Μια φίλη στο twitter μου πρότεινε να γράψω γι’ αυτό το θέμα! Είναι από τα posts που δυσκολεύτηκα πολύ να γράψω γιατί δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποια φάση της ζωής μου που να συνέβη κάτι τέτοιο. Όπως έχω ξαναπεί πιστεύω στη φιλία μεταξύ των δύο φύλων. Έτσι λοιπόν δεν μου έτυχε ποτέ να δω ερωτικά κάποιο φίλο μου. Όπως και να δω φιλικά κάποιον που γούσταρα! Αλλά πιστεύω πως αν ποτέ μου συμβεί, δεν θα κάνω κάτι για να το εξωτερικεύσω. Δεν θα έθετα ποτέ τη φιλία μου σε κίνδυνο για κάτι που μπορεί να μην έχει αίσια κατάληξη.
Βέβαια, θα μου πείτε, είναι πολύ πιο ασφαλές να «τα μπλέξεις» με κάποιον που σε ξέρει και τον ξέρεις καλά! Είναι πολύ πιο εύκολο να αγαπηθείς και να αγαπήσεις και είναι πολύ πιο εύκολο να ξέρεις εξαρχής με ποιόν έχεις να κάνεις. Δεν είναι όμως καθόλου εύκολο όταν εν τέλει με τον άλλο δεν τα βρεις. Μετά δεν μπορείς να είσαι πλέον φίλος του. Δεν μπορείς να του λες τα μυστικά και τα προβλήματα σου. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι την κρίση του, γιατί απλά ποτέ δεν θα είναι αντικειμενικός μαζί σου, όπως κι εσύ μαζί του .
Και βέβαια, το μην τα βρεις απλά είναι η light εκδοχή. Το να γίνετε μαλλιά κουβάρια είναι το πιο σύνηθες, αφού οι περισσότεροι χωρισμοί δεν είναι πολιτισμένοι. Διακινδυνεύεις λοιπόν να χάσεις έναν φίλο και μαζί του μια ολόκληρη παρέα. Γιατί πάντα μαζί με δυο φίλους πάει σετ και μια ολόκληρη παρέα η οποία πλέον πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα βγαίνει και ποιανού το μέρος θα πάρει. Κι εκεί είναι που αναγκαστικά θα χάσεις σιγά σιγά κι άλλους φίλους.
Ξέρω ότι είναι πολλοί αυτοί που λένε πως «Στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκολ», όμως στα φιλικά δεν κερδίζει κανένας!! Γι’ αυτό προσοχή με τα buddies σας φίλοι μου. Εύκολα γίνονται Fuck αλλά πολύ δύσκολα Best. Δεν αξίζει..
Αφιερωμένο στην EvaHadjiyianni που πρότεινε το θέμα :)
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
Μας έφαγε ο Οικονομόπουλος κορίτσια..
Ως γυναίκα έχω πει και έχω ακούσει πάρα πολλές φορές τη φράση «Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες». ΟΚ Είναι.. Δεν είναι κάτι που δεν ισχύει. Αλλά εδώ θα προσπαθήσω να αποκαταστήσω λιγάκι τη φήμη τους και εν μέρει να τους δικαιολογήσω. Και αυτό το λέω γιατί και οι γυναίκες δεν είναι καλύτερες. Ούτε αγγελούδια, ούτε οσίες Μαρίες..
Κάθε γυναίκα έχει μέσα της την "πουτανιά"!! Όπως στους άντρες λοιπόν είναι έμφυτη η απιστία (όπως λέτε πάντα για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα) και η μαλακία έτσι και στις γυναίκες είναι έμφυτη η πουτανιά! (Νομίζω καταλαβαινόμαστε τι εννοώ με αυτή τη λέξη). Απλά σε άλλες είναι εμφανής και σε άλλες είναι λανθάνουσα. Το θέμα είναι πως όλες σε κάποια φάση της ζωής τους θα λειτουργήσουν σύμφωνα με αυτή. Θα θελήσουν να αρπάξουν τον γκόμενο της φίλης τους, θα την πέσουν στον γκόμενο της φίλης τους, θα προσπαθούν πάντα να φαίνονται πιο ωραίες από τις φίλες τους, θα την πέσουν στον κολλητό του γκόμενου τους... Και ακόμα και να μην το κάνουν φανερά, θα το κάνουν με τον τρόπο που μόνο οι γυναίκες μπορούν να κάνουν και πολλές φορές χωρίς καν οι ίδιες να το πάρουν χαμπάρι. Γι’αυτό και λέω πως σε μερικές είναι καλά κρυμμένη. Απλά θα τους βγει αυθόρμητα.
Βέβαια θα μου πείτε, οι άντρες με τη συμπεριφορά τους μας ωθούν πολλές φορές να φερθούμε με αυτό τον τρόπο, αλλά αν ρωτήσετε τους άντρες θα πουν το αντίθετο. Ότι εμείς με τη δική μας συμπεριφορά τους ωθήσαμε να είναι μαλάκες. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιός σπρώχνει ποιόν στο να φερθεί άδικα στον άλλο, αλλά το ότι είναι κάτι που δεν αλλάζει. Απλά έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα πως τα μεν είναι στη φύση των αντρών και τα δε στη φύση των γυναικών και αυτό δεν αλλάζει. Δε λέω βέβαια πως όλοι και όλες πάντα θα φέρονται με αυτό τον τρόπο. Κάποια στιγμή όμως θα το κάνουν, οπότε προσοχή να μην είσαι εσύ αυτός που θα την πατήσει.
Κάθε γυναίκα έχει μέσα της την "πουτανιά"!! Όπως στους άντρες λοιπόν είναι έμφυτη η απιστία (όπως λέτε πάντα για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα) και η μαλακία έτσι και στις γυναίκες είναι έμφυτη η πουτανιά! (Νομίζω καταλαβαινόμαστε τι εννοώ με αυτή τη λέξη). Απλά σε άλλες είναι εμφανής και σε άλλες είναι λανθάνουσα. Το θέμα είναι πως όλες σε κάποια φάση της ζωής τους θα λειτουργήσουν σύμφωνα με αυτή. Θα θελήσουν να αρπάξουν τον γκόμενο της φίλης τους, θα την πέσουν στον γκόμενο της φίλης τους, θα προσπαθούν πάντα να φαίνονται πιο ωραίες από τις φίλες τους, θα την πέσουν στον κολλητό του γκόμενου τους... Και ακόμα και να μην το κάνουν φανερά, θα το κάνουν με τον τρόπο που μόνο οι γυναίκες μπορούν να κάνουν και πολλές φορές χωρίς καν οι ίδιες να το πάρουν χαμπάρι. Γι’αυτό και λέω πως σε μερικές είναι καλά κρυμμένη. Απλά θα τους βγει αυθόρμητα.
Βέβαια θα μου πείτε, οι άντρες με τη συμπεριφορά τους μας ωθούν πολλές φορές να φερθούμε με αυτό τον τρόπο, αλλά αν ρωτήσετε τους άντρες θα πουν το αντίθετο. Ότι εμείς με τη δική μας συμπεριφορά τους ωθήσαμε να είναι μαλάκες. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιός σπρώχνει ποιόν στο να φερθεί άδικα στον άλλο, αλλά το ότι είναι κάτι που δεν αλλάζει. Απλά έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα πως τα μεν είναι στη φύση των αντρών και τα δε στη φύση των γυναικών και αυτό δεν αλλάζει. Δε λέω βέβαια πως όλοι και όλες πάντα θα φέρονται με αυτό τον τρόπο. Κάποια στιγμή όμως θα το κάνουν, οπότε προσοχή να μην είσαι εσύ αυτός που θα την πατήσει.
Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011
Θα σε πατήσει.. Πρόσεχε!
Πόσο τυφλός είσαι μερικές φορές! Τα πράγματα είναι μπροστά σου, τα βλέπεις. Ουρλιάζουν για να τα ακούσεις, τα ακούς, αλλά δεν δίνεις σημασία. Απλά στέκεσαι και ανέχεσαι καταστάσεις, συμπεριφορές και ανθρώπους, γιατί φοβάσαι ή γιατί δεν έχεις τη δύναμη να βάλεις ένα τέλος σε όλη αυτή την κατάσταση. Αρκεί πολλές φορές ένα απλό σκούντημα ή μια υπόδειξη από κάποιον που αγαπάς και σέβεσαι για να σε κάνει να δεις τα πράγματα με την αληθινή τους υπόσταση και να «βάλεις μυαλό», που λένε και οι μεγάλοι.
Αν με τρελαίνει ένα πράγμα πάρα πολύ, αυτό είναι η αδικία! Και η αχαριστία! Τελικά είναι δύο, αλλά δεν πειράζει. Όταν φέρεσαι σε έναν άνθρωπο με ένα συγκεκριμένο τρόπο αυτό που φυσιολογικά περιμένεις είναι να σου φέρεται και αυτός τοιουτοτρόπως. Δυστυχώς όμως πλέον όλοι έχουν γίνει τόσο παρτάκηδες που κανένας δεν θα νοιαστεί για το πώς μπορεί να αισθάνεσαι εσύ ή τι μπορεί να θέλεις! Δεν θα σου ανταποδώσει πράγματα που έχεις κάνει γι’ αυτόν, αλλά θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί ότι μπορεί από’ σένα. Και αν νομίζετε ότι αυτό είναι το χειρότερο, νομίζετε..
Το χειρότερο με όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία που θέλουν για να αναδειχθούν, σε οποιονδήποτε τομέα. Έτσι πατώντας πάνω στους άλλους, χτίζουν αυτό που θέλουν οι ίδιοι και ως αποτέλεσμα ρίχνουν αυτόν, πάνω στον οποίο βασίστηκαν, για να δημιουργήσουν αυτό που ήθελαν. Εν ολίγοις αντιστρέφονται οι ρόλοι και πλέον ο δυνατός και αυτός που έχει το πάνω χέρι είναι αυτός που εκμεταλλεύτηκε περισσότερο τον άλλο.
Είναι πολύ άδικο να προσπαθείς μια ζωή να φτιάχνεις τον εαυτό σου και την προσωπικότητα σου και να έρχεται κάποιος στη ζωή σου, που θεωρείς σημαντικό, και να τα γκρεμίζει όλα! Φτάνει να αγαπάς πολύ κάποιον ή να είσαι πολύ ερωτευμένος… και την πάτησες. Δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε πάντα με την πρώτη, οπότε το φταίξιμο είναι δικό μας. Δεν φταίει ο άλλος αν μας πάτησε, αλλά αυτός που του επέτρεψε να το κάνει. Γιατί όπως είπαμε σ’ αυτή τη ζωή αν δεν είσαι εγωιστής και δεν κοιτάς μόνο την πάρτη σου δεν επιβιώνεις.
Δεν θα σας πω όμως να γίνετε εγωιστές, ούτε εκμεταλλευτές. Είναι πράγματα που απεχθάνομαι και θέλω οι άνθρωποι να σταματήσουν να συμπεριφέρονται έτσι. Αυτό που θα πω είναι πως πρέπει να διαλέγουμε πιο προσεκτικά τους ανθρώπους στους οποίους δίνουμε βάση και τους επιτρέπουμε να παίρνουν μέρος στον έλεγχο της ζωής και της προσωπικότητας μας. Γιατί όταν αφήνουμε άτομα ανώριμα, εγωκεντρικά ή ότι άλλο να κοντρολάρουν την προσωπικότητα μας τότε μόνο φθορά μπορούν να δημιουργήσουν. Ας κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας, χωρίς όμως να το παίρνουμε επάνω μας! Οι περισσότεροι άνθρωποι καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να χτίζουν έναν σωστό χαρακτήρα. Είναι κρίμα να πηγαίνουν όλοι αυτοί οι κόποι στράφι.
