολη;

Περνάει καιρός πλέον από τις τελευταίες φορές που γράφω στο μπλογκ αυτό και δε μου αρέσει. Θα'θελα να γράφω πιο συχνά αλλά είμαι δειλή. Θύμα λογοκρισίας πολλές φορές. Και κουράζομαι πραγματικά κάθε φορά να αναλύω και να δικαιολογώ τους λόγους που γράφω κάτι και γιατί τα λέω. Παρ' όλ' αυτά αποφάσισα να ξεφύγω λίγο από τη δειλία μου και να αρχίσω και πάλι το γράψιμο.

Είναι ένας τρόπος που ανέκαθεν με έκανε να νιώθω πιο ελεύθερη και να εκτονώνομαι. Από μικρή έγραφα πολύ, έγραφα και γέμιζα τετράδια, μπλοκ, σημειωματάρια.. Και μετά τα πετούσα. Δε μου ήταν απαραίτητο να τα ξανά διαβάζω, μου αρκούσε απλά να τα γράφω. Μέχρι και στις ώρες του μαθήματος στο σχολείο εγώ έγραφα.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν την έχω δει ούτε συγγραφέας ούτε Κάρι Μπράτσω, απλά κάνω αυτό που από μικρή μ'έκανε να νιώθω καλά. Απλώς τώρα το μοιράζομαι και βλέπω πως είναι πολλοί εκεί έξω που το στηρίζουν και νιώθουν έτσι.

Σας συμβουλεύω να αρχίσετε το γράψιμο και θα δείτε πως πέρα από την εκτόνωση που θα νιώσετε ίσως ανακαλύψετε καλύτερα και τον εαυτό σας. Εγώ μόλις ξανά ξεκίνησα και θα τα πούμε πολύ πολύ σύντομα.