Αν με τρελαίνει ένα πράγμα πάρα πολύ, αυτό είναι η αδικία! Και η αχαριστία! Τελικά είναι δύο, αλλά δεν πειράζει. Όταν φέρεσαι σε έναν άνθρωπο με ένα συγκεκριμένο τρόπο αυτό που φυσιολογικά περιμένεις είναι να σου φέρεται και αυτός τοιουτοτρόπως. Δυστυχώς όμως πλέον όλοι έχουν γίνει τόσο παρτάκηδες που κανένας δεν θα νοιαστεί για το πώς μπορεί να αισθάνεσαι εσύ ή τι μπορεί να θέλεις! Δεν θα σου ανταποδώσει πράγματα που έχεις κάνει γι’ αυτόν, αλλά θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί ότι μπορεί από’ σένα. Και αν νομίζετε ότι αυτό είναι το χειρότερο, νομίζετε..
Το χειρότερο με όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία που θέλουν για να αναδειχθούν, σε οποιονδήποτε τομέα. Έτσι πατώντας πάνω στους άλλους, χτίζουν αυτό που θέλουν οι ίδιοι και ως αποτέλεσμα ρίχνουν αυτόν, πάνω στον οποίο βασίστηκαν, για να δημιουργήσουν αυτό που ήθελαν. Εν ολίγοις αντιστρέφονται οι ρόλοι και πλέον ο δυνατός και αυτός που έχει το πάνω χέρι είναι αυτός που εκμεταλλεύτηκε περισσότερο τον άλλο.
Είναι πολύ άδικο να προσπαθείς μια ζωή να φτιάχνεις τον εαυτό σου και την προσωπικότητα σου και να έρχεται κάποιος στη ζωή σου, που θεωρείς σημαντικό, και να τα γκρεμίζει όλα! Φτάνει να αγαπάς πολύ κάποιον ή να είσαι πολύ ερωτευμένος… και την πάτησες. Δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε πάντα με την πρώτη, οπότε το φταίξιμο είναι δικό μας. Δεν φταίει ο άλλος αν μας πάτησε, αλλά αυτός που του επέτρεψε να το κάνει. Γιατί όπως είπαμε σ’ αυτή τη ζωή αν δεν είσαι εγωιστής και δεν κοιτάς μόνο την πάρτη σου δεν επιβιώνεις.
Δεν θα σας πω όμως να γίνετε εγωιστές, ούτε εκμεταλλευτές. Είναι πράγματα που απεχθάνομαι και θέλω οι άνθρωποι να σταματήσουν να συμπεριφέρονται έτσι. Αυτό που θα πω είναι πως πρέπει να διαλέγουμε πιο προσεκτικά τους ανθρώπους στους οποίους δίνουμε βάση και τους επιτρέπουμε να παίρνουν μέρος στον έλεγχο της ζωής και της προσωπικότητας μας. Γιατί όταν αφήνουμε άτομα ανώριμα, εγωκεντρικά ή ότι άλλο να κοντρολάρουν την προσωπικότητα μας τότε μόνο φθορά μπορούν να δημιουργήσουν. Ας κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας, χωρίς όμως να το παίρνουμε επάνω μας! Οι περισσότεροι άνθρωποι καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να χτίζουν έναν σωστό χαρακτήρα. Είναι κρίμα να πηγαίνουν όλοι αυτοί οι κόποι στράφι.
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011
Μες στο μυαλό μου.. δεν θα'θελες να είσαι!
Η γυναίκα είναι ένα πολύ πολύ πολύ πολύ… περίπλοκο ον! Πάρα πολύ όμως. Αυτό δυστυχώς της δημιουργεί άπειρα προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα μιας γυναίκας πιστεύω πως είναι το γεγονός ότι σκέφτεται πολύ! Πάρα πολύ! Σε σημείο που μπορεί και να την τρελάνει.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο μηχανισμός στη γυναίκα που την κάνει να σκέφτεται τόσο αλλά θα παρακαλούσα τους επιστήμονες αν ποτέ το ανακαλύψουν να κάνουν κάτι για το θεραπεύσουν. Γιατί φίλοι μου το να σκέφτεσαι είναι πολύ καλό, αλλά το να σκέφτεσαι όπως μια γυναίκα είναι ένα πραγματικό μαρτύριο.
Δυστυχώς είναι στη γυναικεία φύση να είμαστε υπεραναλυτικές, υπερβολικές, να πιανόμαστε από ασήμαντες λεπτομέρειες και να κάνουμε με το μυαλό μας πανηγύρια! Κάθε τι που θα δούμε ή θα ακούσουμε, στο μυαλό μας θα αναλυθεί το επόμενο δευτερόλεπτο και το κακό είναι πως τις περισσότερες φορές διογκώνεται προς το χειρότερο κάνοντας μας να θεωρούμε τραγικά τα πράγματα! Εκεί δε που γίνεται ο μεγαλύτερος χαμός είναι όταν έχουμε να κάνουμε με τους άντρες.
Οι άντρες σε αντίθεση με τις γυναίκες όταν πουν κάτι απλά εννοούν αυτό που είπαν. Δεν χρειάζεσαι υπότιτλούς για να το καταλάβεις, ούτε να σου εξηγήσει περαιτέρω τι θέλει να πει. Όπως επίσης ένας άντρας δεν θα καθίσει με τις ώρες να αναλύσει αυτά που του είπαμε, και αν όντως εννοούσαμε αυτό που είπαμε ή αν πίσω απ’ αυτό κρύβεται κάτι άλλο που υπονοούσαμε! Πφφφ τρέλα και μόνο που το λέω! Φανταστείτε να το σκέφτεσαι κιόλας.. Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω πως είναι πολύ καλό να έχεις άντρες φίλους. Και εννοοώ φίλους φίλους, όχι καρυοφίλους! Γιατί όταν θα συζητήσεις με τις κολλητές σου ένα περιστατικό θα κάνουν και αυτές το ίδιο με εσένα. Θα σκεφτούν την υπερβολή και θα σου βάλουν ακόμα περισσότερες περίπλοκες σκέψεις στο μυαλό σου. Ένας άντρας φίλος όμως θα σου πει ξεκάθαρα αυτό που κατάλαβε χωρίς σάλτσες και υπονοούμενα.
Τις προάλλες είδα μια ταινία που βασιζόταν πάνω κάτω σ’ αυτά που λέω για τις γυναίκες! Η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο. Το θέμα πραγματευόταν δυο πολύ όμορφες φίλες και τη ζωή τους κάποιο χρονικό διάστημα. Τις σχέσεις με γκόμενους, τις σχέσεις με τις φίλες τους.. την καθημερινότητα τους εν ολίγοις. Αυτό που παρατήρησα βλέποντας την ταινία είναι πόσο πολύ ταυτίστηκα με τις κοπέλες αυτές. Όχι σαν τρόπος ζωής, αλλά σαν τρόπος σκέψης. Και εκεί ήταν και η υπερβολή! Το αστείο είναι πως την άλλη μέρα οι φίλες μου, που είδαν την ταινία, μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και αυτές ένιωσαν να ταυτίζονται με τις σκέψεις των πρωταγωνιστριών.
Η ταινία τελειώνει βρίσκοντας την πρωταγωνίστρια να έχει πλέον δικό της αυτόν που κυνηγούσε από την αρχή της ταινίας (τον οποίο τον έχασε κανά δυο φορές κατά τη διάρκεια της επειδή σκεφτόνταν χαζομάρες) και ακόμα και εκεί ξέροντας πως είναι πλέον δικός της, σκέφτεται μόνο χαζομάρες που αν τις κάνει πράξη θα τον χάσει πάλι. Τελειώνει λοπόν με μια φράση.. « Λίζα Χαλάρωσε!!!!!».
Όντως αυτό πρέπει να κάνουμε όλες! Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα. Να χαλαρώσουμε και την επόμενη φορά που κάτι θα συμβεί να το δούμε όπως είναι. Να μην καθίσουμε να το παιδέψουμε και πολύ. Τα πράγματα πολλές φορές και ειδικά όσα έχουν να κάνουν με άντρες είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Δεν είναι ανάγκη να βασανιζόμαστε και να δημιουργούμε όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις που μόνο κακό δημιουργούν. Έτσι και θα περνάμε καλύτερα όντας πιο ήρεμες, αλλά και οι άντρες δεν θα χρειάζονται μεταφραστή (όπως αυτόν http://www.youtube.com/watch?v=ezVib_giTFo&feature=share ) κάθε φορά που λέμε ή κάνουμε κάτι.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο μηχανισμός στη γυναίκα που την κάνει να σκέφτεται τόσο αλλά θα παρακαλούσα τους επιστήμονες αν ποτέ το ανακαλύψουν να κάνουν κάτι για το θεραπεύσουν. Γιατί φίλοι μου το να σκέφτεσαι είναι πολύ καλό, αλλά το να σκέφτεσαι όπως μια γυναίκα είναι ένα πραγματικό μαρτύριο.
Δυστυχώς είναι στη γυναικεία φύση να είμαστε υπεραναλυτικές, υπερβολικές, να πιανόμαστε από ασήμαντες λεπτομέρειες και να κάνουμε με το μυαλό μας πανηγύρια! Κάθε τι που θα δούμε ή θα ακούσουμε, στο μυαλό μας θα αναλυθεί το επόμενο δευτερόλεπτο και το κακό είναι πως τις περισσότερες φορές διογκώνεται προς το χειρότερο κάνοντας μας να θεωρούμε τραγικά τα πράγματα! Εκεί δε που γίνεται ο μεγαλύτερος χαμός είναι όταν έχουμε να κάνουμε με τους άντρες.
Οι άντρες σε αντίθεση με τις γυναίκες όταν πουν κάτι απλά εννοούν αυτό που είπαν. Δεν χρειάζεσαι υπότιτλούς για να το καταλάβεις, ούτε να σου εξηγήσει περαιτέρω τι θέλει να πει. Όπως επίσης ένας άντρας δεν θα καθίσει με τις ώρες να αναλύσει αυτά που του είπαμε, και αν όντως εννοούσαμε αυτό που είπαμε ή αν πίσω απ’ αυτό κρύβεται κάτι άλλο που υπονοούσαμε! Πφφφ τρέλα και μόνο που το λέω! Φανταστείτε να το σκέφτεσαι κιόλας.. Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω πως είναι πολύ καλό να έχεις άντρες φίλους. Και εννοοώ φίλους φίλους, όχι καρυοφίλους! Γιατί όταν θα συζητήσεις με τις κολλητές σου ένα περιστατικό θα κάνουν και αυτές το ίδιο με εσένα. Θα σκεφτούν την υπερβολή και θα σου βάλουν ακόμα περισσότερες περίπλοκες σκέψεις στο μυαλό σου. Ένας άντρας φίλος όμως θα σου πει ξεκάθαρα αυτό που κατάλαβε χωρίς σάλτσες και υπονοούμενα.
Τις προάλλες είδα μια ταινία που βασιζόταν πάνω κάτω σ’ αυτά που λέω για τις γυναίκες! Η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο. Το θέμα πραγματευόταν δυο πολύ όμορφες φίλες και τη ζωή τους κάποιο χρονικό διάστημα. Τις σχέσεις με γκόμενους, τις σχέσεις με τις φίλες τους.. την καθημερινότητα τους εν ολίγοις. Αυτό που παρατήρησα βλέποντας την ταινία είναι πόσο πολύ ταυτίστηκα με τις κοπέλες αυτές. Όχι σαν τρόπος ζωής, αλλά σαν τρόπος σκέψης. Και εκεί ήταν και η υπερβολή! Το αστείο είναι πως την άλλη μέρα οι φίλες μου, που είδαν την ταινία, μου είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και αυτές ένιωσαν να ταυτίζονται με τις σκέψεις των πρωταγωνιστριών.
Η ταινία τελειώνει βρίσκοντας την πρωταγωνίστρια να έχει πλέον δικό της αυτόν που κυνηγούσε από την αρχή της ταινίας (τον οποίο τον έχασε κανά δυο φορές κατά τη διάρκεια της επειδή σκεφτόνταν χαζομάρες) και ακόμα και εκεί ξέροντας πως είναι πλέον δικός της, σκέφτεται μόνο χαζομάρες που αν τις κάνει πράξη θα τον χάσει πάλι. Τελειώνει λοπόν με μια φράση.. « Λίζα Χαλάρωσε!!!!!».
Όντως αυτό πρέπει να κάνουμε όλες! Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα. Να χαλαρώσουμε και την επόμενη φορά που κάτι θα συμβεί να το δούμε όπως είναι. Να μην καθίσουμε να το παιδέψουμε και πολύ. Τα πράγματα πολλές φορές και ειδικά όσα έχουν να κάνουν με άντρες είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Δεν είναι ανάγκη να βασανιζόμαστε και να δημιουργούμε όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις που μόνο κακό δημιουργούν. Έτσι και θα περνάμε καλύτερα όντας πιο ήρεμες, αλλά και οι άντρες δεν θα χρειάζονται μεταφραστή (όπως αυτόν http://www.youtube.com/watch?v=ezVib_giTFo&feature=share ) κάθε φορά που λέμε ή κάνουμε κάτι.
Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011
Κόλλησα..
Για εκατομμυριοστή φορά παρακολούθησα μια από τις αγαπημένες μου σειρές (και όλων των γυναικών φαντάζομαι.. και ένοχη απόλαυση των ανδρών) το Sex & the City. Και για άλλη μια φορά έπεσα πάνω στα επεισόδια όπου η Carrie έχει σχέση με τον Aidan ( νομίζω έτσι γράφεται ). Αυτός τη λατρεύει, της φέρεται καλύτερα από οποιονδήποτε είχε ποτέ στη ζωή της και της προσφέρει όλα όσα θέλει μια γυναίκα σε μια σχέση. Με λίγα λόγια έχει την τέλεια σχέση.
Και εκεί που η Carrie είναι μια χαρά με όλο αυτό και νιώθει πως έχει προχωρήσει, εμφανίζεται ο Mr Big τρελαμένος και πιο ζηλιάρης από ποτέ. Έχοντας «σκυλιάσει» λοιπόν από τη ζήλεια του και φοβούμενος πως έχει χάσει το «δεδομένο» του, την διεκδικεί ξανά και την ρίχνει εν τέλει στην αγκαλιά του, γεμίζοντας την με ικανοποίηση, αλλά ταυτόχρονα με αμφιβολίες και τύψεις για το κέρατο που πατάει στον Τέλειο Aidan.
Βασανίζεται καθημερινά και τρελαίνεται όταν σκέφτεται αυτό που κάνει. Το λέει στις κολλητές της, οι οποίες την κράζουν αλλά δεν μπορεί να σταματήσει. Έτσι γεμάτη με τύψεις και ενοχές, όπως είπαμε, συναντιέται με τον Big σε κάθε καμένο ξενοδοχείο του Manhattan, για να μην τους πάρει και κανένα μάτι, και κάθε φορά δίνει όρκο πως αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία. Όμως αγαπημένη Carrie δεν το ξέρεις? Μετά το pop δεν έχεις stop.
Οι πρώην σχεδόν πάντα γυρνάνε. Αυτό είναι νόμος. Το βλέπω συνεχώς να συμβαίνει. Το έχω βιώσει, το έχουν βιώσει οι φίλες μου και όλοι μας. Και δυστυχώς πάντα εμφανίζονται όταν έχεις κάνει τα πάντα για να ξεριζώσεις τον άλλο από μέσα σου. Όταν θα δουν ότι κάποιος άλλος πλέον μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου ή το κρεβάτι σου, τρέχουν από πίσω σου σαν τα σκυλάκια, μετανιωμένοι.. και κάνοντας μεγαλεπίβολες δηλώσεις λατρείας, αγάπης, αιώνιας πίστης, αφοσίωσης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γυρνάνε με αίσθημα μεταμέλειας και σε φλομώνουν στην υπερβολή. Η δε κλισέ-κερασάκι στην τούρτα ατάκα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η εξής : “Είσαι η γυναίκα/ άντρας της ζωής μου. Τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι τον άλλο/η να σε αγγίζει. Είσαι δικός μου”.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής : «Τι είναι αυτό που μας κάνει να γυρίζουμε πάντα σε αυτούς που μας πλήγωσαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε? Ποια μαγική δύναμη έχει αυτός ο άνθρωπος και μπορεί να ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μας?» Όλοι έχουμε τα κολλήματα μας. Κάποιοι είναι τυχεροί και έχουν το κόλλημα τους δικό τους, στην αγκαλιά τους. Έχουν ανταπόκριση σε αυτό που νιώθουν και είναι ευτυχισμένοι. Τις περισσότερες φορές όμως τα κολλήματα καταλήγουν ένα άπιαστο όνειρο που δεν θα υλοποιηθεί ποτέ.
Στατιστικά οι άνθρωποι που αποτελούν τα κολλήματα μας είναι άτομα που όχι μόνο δεν μας αξίζουν, αλλά και υπό άλλες συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν ποτέ μαζί τους. Είναι άτομα εντελώς διαφορετικά από’ μας . Όμως είτε από κάποιο ατυχές γεγονός, είτε από πολλά ατυχή γεγονότα το μυαλό μας έμεινε σταματημένο εκεί και δεν έφυγε ποτέ.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις το σημαντικότερο πράγμα που μας ωθεί στο να κολλήσουμε με κάποιον είναι ο πληγωμένος και θιγμένος μας εγωισμός. Αν δηλαδή αυτός ο άνθρωπος μας παράτησε, πλήγωσε το ΕΓΩ μας, την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση μας. Έτσι κυνηγάμε αυτό που δεν μας έδωσε την απαιτούμενη για μας αξία, ούτως ώστε να το κάνουμε να μας προσέξει ξανά και να επιβεβαιωθούμε, αλλά και για να του αποδείξουμε πως είμαστε πολύ καλύτεροι από αυτό που νόμιζε για εμάς. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να του προσελκύουμε το ενδιαφέρον και όλο αυτό μέσα στο μυαλό μας διογκώνεται και δημιουργεί μια εικόνα ενός ανθρώπου τέλειου που πρέπει να είμαστε άψογοι για να τον ρίξουμε πάλι στην αγκαλιά μας.
Ως συνήθως βέβαια λέμε πως αν ποτέ το καταφέρουμε και τον κάνουμε πάλι δικό μας θα είμαστε διαφορετικοί. Θα αλλάξουμε στάση απέναντι του. Θα είμαστε πιο σκληροί.. εν ολίγοις θα το παίξουμε «Ντίβες» για να κολλήσει και να μη μας αφήσει ξανά.
Όταν όμως γυρίσει, μην έχοντας αντιστάσεις του δίνουμε τα πάντα. Φοβούμενοι μήπως τον χάσουμε, αλλά και επειδή έχουμε να δώσουμε πάρα πολλά. Αυτός θεωρώντας μας ως δεδομένο φεύγει και πάλι μακριά. Το κόλλημα λοιπόν πολλές φορές μας χρησιμοποιεί για να τονωθεί ο δικός του εγωισμός και η δική του αυτοπεποίθηση. Ψάχνει δηλαδή το μέσο για την επιβεβαίωση του και αυτό το βρίσκει στο πρόσωπο μας.
Όταν δίνεις στον άλλο τα πάντα είναι λογικό να κουραστεί και να σε θεωρήσει δεδομένο. Ξέρει πως είσαι δικός του και ότι θα είσαι εκεί ότι και να συμβεί. Αισθάνονται κατά κάποιο τρόπο ασφάλεια. Αυτό όμως δεν είναι πάντα καλό αφού οι άνθρωποι έχουν εκ φύσεως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Όταν λοιπόν βρούμε τα πάντα κάπου θα τρέξουμε να αναζητήσουμε κάτι καινούργιο να μας δώσει αυτό τα «πάντα». Δε θα χρησιμοποιήσουμε τα έτοιμα και δυστυχώς είναι ο μόνος τομέας όπου ο άνθρωπος δεν αρκείται στο έτοιμο.
Στην περίπτωση του Sex & the City η Carrie μετά από πολύ τρέξιμο κατέληξε με τον Big. Συμβαίνει.. Το έχω δει να γίνεται και στην πραγματικότητα! Είναι όμως από τις περιπτώσεις που συμβαίνουν σπάνια. Πάντα ένα κόλλημα θα παραμονεύει στην άκρη του μυαλού μας και θα μας δημιουργεί "γλυκούς" εφιάλτες.
Και εκεί που η Carrie είναι μια χαρά με όλο αυτό και νιώθει πως έχει προχωρήσει, εμφανίζεται ο Mr Big τρελαμένος και πιο ζηλιάρης από ποτέ. Έχοντας «σκυλιάσει» λοιπόν από τη ζήλεια του και φοβούμενος πως έχει χάσει το «δεδομένο» του, την διεκδικεί ξανά και την ρίχνει εν τέλει στην αγκαλιά του, γεμίζοντας την με ικανοποίηση, αλλά ταυτόχρονα με αμφιβολίες και τύψεις για το κέρατο που πατάει στον Τέλειο Aidan.
Βασανίζεται καθημερινά και τρελαίνεται όταν σκέφτεται αυτό που κάνει. Το λέει στις κολλητές της, οι οποίες την κράζουν αλλά δεν μπορεί να σταματήσει. Έτσι γεμάτη με τύψεις και ενοχές, όπως είπαμε, συναντιέται με τον Big σε κάθε καμένο ξενοδοχείο του Manhattan, για να μην τους πάρει και κανένα μάτι, και κάθε φορά δίνει όρκο πως αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία. Όμως αγαπημένη Carrie δεν το ξέρεις? Μετά το pop δεν έχεις stop.
Οι πρώην σχεδόν πάντα γυρνάνε. Αυτό είναι νόμος. Το βλέπω συνεχώς να συμβαίνει. Το έχω βιώσει, το έχουν βιώσει οι φίλες μου και όλοι μας. Και δυστυχώς πάντα εμφανίζονται όταν έχεις κάνει τα πάντα για να ξεριζώσεις τον άλλο από μέσα σου. Όταν θα δουν ότι κάποιος άλλος πλέον μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου ή το κρεβάτι σου, τρέχουν από πίσω σου σαν τα σκυλάκια, μετανιωμένοι.. και κάνοντας μεγαλεπίβολες δηλώσεις λατρείας, αγάπης, αιώνιας πίστης, αφοσίωσης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γυρνάνε με αίσθημα μεταμέλειας και σε φλομώνουν στην υπερβολή. Η δε κλισέ-κερασάκι στην τούρτα ατάκα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η εξής : “Είσαι η γυναίκα/ άντρας της ζωής μου. Τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι τον άλλο/η να σε αγγίζει. Είσαι δικός μου”.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής : «Τι είναι αυτό που μας κάνει να γυρίζουμε πάντα σε αυτούς που μας πλήγωσαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε? Ποια μαγική δύναμη έχει αυτός ο άνθρωπος και μπορεί να ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μας?» Όλοι έχουμε τα κολλήματα μας. Κάποιοι είναι τυχεροί και έχουν το κόλλημα τους δικό τους, στην αγκαλιά τους. Έχουν ανταπόκριση σε αυτό που νιώθουν και είναι ευτυχισμένοι. Τις περισσότερες φορές όμως τα κολλήματα καταλήγουν ένα άπιαστο όνειρο που δεν θα υλοποιηθεί ποτέ.
Στατιστικά οι άνθρωποι που αποτελούν τα κολλήματα μας είναι άτομα που όχι μόνο δεν μας αξίζουν, αλλά και υπό άλλες συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν ποτέ μαζί τους. Είναι άτομα εντελώς διαφορετικά από’ μας . Όμως είτε από κάποιο ατυχές γεγονός, είτε από πολλά ατυχή γεγονότα το μυαλό μας έμεινε σταματημένο εκεί και δεν έφυγε ποτέ.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις το σημαντικότερο πράγμα που μας ωθεί στο να κολλήσουμε με κάποιον είναι ο πληγωμένος και θιγμένος μας εγωισμός. Αν δηλαδή αυτός ο άνθρωπος μας παράτησε, πλήγωσε το ΕΓΩ μας, την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση μας. Έτσι κυνηγάμε αυτό που δεν μας έδωσε την απαιτούμενη για μας αξία, ούτως ώστε να το κάνουμε να μας προσέξει ξανά και να επιβεβαιωθούμε, αλλά και για να του αποδείξουμε πως είμαστε πολύ καλύτεροι από αυτό που νόμιζε για εμάς. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να του προσελκύουμε το ενδιαφέρον και όλο αυτό μέσα στο μυαλό μας διογκώνεται και δημιουργεί μια εικόνα ενός ανθρώπου τέλειου που πρέπει να είμαστε άψογοι για να τον ρίξουμε πάλι στην αγκαλιά μας.
Ως συνήθως βέβαια λέμε πως αν ποτέ το καταφέρουμε και τον κάνουμε πάλι δικό μας θα είμαστε διαφορετικοί. Θα αλλάξουμε στάση απέναντι του. Θα είμαστε πιο σκληροί.. εν ολίγοις θα το παίξουμε «Ντίβες» για να κολλήσει και να μη μας αφήσει ξανά.
Όταν όμως γυρίσει, μην έχοντας αντιστάσεις του δίνουμε τα πάντα. Φοβούμενοι μήπως τον χάσουμε, αλλά και επειδή έχουμε να δώσουμε πάρα πολλά. Αυτός θεωρώντας μας ως δεδομένο φεύγει και πάλι μακριά. Το κόλλημα λοιπόν πολλές φορές μας χρησιμοποιεί για να τονωθεί ο δικός του εγωισμός και η δική του αυτοπεποίθηση. Ψάχνει δηλαδή το μέσο για την επιβεβαίωση του και αυτό το βρίσκει στο πρόσωπο μας.
Όταν δίνεις στον άλλο τα πάντα είναι λογικό να κουραστεί και να σε θεωρήσει δεδομένο. Ξέρει πως είσαι δικός του και ότι θα είσαι εκεί ότι και να συμβεί. Αισθάνονται κατά κάποιο τρόπο ασφάλεια. Αυτό όμως δεν είναι πάντα καλό αφού οι άνθρωποι έχουν εκ φύσεως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Όταν λοιπόν βρούμε τα πάντα κάπου θα τρέξουμε να αναζητήσουμε κάτι καινούργιο να μας δώσει αυτό τα «πάντα». Δε θα χρησιμοποιήσουμε τα έτοιμα και δυστυχώς είναι ο μόνος τομέας όπου ο άνθρωπος δεν αρκείται στο έτοιμο.
Στην περίπτωση του Sex & the City η Carrie μετά από πολύ τρέξιμο κατέληξε με τον Big. Συμβαίνει.. Το έχω δει να γίνεται και στην πραγματικότητα! Είναι όμως από τις περιπτώσεις που συμβαίνουν σπάνια. Πάντα ένα κόλλημα θα παραμονεύει στην άκρη του μυαλού μας και θα μας δημιουργεί "γλυκούς" εφιάλτες.
Θεσσαλονίκη μου!
Χθες είχα την τύχη να περάσω το πρωινό μου στην ωραιότερη πόλη της Ελλάδας! Και λέω τύχη γιατί μόνο τυχερός μπορείς να είσαι όταν βρίσκεσαι σε αυτή την πόλη! Όταν αναπνέεις τον αέρα της και αισθάνεσαι αυτή τη μοναδική αύρα της να σε κατακλύζει.
Είναι η πόλη που μια ζωή ήθελα να ζω ή τουλάχιστον να ζήσω για κάποιο διάστημα της ζωής μου, αλλά μέχρι τώρα δεν το έχω καταφέρει. Αν και έχω πάει χιλιάδες φορές και έχω μείνει άλλες τόσες ( η αδερφή ήταν φοιτήτρια εκεί ) δεν μπόρεσα ποτέ να ενταχθώ στους κατοίκους της και να περηφανεύομαι κι εγώ πως είμαι «κάτοικος Θεσσαλονίκης».
Έχω πάει στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, αλλά σαν αυτή δεν συνάντησα ΠΟΥΘΕΝΑ. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η πόλη. Είναι απλά μαγική. Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα που μου δημιουργεί αυτό το μέρος και είναι ένα συναίσθημα που μόνο όμορφα πράγματα φέρνει στο μυαλό. Μόνο μια βόλτα στην παραλία θα σας κάνει να καταλάβετε τι εννοώ.
Μια μέρα στη Θεσσαλονίκη φτάνει για σε κάνει να είσαι ανανεωμένος και αλλαγμένος για ένα ικανό χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω αν πιάνει σε όλους, σ’ εμένα πάντως πιάνει πάντα! Χθες στην βόλτα μου εκεί, αρκούσε ένας περίπατος στην παραλία - από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι το Λευκό Πύργο – για να νιώσω πως κι εγώ για λίγο ανήκω εκεί πέρα! Για να ξεχαστώ και να χαλαρώσω από οτιδήποτε με τυραννάει.
Ο κόσμος είναι τόσο χαλαρός, τόσο προσιτός που αισθάνεσαι σαν να ζεις εκεί για πάντα και ξέρεις τον καθένα (κι ας μη ξέρεις κανέναν). Έχουν όλοι έναν αέρα και μια κουλτούρα που δεν συναντάς εύκολα. Όσο για την αίσθηση του γούστου θα το λέω πάντα. Κατά κύριο λόγο βλέπεις τους ανθρώπους καλοντυμένους και το πιο σημαντικό είναι πως σου δίνουν την αίσθηση πως δεν το κάνουν γιατί το προσπαθούν ιδιαίτερα αλλά γιατί είναι στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας τους και τους βγαίνει αβίαστα.
Μια μέρα εκεί μπορεί να περάσει τόσο υπέροχα! Πρωινός καφές στην Αριστοτέλους, μια βόλτα χαζεύοντας τις βιτρίνες στην Τσιμισκή και στην Μητροπόλεως, φαγητό στην Άθωνος, μεσημεριανός καφές στην παραλία και απογευματινός περίπατος σε όλο το μήκος της!!!
Όσο για τα βράδια στη Θεσσαλονίκη τα λόγια μου περιττεύουν μπροστά στη μαγεία της νυχτερινής της διασκέδασης. Όλα είναι τόσο έντονα και ταυτόχρονα πολύ χαλαρά! Περίεργος συνδυασμός, αλλά οι Θεσσαλονικείς πάντα καταφέρνουν να τα παντρέψουν και να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα ακαταμάχητη και πολύ ιδιαίτερη. Πόλη για όλα τα γούστα, για όλες τις τσέπες και όλες τις απαιτήσεις.
Σ’ αυτή την πόλη ακόμα και οι τσέπες σου να είναι εντελώς άδειες μπορείς να περάσεις μια ολόκληρη μέρα έξω και να περάσεις και καλά, χωρίς να ξοδέψεις ευρώ (ή δραχμή.. κοντεύει και το δημοψήφισμα). Όταν έχεις την δυνατότητα να κάνεις τον περίπατο σου στην παραλία και να δεις τόσο κόσμο αλλά και να καθίσεις με τις ώρες αγναντεύοντας τον Θερμαϊκό, δε νομίζω να χρειάζεσαι πολλά ακόμα για να περάσεις μια όμορφη μέρα!
Κάθε χρόνο λέω πως ο επόμενος θα με βρει κάτοικο Θεσσαλονίκης. Ακόμα ένας χρόνος που ο στόχος μου δεν επετεύχθη. Θέλω να ελπίζω πως ο επόμενος θα είναι ο τυχερός μου και θα λέω κι εγώ με υπερηφάνεια πως «Ζω στην ομορφότερη πόλη της Ελλάδας».
Είναι η πόλη που μια ζωή ήθελα να ζω ή τουλάχιστον να ζήσω για κάποιο διάστημα της ζωής μου, αλλά μέχρι τώρα δεν το έχω καταφέρει. Αν και έχω πάει χιλιάδες φορές και έχω μείνει άλλες τόσες ( η αδερφή ήταν φοιτήτρια εκεί ) δεν μπόρεσα ποτέ να ενταχθώ στους κατοίκους της και να περηφανεύομαι κι εγώ πως είμαι «κάτοικος Θεσσαλονίκης».
Έχω πάει στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, αλλά σαν αυτή δεν συνάντησα ΠΟΥΘΕΝΑ. Δεν ξέρω τι έχει αυτή η πόλη. Είναι απλά μαγική. Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα που μου δημιουργεί αυτό το μέρος και είναι ένα συναίσθημα που μόνο όμορφα πράγματα φέρνει στο μυαλό. Μόνο μια βόλτα στην παραλία θα σας κάνει να καταλάβετε τι εννοώ.
Μια μέρα στη Θεσσαλονίκη φτάνει για σε κάνει να είσαι ανανεωμένος και αλλαγμένος για ένα ικανό χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω αν πιάνει σε όλους, σ’ εμένα πάντως πιάνει πάντα! Χθες στην βόλτα μου εκεί, αρκούσε ένας περίπατος στην παραλία - από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι το Λευκό Πύργο – για να νιώσω πως κι εγώ για λίγο ανήκω εκεί πέρα! Για να ξεχαστώ και να χαλαρώσω από οτιδήποτε με τυραννάει.
Ο κόσμος είναι τόσο χαλαρός, τόσο προσιτός που αισθάνεσαι σαν να ζεις εκεί για πάντα και ξέρεις τον καθένα (κι ας μη ξέρεις κανέναν). Έχουν όλοι έναν αέρα και μια κουλτούρα που δεν συναντάς εύκολα. Όσο για την αίσθηση του γούστου θα το λέω πάντα. Κατά κύριο λόγο βλέπεις τους ανθρώπους καλοντυμένους και το πιο σημαντικό είναι πως σου δίνουν την αίσθηση πως δεν το κάνουν γιατί το προσπαθούν ιδιαίτερα αλλά γιατί είναι στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας τους και τους βγαίνει αβίαστα.
Μια μέρα εκεί μπορεί να περάσει τόσο υπέροχα! Πρωινός καφές στην Αριστοτέλους, μια βόλτα χαζεύοντας τις βιτρίνες στην Τσιμισκή και στην Μητροπόλεως, φαγητό στην Άθωνος, μεσημεριανός καφές στην παραλία και απογευματινός περίπατος σε όλο το μήκος της!!!
Όσο για τα βράδια στη Θεσσαλονίκη τα λόγια μου περιττεύουν μπροστά στη μαγεία της νυχτερινής της διασκέδασης. Όλα είναι τόσο έντονα και ταυτόχρονα πολύ χαλαρά! Περίεργος συνδυασμός, αλλά οι Θεσσαλονικείς πάντα καταφέρνουν να τα παντρέψουν και να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα ακαταμάχητη και πολύ ιδιαίτερη. Πόλη για όλα τα γούστα, για όλες τις τσέπες και όλες τις απαιτήσεις.
Σ’ αυτή την πόλη ακόμα και οι τσέπες σου να είναι εντελώς άδειες μπορείς να περάσεις μια ολόκληρη μέρα έξω και να περάσεις και καλά, χωρίς να ξοδέψεις ευρώ (ή δραχμή.. κοντεύει και το δημοψήφισμα). Όταν έχεις την δυνατότητα να κάνεις τον περίπατο σου στην παραλία και να δεις τόσο κόσμο αλλά και να καθίσεις με τις ώρες αγναντεύοντας τον Θερμαϊκό, δε νομίζω να χρειάζεσαι πολλά ακόμα για να περάσεις μια όμορφη μέρα!
Κάθε χρόνο λέω πως ο επόμενος θα με βρει κάτοικο Θεσσαλονίκης. Ακόμα ένας χρόνος που ο στόχος μου δεν επετεύχθη. Θέλω να ελπίζω πως ο επόμενος θα είναι ο τυχερός μου και θα λέω κι εγώ με υπερηφάνεια πως «Ζω στην ομορφότερη πόλη της Ελλάδας».
Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011
Έρωτας
Τόσο μικρή λέξη και πάντα προκαλεί τόσο μεγάλα προβλήματα.. Τόσο όμορφο συναίσθημα. Από τα λίγα συναισθήματα, ίσως και το μόνο, που μπορεί να μεταμορφώσει έναν άνθρωπο και να τον κάνει εντελώς διαφορετικό, ως συνήθως προς το καλύτερο.
Έρωτας είναι όταν βλέπεις τον άλλο και λάμπεις από χαρά. Έρωτας είναι όταν συναντάς τον άλλο και νοιώθεις το στομάχι σου να γυρίζει από αυτές τις γνωστές πεταλούδες που πηγαίνουν πάνω κάτω. Έρωτας είναι όταν έχεις ένα γλυκό τσίμπημα στην καρδιά. Έρωτας είναι όταν ξέρεις πως ο άλλος είναι μακριά σου και αυτό σε πονάει περισσότερο και από σωματικό πόνο. Έρωτας είναι όταν καις ολόκληρος στο άγγιγμα του. Έρωτας είναι όταν περιμένεις πως και πως για να τον συναντήσεις έστω και για 1 λεπτό. Έρωτας είναι όταν ζηλεύεις το οτιδήποτε είναι τριγύρω του και αποσπά την προσοχή του. Έρωτας είναι όταν ανατριχιάζεις με το κάθε φιλί του και όταν χάνεσαι μέσα στην αγκαλιά του. Έρωτας είναι όταν στο μυαλό σου δεν χωράει τίποτα άλλο πέρα από τον έρωτα σου… Έρωτας είναι τόσα πολλά!
Χάνεις το μυαλό σου, τη λογική σου. Ξαφνικά όλα φαντάζουν τόσο όμορφα και σε κάθε μικρή απογοήτευση απ’ αυτόν τόσο κενά. Είναι τα πάντα στη ζωή μας και πολλές φορές μπορεί να την μετατρέψει στο απόλυτο τίποτα. Ένα από τα πράγματα που θαυμάζω πραγματικά πάρα πολύ είναι όταν βλέπω ζευγάρια που είναι ερωτευμένα ο ένας με τον άλλο εξίσου. Πράγμα πολύ σπάνιο και ειδικά στους καιρούς μας, αλλά τόσο όμορφο. Τις περισσότερες φορές βλέπω τον έρωτα να είναι μονόπλευρος. Να υποφέρει μόνο ο ένας και να νοιώθει μόνο ο ένας. Τι κρίμα..
Το κακό με τον έρωτα.. ένα δηλαδή από τα κακά του έρωτα, είναι η ανυπόφορη ζήλεια που προκαλεί. Και όσο και αν υπάρχουν άτομα που λένε πως δεν ζηλεύουν, απλά δεν είναι ερωτευμένοι. Το πιστεύω ειλικρινά αυτό. Δεν τους πιστεύω. Δε γίνεται να νοιώθεις τον κίνδυνο τριγύρω σου και απλά να είσαι απαθής. Ποιος ερωτευμένος δεν φοβάται να μη χάσει τον άνθρωπο του?
Έρωτας λοιπόν είναι τα πάντα! Ποιος δεν έχει ερωτευτεί? Ποιος δεν έχει πονέσει? Όσο σκληροί κι αν θέλουν να δείχνουν κάποιοι άνθρωποι, πάντα στη θέα του έρωτα τους λυγίζουν και είναι τόσο όμορφο να βλέπεις πως ακόμα και ο πιο δύστροπος και απόμακρος χαρακτήρας μπορεί να γίνει ένα αρνάκι και βγάλει έναν πολύ καλύτερο εαυτό. Έστω κι αν το κάνει μόνο για ένα και μοναδικό άνθρωπο. Τον έρωτα του!
Έρωτας είναι όταν βλέπεις τον άλλο και λάμπεις από χαρά. Έρωτας είναι όταν συναντάς τον άλλο και νοιώθεις το στομάχι σου να γυρίζει από αυτές τις γνωστές πεταλούδες που πηγαίνουν πάνω κάτω. Έρωτας είναι όταν έχεις ένα γλυκό τσίμπημα στην καρδιά. Έρωτας είναι όταν ξέρεις πως ο άλλος είναι μακριά σου και αυτό σε πονάει περισσότερο και από σωματικό πόνο. Έρωτας είναι όταν καις ολόκληρος στο άγγιγμα του. Έρωτας είναι όταν περιμένεις πως και πως για να τον συναντήσεις έστω και για 1 λεπτό. Έρωτας είναι όταν ζηλεύεις το οτιδήποτε είναι τριγύρω του και αποσπά την προσοχή του. Έρωτας είναι όταν ανατριχιάζεις με το κάθε φιλί του και όταν χάνεσαι μέσα στην αγκαλιά του. Έρωτας είναι όταν στο μυαλό σου δεν χωράει τίποτα άλλο πέρα από τον έρωτα σου… Έρωτας είναι τόσα πολλά!
Χάνεις το μυαλό σου, τη λογική σου. Ξαφνικά όλα φαντάζουν τόσο όμορφα και σε κάθε μικρή απογοήτευση απ’ αυτόν τόσο κενά. Είναι τα πάντα στη ζωή μας και πολλές φορές μπορεί να την μετατρέψει στο απόλυτο τίποτα. Ένα από τα πράγματα που θαυμάζω πραγματικά πάρα πολύ είναι όταν βλέπω ζευγάρια που είναι ερωτευμένα ο ένας με τον άλλο εξίσου. Πράγμα πολύ σπάνιο και ειδικά στους καιρούς μας, αλλά τόσο όμορφο. Τις περισσότερες φορές βλέπω τον έρωτα να είναι μονόπλευρος. Να υποφέρει μόνο ο ένας και να νοιώθει μόνο ο ένας. Τι κρίμα..
Το κακό με τον έρωτα.. ένα δηλαδή από τα κακά του έρωτα, είναι η ανυπόφορη ζήλεια που προκαλεί. Και όσο και αν υπάρχουν άτομα που λένε πως δεν ζηλεύουν, απλά δεν είναι ερωτευμένοι. Το πιστεύω ειλικρινά αυτό. Δεν τους πιστεύω. Δε γίνεται να νοιώθεις τον κίνδυνο τριγύρω σου και απλά να είσαι απαθής. Ποιος ερωτευμένος δεν φοβάται να μη χάσει τον άνθρωπο του?
Έρωτας λοιπόν είναι τα πάντα! Ποιος δεν έχει ερωτευτεί? Ποιος δεν έχει πονέσει? Όσο σκληροί κι αν θέλουν να δείχνουν κάποιοι άνθρωποι, πάντα στη θέα του έρωτα τους λυγίζουν και είναι τόσο όμορφο να βλέπεις πως ακόμα και ο πιο δύστροπος και απόμακρος χαρακτήρας μπορεί να γίνει ένα αρνάκι και βγάλει έναν πολύ καλύτερο εαυτό. Έστω κι αν το κάνει μόνο για ένα και μοναδικό άνθρωπο. Τον έρωτα του!
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
Πιάσε με αν μπορείς..
Επηρεαζόμενη από το άρθρο της αξιόλογης ΟΥΡΑΝΙΑΣ (την οποία δε γνωρίζω αλλά γράφει καταπληκτικά), «Ο Χέστης και η Ξεπετουλία», είπα να κάνω ένα αφιέρωμα στους απανταχού χέστηδες όλης της γης! Δυστυχώς, το αξίωμα αυτό το έχουν πάρει με πολύ μεγάλη προσπάθεια, οφείλω να πω, οι άντρες! Όχι πως δεν υπάρχουν βέβαια και γυναίκες που δεν έχουν κότσια, αλλά αυτό που παρατηρείται πλέον στις μέρες μας είναι μια μαζική τάση των ανδρών να μην έχουν αυτά για τα οποία κοκορεύονται πάντοτε, με ιδιαίτερο στόμφο και χάρη, πως διαθέτουν! Στο κάτω κάτω οι γυναίκες δικαιολογούνται. Δεν διαθέτουν @@@ αν και μεταφορικά σήμερα είναι προνόμιο πάρα πολλών γυναικών.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι όλοι έτσι, αλλά το φαινόμενο αυτό στους καιρούς που διανύουμε είναι μέρα με τη μέρα εντονότερο. Πιστεύω πως ο ρόλος ενός άντρα είναι να είναι κυνηγός! Έτσι ήταν πάντα και έτσι πρέπει να είναι και σήμερα. Βέβαια, οφείλω να παραδεχτώ πως οι σημερινές γυναίκες κατά ένα μεγάλο ποσοστό και ειδικά οι πιτσιρίκες, έχουν γίνει και πολύ επιθετικές και πολύ προκλητικές! Πέφτουλες θα τις αποκαλούσα με λίγα λόγια και αυτό είναι πολύ άσχημο. Αλλά οι άντρες αντί να το επικρίνουν, έχουν επαναπαυτεί σε αυτό και απλά κάθονται περιμένοντας το θήραμα να έρθει σε αυτούς.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα αγαπητέ μου! Αν θέλεις να αποκαλείσαι άντρας με τα όλα σου πρέπει να μην επιτρέπεις στις γυναίκες να σου κλέβουν το ρόλο σου. Μην τους δίνεις αυτό το δικαίωμα. Παρ’ το πάνω σου και πρόλαβε τες. Όσο και αν σου αρέσει πολλές φορές να σε κυνηγούν και όσο κι αν σε κολακεύει-γιατί κακά τα ψέματα, ποιόν δεν κολακεύει να του δείχνουν ενδιαφέρον?- αν το σκεφτείς καλύτερα είναι κάτι που δεν σε κάνει αρσενικό. Δεν θα εντυπωσιαστώ, ούτε θα πέσω σε έναν άντρα που κάθε βράδυ πάει και με άλλη, γιατί όσο ωραίος και να είναι δεν παύει να είναι σαβουροτέτοιος (με καταλάβατε! )
Θεωρώ πως οι άντρες έχουν αποπροσανατολιστεί και βάζουν προτεραιότητες που στην ουσία δεν έχουν καμιά αναγκαιότητα. Όλοι αυτοί που υποκύπτουν σ’ αυτού του είδους τους πειρασμούς έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, για ‘μενα. Και δυστυχώς αυτό παρατηρείται πιο έντονα σε αυτούς που είναι πολύ ωραίοι. ‘Οσο ωραίος και αν είναι κάποιος που το κάνει αυτό, απλά είναι πολύ κομπλεξικός και προσπαθεί μέσα από αυτό το τριπάκι να επιβεβαιώνεται και να κοκορεύεται πόσες γκόμενες του την έπεσαν και με πόσες κατέληξε στο σπίτι του μετά την έξοδο του. ΟΚ μερικοί θα σου πουν ότι το κάνουν όλο αυτό για να αποκτήσουν εμπειρίες και να απαριθμούν πολλές κατακτήσεις στο βιογραφικό τους, γιατί όμως να μην είναι από γυναίκες που επέλεξαν οι ίδιοι? Αν θέλεις τόσο πολύ να επιβεβαιώνεσαι φίλε μου πήγαινε στη μητριά της Χιονάτης και δανείσου τον καθρέφτη της.
Βέβαια θα μου πείτε μερικοί «τα λες αυτά γιατί έτσι σε βολεύει». Έχω λοιπόν να σας πω, πως εννοείται ότι με βολέυει. Και ξέρετε γιατί? Γιατί εγώ γεννήθηκα γυναίκα. Είναι στη φύση μου λοιπόν να είμαι το θήραμα. Είναι στη φύση μου να με κυνηγούν και να επιλέγω. Όπως στη δική σας φύση είναι να επιλέγετε αυτό που πραγματικά θέλετε και όχι αυτό που είναι εύκολο και πιο “προσβάσιμο” τη δεδομένη στιγμή.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να τρώει τα μούτρα του. Μην κολλάτε να πάτε να μιλήσετε στη γυναίκα. Σας το λέω εγγυημένα πως θα το εκτιμήσει, ακόμα κι αν δεν σας γουστάρει, γιατί τουλάχιστον είχατε τα κότσια να κάνετε αυτό που είστε προορισμένοι να κάνετε και γιατί την κολακέψατε και την κάνατε να αισθανθεί θηλυκό.
Αν σπαταλούσατε τόσο χρόνο να σκεφτείτε κανένα τρόπο να ρίξετε μια γκόμενα που αξίζει, όσο σπαταλάτε για να πηδήξετε μια «εύκολη» γκόμενα, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα. Και σίγουρα θα υπήρχαν λιγότερες τσούλες και λιγότεροι μαλάκες που πληγώνουν και εξαπατούν ο ένας τον άλλο.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι όλοι έτσι, αλλά το φαινόμενο αυτό στους καιρούς που διανύουμε είναι μέρα με τη μέρα εντονότερο. Πιστεύω πως ο ρόλος ενός άντρα είναι να είναι κυνηγός! Έτσι ήταν πάντα και έτσι πρέπει να είναι και σήμερα. Βέβαια, οφείλω να παραδεχτώ πως οι σημερινές γυναίκες κατά ένα μεγάλο ποσοστό και ειδικά οι πιτσιρίκες, έχουν γίνει και πολύ επιθετικές και πολύ προκλητικές! Πέφτουλες θα τις αποκαλούσα με λίγα λόγια και αυτό είναι πολύ άσχημο. Αλλά οι άντρες αντί να το επικρίνουν, έχουν επαναπαυτεί σε αυτό και απλά κάθονται περιμένοντας το θήραμα να έρθει σε αυτούς.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα αγαπητέ μου! Αν θέλεις να αποκαλείσαι άντρας με τα όλα σου πρέπει να μην επιτρέπεις στις γυναίκες να σου κλέβουν το ρόλο σου. Μην τους δίνεις αυτό το δικαίωμα. Παρ’ το πάνω σου και πρόλαβε τες. Όσο και αν σου αρέσει πολλές φορές να σε κυνηγούν και όσο κι αν σε κολακεύει-γιατί κακά τα ψέματα, ποιόν δεν κολακεύει να του δείχνουν ενδιαφέρον?- αν το σκεφτείς καλύτερα είναι κάτι που δεν σε κάνει αρσενικό. Δεν θα εντυπωσιαστώ, ούτε θα πέσω σε έναν άντρα που κάθε βράδυ πάει και με άλλη, γιατί όσο ωραίος και να είναι δεν παύει να είναι σαβουροτέτοιος (με καταλάβατε! )
Θεωρώ πως οι άντρες έχουν αποπροσανατολιστεί και βάζουν προτεραιότητες που στην ουσία δεν έχουν καμιά αναγκαιότητα. Όλοι αυτοί που υποκύπτουν σ’ αυτού του είδους τους πειρασμούς έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, για ‘μενα. Και δυστυχώς αυτό παρατηρείται πιο έντονα σε αυτούς που είναι πολύ ωραίοι. ‘Οσο ωραίος και αν είναι κάποιος που το κάνει αυτό, απλά είναι πολύ κομπλεξικός και προσπαθεί μέσα από αυτό το τριπάκι να επιβεβαιώνεται και να κοκορεύεται πόσες γκόμενες του την έπεσαν και με πόσες κατέληξε στο σπίτι του μετά την έξοδο του. ΟΚ μερικοί θα σου πουν ότι το κάνουν όλο αυτό για να αποκτήσουν εμπειρίες και να απαριθμούν πολλές κατακτήσεις στο βιογραφικό τους, γιατί όμως να μην είναι από γυναίκες που επέλεξαν οι ίδιοι? Αν θέλεις τόσο πολύ να επιβεβαιώνεσαι φίλε μου πήγαινε στη μητριά της Χιονάτης και δανείσου τον καθρέφτη της.
Βέβαια θα μου πείτε μερικοί «τα λες αυτά γιατί έτσι σε βολεύει». Έχω λοιπόν να σας πω, πως εννοείται ότι με βολέυει. Και ξέρετε γιατί? Γιατί εγώ γεννήθηκα γυναίκα. Είναι στη φύση μου λοιπόν να είμαι το θήραμα. Είναι στη φύση μου να με κυνηγούν και να επιλέγω. Όπως στη δική σας φύση είναι να επιλέγετε αυτό που πραγματικά θέλετε και όχι αυτό που είναι εύκολο και πιο “προσβάσιμο” τη δεδομένη στιγμή.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να τρώει τα μούτρα του. Μην κολλάτε να πάτε να μιλήσετε στη γυναίκα. Σας το λέω εγγυημένα πως θα το εκτιμήσει, ακόμα κι αν δεν σας γουστάρει, γιατί τουλάχιστον είχατε τα κότσια να κάνετε αυτό που είστε προορισμένοι να κάνετε και γιατί την κολακέψατε και την κάνατε να αισθανθεί θηλυκό.
Αν σπαταλούσατε τόσο χρόνο να σκεφτείτε κανένα τρόπο να ρίξετε μια γκόμενα που αξίζει, όσο σπαταλάτε για να πηδήξετε μια «εύκολη» γκόμενα, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα. Και σίγουρα θα υπήρχαν λιγότερες τσούλες και λιγότεροι μαλάκες που πληγώνουν και εξαπατούν ο ένας τον άλλο.
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Το κορίτσι του Μάη
Χθες καθόμουν και έλιωνα βλέποντας βιντεάκια. Άπειρα βίντεο. Αυτά όμως που είναι μακράν τα αγαπημένα μου είναι όταν κάθομαι και παρακολουθώ στιγμές από τη ζωή των χίπις και των μεγάλων σταρ της δεκαετίες ’60 και ’70! Απλά δεν έχω καλύτερο. Ειδικά δε όταν πέφτω πάνω σε βίντεο από το Woodstock με πιάνει ένα δέος, μια συγκίνηση και ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να ήμουν κι εγώ κάπου εκεί και τα έζησα.
Από μικρή τρελαινόμουν με τους χίπις. Τις απόκριες πάντα ήταν η προτίμηση μου. Είχα όνειρο να γίνω χίπισσα, «παιδί των λουλουδιών»! Δεν ξέρω βέβαια πως θα τα κατάφερνα με το όλο θέμα υγιεινής και καθαριότητας (πού ήταν κάπως παραμελημένο απ’ αυτούς τους ανθρώπους), αλλά θα το παραμέριζα αν θα μπορούσα έστω μια στιγμή να γύριζα το χρόνο πίσω και να μεταφερόμουν σ’ εκείνη την εποχή. Χαϊμαλιά, κρίκοι, λαχούρια, καμπάνες, υπερμεγέθη καπέλα και γυαλιά, μπαντάνες, μακριά μαλλιά, χρωματιστά ρούχα ή ακόμα και καθόλου ρούχα. Γυμνοί και περήφανοι. Δεν τους ένοιαζε τίποτα, παρά μόνο η ελευθερία τους και το αίσθημα της απόλυτης ευτυχίας και γαλήνης. Βέβαια θα μου πείτε όλα αυτά πολλές φορές δεν ερχόταν από μόνα τους.. (με εννοείται φαντάζομαι)! Αλλά όταν σκέφτομαι ανθρώπους να είναι χαλαροί και να μην τους απασχολούν και πολλά, παρά μόνο η ευημερία και η ειρήνη, φαντάζομαι πως και χωρίς «βοηθήματα» θα μπορούσαν να φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο!
Φυσικά το μέρος όπου θα ήθελα να ζω περισσότερο από οπουδήποτε είναι τα Μάταλα. Υπάρχει πιο μαγικό μέρος για να ζήσει ένας άνθρωπος αυτής της νοοτροπίας? Όλη μέρα στην παραλία και το βράδυ ένα ατελείωτο πάρτι πάνω στη άμμο και μέσα στις σπηλιές. Μαγεία!
Και φυσικά αποκορύφωμα όλης αυτής της γενιάς η μουσική που σημάδεψε τον αιώνα μας και συνεχίζει ακόμα να σαρώνει στο πέρασμα της. Θρυλικοί μουσικοί και καλλιτέχνες που στιγμάτισαν με τη δημιουργία τους και το πάθος τους όλη αυτή την εποχή. Και τί δε θα’ δινα λοιπόν να μπορούσα να ζω τότε και να έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι κι εγώ στο πλήθος και να ακούω ζωντανά τον Jimi Hendrix και τον Santana να παίζουν την κιθάρα όπως ΜΟΝΟ αυτοί ήξεραν, αλλά και να ακούω την Janis Joplin να τραγουδάει μ’ αυτή τη διαπεραστική, χαρακτηριστική φωνή της. Να χαθώ μέσα στο πολύχρωμο, εκστασιασμένο πλήθος και να απλά να χορεύω με τη μουσική υπόκρουση αυτών των θρύλων.
Θα χαρακτηριζόμουν αδικαιολόγητη, για φέτος τουλάχιστον, αφού δεν αξιώθηκα να πάω στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ που διοργανώθηκε στα Μάταλα για ένα Hippies Reunion. Όπως όμως συνηθίζω να λέω «Ποτέ δεν είναι αργά». Του χρόνου, στο επόμενο φεστιβάλ, θα ρίξω στην πλάτη τα μαλλιά, θα βάλω κορδέλα βυσσινιά, θα έχω βλέφαρα ζωγραφιστά, στο στήθος φυλαχτά και (σαν γνήσια Ταύρος γεννημένη τον ωραιότερο μήνα του χρόνου) θα γίνω κι εγώ ένα «Κορίτσι του Μάη» και θα είμαι στα Μάταλα.
Σωτήρη ετοιμάσου :P
Από μικρή τρελαινόμουν με τους χίπις. Τις απόκριες πάντα ήταν η προτίμηση μου. Είχα όνειρο να γίνω χίπισσα, «παιδί των λουλουδιών»! Δεν ξέρω βέβαια πως θα τα κατάφερνα με το όλο θέμα υγιεινής και καθαριότητας (πού ήταν κάπως παραμελημένο απ’ αυτούς τους ανθρώπους), αλλά θα το παραμέριζα αν θα μπορούσα έστω μια στιγμή να γύριζα το χρόνο πίσω και να μεταφερόμουν σ’ εκείνη την εποχή. Χαϊμαλιά, κρίκοι, λαχούρια, καμπάνες, υπερμεγέθη καπέλα και γυαλιά, μπαντάνες, μακριά μαλλιά, χρωματιστά ρούχα ή ακόμα και καθόλου ρούχα. Γυμνοί και περήφανοι. Δεν τους ένοιαζε τίποτα, παρά μόνο η ελευθερία τους και το αίσθημα της απόλυτης ευτυχίας και γαλήνης. Βέβαια θα μου πείτε όλα αυτά πολλές φορές δεν ερχόταν από μόνα τους.. (με εννοείται φαντάζομαι)! Αλλά όταν σκέφτομαι ανθρώπους να είναι χαλαροί και να μην τους απασχολούν και πολλά, παρά μόνο η ευημερία και η ειρήνη, φαντάζομαι πως και χωρίς «βοηθήματα» θα μπορούσαν να φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο!
Φυσικά το μέρος όπου θα ήθελα να ζω περισσότερο από οπουδήποτε είναι τα Μάταλα. Υπάρχει πιο μαγικό μέρος για να ζήσει ένας άνθρωπος αυτής της νοοτροπίας? Όλη μέρα στην παραλία και το βράδυ ένα ατελείωτο πάρτι πάνω στη άμμο και μέσα στις σπηλιές. Μαγεία!
Και φυσικά αποκορύφωμα όλης αυτής της γενιάς η μουσική που σημάδεψε τον αιώνα μας και συνεχίζει ακόμα να σαρώνει στο πέρασμα της. Θρυλικοί μουσικοί και καλλιτέχνες που στιγμάτισαν με τη δημιουργία τους και το πάθος τους όλη αυτή την εποχή. Και τί δε θα’ δινα λοιπόν να μπορούσα να ζω τότε και να έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι κι εγώ στο πλήθος και να ακούω ζωντανά τον Jimi Hendrix και τον Santana να παίζουν την κιθάρα όπως ΜΟΝΟ αυτοί ήξεραν, αλλά και να ακούω την Janis Joplin να τραγουδάει μ’ αυτή τη διαπεραστική, χαρακτηριστική φωνή της. Να χαθώ μέσα στο πολύχρωμο, εκστασιασμένο πλήθος και να απλά να χορεύω με τη μουσική υπόκρουση αυτών των θρύλων.
Θα χαρακτηριζόμουν αδικαιολόγητη, για φέτος τουλάχιστον, αφού δεν αξιώθηκα να πάω στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ που διοργανώθηκε στα Μάταλα για ένα Hippies Reunion. Όπως όμως συνηθίζω να λέω «Ποτέ δεν είναι αργά». Του χρόνου, στο επόμενο φεστιβάλ, θα ρίξω στην πλάτη τα μαλλιά, θα βάλω κορδέλα βυσσινιά, θα έχω βλέφαρα ζωγραφιστά, στο στήθος φυλαχτά και (σαν γνήσια Ταύρος γεννημένη τον ωραιότερο μήνα του χρόνου) θα γίνω κι εγώ ένα «Κορίτσι του Μάη» και θα είμαι στα Μάταλα.
Σωτήρη ετοιμάσου :P
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
Pretty Babies - Karen Elson
Got me hanging on a string, honey
Got me hanging for dear life
My mama told me not to be so bold and I've been heavy crossed
I fell head first into the fire
What a foolish thing to do
Gambled every bit of sense I had
And I've lost it all to you
All to you. You take my breath my last request
Is that you will always love me the best
So all your pretty babies can't have the last laugh I get
Still I'm hanging on a string, honey
Still I'm hanging on a string
Out on the streets the bells are ringing
I said "I'm sorry, lonesome June"
I watched the faces as they passed me by
I'm hoping that I'll see you
I call your phone it's disconnected
It haw somehow no longer stems
Guess the devil came and took you back
And my life is in his hands
All to you. You take my breath my last request
Is that you will always love me the best
So all your pretty babies can't have the last laugh I get
Still I'm hanging on a string, honey
Still I'm hanging on a string
Απλά το λατρεύω!
Got me hanging for dear life
My mama told me not to be so bold and I've been heavy crossed
I fell head first into the fire
What a foolish thing to do
Gambled every bit of sense I had
And I've lost it all to you
All to you. You take my breath my last request
Is that you will always love me the best
So all your pretty babies can't have the last laugh I get
Still I'm hanging on a string, honey
Still I'm hanging on a string
Out on the streets the bells are ringing
I said "I'm sorry, lonesome June"
I watched the faces as they passed me by
I'm hoping that I'll see you
I call your phone it's disconnected
It haw somehow no longer stems
Guess the devil came and took you back
And my life is in his hands
All to you. You take my breath my last request
Is that you will always love me the best
So all your pretty babies can't have the last laugh I get
Still I'm hanging on a string, honey
Still I'm hanging on a string
Απλά το λατρεύω!
Πίνω και μεθώ..
Ωχ.. Αμάν.. την έκανα πάλι! Υπάρχει ένα ανεξήγητο πράγμα που συμβαίνει πάντα με το αλκοόλ και μας κάνει να λυνόμαστε και να βγάζουμε στην επιφάνεια τα συναισθήματα μας! Μόλις το «τσούξουμε» λιγάκι σκεφτόμαστε τα πράγματα αλλιώς, βλέπουμε κρυμμένα συναισθήματα να ξεπηδούν και ξαφνικά νιώθουμε μια ακατανίκητη μανία να στείλουμε το μηνυματάκι που νηφάλιοι δεν θα μπορούσαμε ή να πάρουμε το τηλεφωνάκι που υπό φυσιολογικές συνθήκες ούτε καν θα μπαίναμε στη διαδικασία να σκεφτούμε να πάρουμε! Τις περισσότερες φορές φυσικά το μετανιώνουμε την επόμενη στιγμή (αν το πάρουμε χαμπάρι) ή την επόμενη μέρα που θα τα βλέπουμε όλα καθαρά.
Δυστυχώς (ή και ευτυχώς μερικές φορές) το αλκοόλ μας βγάζει ένστικτα και υποσυνείδητα συναισθήματα και τις περισσότερες φορές είναι ανεξέλεγκτα. Υπάρχουν περιπτώσεις που προσπαθείς να ξεχάσεις μια κατάσταση, που προσπαθείς να τελειώσεις κάτι αλλά με αυτό που θέλει πραγματικά η καρδιά δεν μπορείς να τα βάλεις! Έτσι λοιπόν ενώ προσπαθείς για κάτι όταν δεν είσαι νηφάλιος δεν λειτουργεί πλέον η λογική και ότι καταπιέζουμε και φοβόμαστε να δείξουμε, βγαίνει αυθόρμητα.
Προσωπικά πιστεύω πως το αλκοόλ μέσα από τις ασυναρτησίες που μπορεί να σου βγάλει, βγάζει πάντα την αλήθεια. Απλά το θέμα είναι πως τις περισσότερες φορές βγαίνει με το λάθος τρόπο και για τον λάθος λόγο.
Από την άλλη όμως, είναι ωραίο που καμιά φορά γινόμαστε λίγο πιο αυθόρμητοι (σε αποδεκτά πάντα πλαίσια). Βέβαια το πρόβλημα είναι όταν ο άλλος σου δείχνει τα πραγματικά του συναισθήματα μόνο όταν είναι «πίτα». Εκεί λοιπόν έχουμε πρόβλημα. Όπως λένε και οι Evanescence “You never call me when you’re sober” και η Pink “I don’t wanna be that call at 4 o’clock in the morning”. Και φυσικά αυτές οι δηλώσεις είναι παράπονα, αφού καλώς με θυμήθηκες μέσα στην τύφλα σου που δεν καταλαβαίνεις και πολλά (εμένα όμως με καταλαβαίνεις και με θυμάσαι, προφανώς), αλλά η μαγκιά είναι να με θυμάσαι και όταν είσαι νηφάλιος που λειτουργεί πέρα από την καρδιά και το μυαλό σου!
Στην υγειά μας λοιπόν και τα τηλέφωνα σ'αυτές τις περιπτώσεις μακριά μας.
Δυστυχώς (ή και ευτυχώς μερικές φορές) το αλκοόλ μας βγάζει ένστικτα και υποσυνείδητα συναισθήματα και τις περισσότερες φορές είναι ανεξέλεγκτα. Υπάρχουν περιπτώσεις που προσπαθείς να ξεχάσεις μια κατάσταση, που προσπαθείς να τελειώσεις κάτι αλλά με αυτό που θέλει πραγματικά η καρδιά δεν μπορείς να τα βάλεις! Έτσι λοιπόν ενώ προσπαθείς για κάτι όταν δεν είσαι νηφάλιος δεν λειτουργεί πλέον η λογική και ότι καταπιέζουμε και φοβόμαστε να δείξουμε, βγαίνει αυθόρμητα.
Προσωπικά πιστεύω πως το αλκοόλ μέσα από τις ασυναρτησίες που μπορεί να σου βγάλει, βγάζει πάντα την αλήθεια. Απλά το θέμα είναι πως τις περισσότερες φορές βγαίνει με το λάθος τρόπο και για τον λάθος λόγο.
Από την άλλη όμως, είναι ωραίο που καμιά φορά γινόμαστε λίγο πιο αυθόρμητοι (σε αποδεκτά πάντα πλαίσια). Βέβαια το πρόβλημα είναι όταν ο άλλος σου δείχνει τα πραγματικά του συναισθήματα μόνο όταν είναι «πίτα». Εκεί λοιπόν έχουμε πρόβλημα. Όπως λένε και οι Evanescence “You never call me when you’re sober” και η Pink “I don’t wanna be that call at 4 o’clock in the morning”. Και φυσικά αυτές οι δηλώσεις είναι παράπονα, αφού καλώς με θυμήθηκες μέσα στην τύφλα σου που δεν καταλαβαίνεις και πολλά (εμένα όμως με καταλαβαίνεις και με θυμάσαι, προφανώς), αλλά η μαγκιά είναι να με θυμάσαι και όταν είσαι νηφάλιος που λειτουργεί πέρα από την καρδιά και το μυαλό σου!
Στην υγειά μας λοιπόν και τα τηλέφωνα σ'αυτές τις περιπτώσεις μακριά μας.
Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011
Δεν θέλω τέτοιους φίλους!
Έχω πολλούς φίλους. Άλλους κολλητούς, άλλους όχι και τόσο κολλητούς, άλλους που δεν έχω συχνή επαφή αλλά ξέρω πως ανά πάσα στιγμή θα είναι εκεί για’ μένα, γυναίκες και άντρες (προσωπικά πιστεύω πολύ στη φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών). Ο καθένας έχει να μου προσφέρει και κάτι, όπως φυσικά κι εγώ με τη σειρά μου! Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε έχω αρκετούς φίλους να μου καλύπτουν το φιλικό κομμάτι. Όλη την παρέα, τη βοήθεια, τη συμπαράσταση ή ότι άλλο μπορεί να προσφέρει ένας φίλος! Βέβαια οι φίλοι δεν είναι ποτέ αρκετοί και πάντα ένας καινούργιος καλός φίλος είναι ευπρόσδεκτος.
Η ερωτική σχέση που έχεις με έναν άνθρωπο φυσικά μπορεί να είναι και φιλική, αφού δεν υπάρχει νόημα να είσαι με κάποιον αν δεν τον βλέπεις και σαν φίλο σου. Αν δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς, να στηριχτείς στη βοήθεια του, να περνάς καλά μαζί του! Όμως πόσο φιλικά μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό τον άνθρωπο όταν δεν είσαι πλέον μαζί του? Πολλές φορές ακούω τη φράση «Παρ’ όλα τα όσα έχουν γίνει μεταξύ μας, θέλω να μείνουμε φίλοι» και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Όσο πολιτισμένος και να είσαι, όσο ψύχραιμος και να θέλεις να είσαι απλά δεν γίνεται!
Όχι ρε φίλε.. δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι!!! Δεν μπορώ να θυμάμαι όλα όσα έκανα μαζί σου και παράλληλα να σου λέω τα καινούργια γκομενικά μου, όπως δεν θέλω να ακούω και για τα δικά σου! Δε γουστάρω να σε βλέπω με άλλες και να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν εγώ εκεί! Ακόμα και να έχεις ξεπεράσει αυτό τον άνθρωπο απλά δεν γίνεται να διαγράψεις όλες τις στιγμές και τις εμπειρίες που έχεις μαζί του ούτε να μην συγκριθείς στο μυαλό σου με το νέο του «αμόρε». Και φυσικά δεν μπορώ να μην πιστεύω πώς με την πρώτη ευκαιρία δεν θα με φιλήσεις ή δεν θα με ρίξεις στο κρεβάτι γιατί αυτά είναι ένστικτα που απλά σου βγαίνουν όταν έχεις ερωτική προϊστορία με έναν άνθρωπο και θα το κάνεις!
Όσο λοιπόν και να αγαπάς, να εκτιμάς ή να μην θέλεις να χάσεις επαφή με αυτόν τον άνθρωπο, δεν γίνεται να αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα! Πάντα θα υπάρχουν στραβά βλέμματα σε κάθε τι καινούργιο του εκάστοτε πρώην. Πάντα θα υπάρχει ζήλεια (έστω και υποσυνείδητη). Πάντα θα υπάρχει σύγκριση και πάντα θα υπάρχει μια παρανοϊκή, σουρεάλ κατάσταση που κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει! Αυτό λοιπόν δεν είναι φιλία και δεν θα γίνει ποτέ απλά γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ.
Αφιερωμένο στην "αδερφούλα" μου Σοφία!
Η ερωτική σχέση που έχεις με έναν άνθρωπο φυσικά μπορεί να είναι και φιλική, αφού δεν υπάρχει νόημα να είσαι με κάποιον αν δεν τον βλέπεις και σαν φίλο σου. Αν δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς, να στηριχτείς στη βοήθεια του, να περνάς καλά μαζί του! Όμως πόσο φιλικά μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό τον άνθρωπο όταν δεν είσαι πλέον μαζί του? Πολλές φορές ακούω τη φράση «Παρ’ όλα τα όσα έχουν γίνει μεταξύ μας, θέλω να μείνουμε φίλοι» και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Όσο πολιτισμένος και να είσαι, όσο ψύχραιμος και να θέλεις να είσαι απλά δεν γίνεται!
Όχι ρε φίλε.. δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι!!! Δεν μπορώ να θυμάμαι όλα όσα έκανα μαζί σου και παράλληλα να σου λέω τα καινούργια γκομενικά μου, όπως δεν θέλω να ακούω και για τα δικά σου! Δε γουστάρω να σε βλέπω με άλλες και να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν εγώ εκεί! Ακόμα και να έχεις ξεπεράσει αυτό τον άνθρωπο απλά δεν γίνεται να διαγράψεις όλες τις στιγμές και τις εμπειρίες που έχεις μαζί του ούτε να μην συγκριθείς στο μυαλό σου με το νέο του «αμόρε». Και φυσικά δεν μπορώ να μην πιστεύω πώς με την πρώτη ευκαιρία δεν θα με φιλήσεις ή δεν θα με ρίξεις στο κρεβάτι γιατί αυτά είναι ένστικτα που απλά σου βγαίνουν όταν έχεις ερωτική προϊστορία με έναν άνθρωπο και θα το κάνεις!
Όσο λοιπόν και να αγαπάς, να εκτιμάς ή να μην θέλεις να χάσεις επαφή με αυτόν τον άνθρωπο, δεν γίνεται να αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα! Πάντα θα υπάρχουν στραβά βλέμματα σε κάθε τι καινούργιο του εκάστοτε πρώην. Πάντα θα υπάρχει ζήλεια (έστω και υποσυνείδητη). Πάντα θα υπάρχει σύγκριση και πάντα θα υπάρχει μια παρανοϊκή, σουρεάλ κατάσταση που κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει! Αυτό λοιπόν δεν είναι φιλία και δεν θα γίνει ποτέ απλά γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ.
Αφιερωμένο στην "αδερφούλα" μου Σοφία!
Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011
Αποτυχημένοι έρωτες
Εσείς ποιο τίτλο θα βάζατε στη ζωή σας αν γινόταν σήριαλ, ταινία, ντοκιμαντέρ ? Από τι θα εξαρτιόταν ο τίτλος και τί θα είχε σαν βάση? Ο τίτλος που θα έβαζα εγώ πάντως στη δική μου ζωή θα εξαρτιόταν από τον έρωτα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Πάντα είμαι ερωτευμένη και είναι κάτι που από τη μια με κρατάει ζωντανή, από την άλλη όμως μπορεί και πολύ εύκολα να με «χαλάσει». Τις περισσότερες φορές δεν είχα κάποιο φυσιολογικό έρωτα και αυτό γιατί όπως μου λένε και οι φίλοι μου κάνω ΛΑΘΟΣ επιλογές! Και εκεί είναι που πάντα αναρωτιέμαι: Ποιες είναι οι σωστές επιλογές? Και πώς τις καταλαβαίνεις?
Προσωπικά όσοι ερωτεύτηκα ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικοί τρόποι ζωής.. αλλά όλοι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό! Στην αρχή όλοι έμοιαζαν σωστή επιλογή. Όλα τόσο διαφορετικά και εν τέλει τόσο ίδια! Όλοι με τον τρόπο τους απογοήτευσαν και πλήγωσαν στο πέρασμά τους. Αν καθίσω λίγο να αναλογιστώ τι μου προσέφεραν αυτοί οι έρωτες απογοητεύομαι ακόμα περισσότερο. Πάνω κάτω φέρθηκαν με τον ίδιο άνανδρο - κατά τη γνώμη μου - και ανέντιμο τρόπο και φυσικά όπως κάθε άνδρας που «σέβεται τον εαυτό του» με φλόμωσαν με παραμύθια και υποσχέσεις. ΜΟΥΦΕΣ εν ολίγοις.. Δυστυχώς σε κανέναν δεν αρέσουν τα ξεκάθαρα λόγια όταν δεν τους συμφέρει.
Για να μην είμαι βέβαια άδικη με όλους τους άντρες, δεν είναι όλοι έτσι. Απλά στην πλειοψηφία τους οι περισσότεροι έχουν γίνει – ίσως με τα χρόνια – έτσι και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό! Ίσως φταίνε και οι γυναίκες ( αλλά αυτό είναι τεράστιο θέμα προς ανάλυση και κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να το αναλύσω ).
Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι περισσότερο όμως είναι το πώς καταλήγουμε πάντα να κάνουμε τις λάθος επιλογές? Πώς θα καταλάβουμε ποιος είναι ο σωστός και αυτός που εν τέλει μας λέει την αλήθεια και στην επόμενη στροφή δεν θα μας φερθεί σκάρτα? Ακόμα το ψάχνω και δεν ξέρω αν ποτέ καταλήξω σε μια απάντηση. Εύχομαι μόνο να βρω σύντομα την απάντηση.. Όσο για τον τίτλο που θα έβαζα στη μέχρι τώρα ζωή μου θα ήταν «Αποτυχημένοι έρωτες» ( Ελπίζω σύντομα ο τίτλος να είναι διαφορετικός και πιο.. επιτυχημένος!! )
Πάντα είμαι ερωτευμένη και είναι κάτι που από τη μια με κρατάει ζωντανή, από την άλλη όμως μπορεί και πολύ εύκολα να με «χαλάσει». Τις περισσότερες φορές δεν είχα κάποιο φυσιολογικό έρωτα και αυτό γιατί όπως μου λένε και οι φίλοι μου κάνω ΛΑΘΟΣ επιλογές! Και εκεί είναι που πάντα αναρωτιέμαι: Ποιες είναι οι σωστές επιλογές? Και πώς τις καταλαβαίνεις?
Προσωπικά όσοι ερωτεύτηκα ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικοί τρόποι ζωής.. αλλά όλοι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό! Στην αρχή όλοι έμοιαζαν σωστή επιλογή. Όλα τόσο διαφορετικά και εν τέλει τόσο ίδια! Όλοι με τον τρόπο τους απογοήτευσαν και πλήγωσαν στο πέρασμά τους. Αν καθίσω λίγο να αναλογιστώ τι μου προσέφεραν αυτοί οι έρωτες απογοητεύομαι ακόμα περισσότερο. Πάνω κάτω φέρθηκαν με τον ίδιο άνανδρο - κατά τη γνώμη μου - και ανέντιμο τρόπο και φυσικά όπως κάθε άνδρας που «σέβεται τον εαυτό του» με φλόμωσαν με παραμύθια και υποσχέσεις. ΜΟΥΦΕΣ εν ολίγοις.. Δυστυχώς σε κανέναν δεν αρέσουν τα ξεκάθαρα λόγια όταν δεν τους συμφέρει.
Για να μην είμαι βέβαια άδικη με όλους τους άντρες, δεν είναι όλοι έτσι. Απλά στην πλειοψηφία τους οι περισσότεροι έχουν γίνει – ίσως με τα χρόνια – έτσι και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό! Ίσως φταίνε και οι γυναίκες ( αλλά αυτό είναι τεράστιο θέμα προς ανάλυση και κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να το αναλύσω ).
Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι περισσότερο όμως είναι το πώς καταλήγουμε πάντα να κάνουμε τις λάθος επιλογές? Πώς θα καταλάβουμε ποιος είναι ο σωστός και αυτός που εν τέλει μας λέει την αλήθεια και στην επόμενη στροφή δεν θα μας φερθεί σκάρτα? Ακόμα το ψάχνω και δεν ξέρω αν ποτέ καταλήξω σε μια απάντηση. Εύχομαι μόνο να βρω σύντομα την απάντηση.. Όσο για τον τίτλο που θα έβαζα στη μέχρι τώρα ζωή μου θα ήταν «Αποτυχημένοι έρωτες» ( Ελπίζω σύντομα ο τίτλος να είναι διαφορετικός και πιο.. επιτυχημένος!! )
Μ’ έπιασε για τα καλά ο χειμώνας. Ακούγοντας αγαπημένο OFF και πίνοντας κόκκινο κρασάκι (Νάουσας πάντα), προσπαθώ να περάσω όσο πιο ανώδυνα και αυτό το βράδυ. Και λέω ανώδυνα γιατί ο τελευταίος καιρός είναι αρκετά επώδυνος για όλους μας.
Είμαι 25 χρονών. Θεωρώ σε μια από τις καλύτερες ηλικίες για έναν άνθρωπο. Ηλικία που πρέπει να είμαι πλήρως παραγωγική και ανεξάρτητη. Ηλικία που θα έπρεπε να έχω καταφέρει πράγματα στον επαγγελματικό τομέα αλλά και στη ζωή μου, ως επέκταση αυτού. Αντ’ αυτού κάθομαι στο σπιτάκι μου, με τους γονείς μου και προσπαθώ να επιβιώσω. Και για να μην είμαι αχάριστη, έχω όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει - προς το παρόν- και με το παραπάνω, όμως μέχρι πότε θα είμαι σε αυτή την κατάσταση? Εννοώ, μέχρι πότε θα προσπαθώ να βρω μια δουλειά και να γίνω ανεξάρτητη και ικανοποιημένη από αυτά που έχω καταφέρει? Μέχρι πότε θα παλεύω με τους γονείς μου προσπαθώντας να τους κάνω να καταλάβουν πως το χάσμα γενεών είναι μεγάλο?
Ποτέ δεν με απασχολούσαν όλα αυτά. Ντρέπομαι που το λέω αλλά λίγο το φοιτητηλίκι που είσαι βολεμένος, λίγο μετά η άνεση του σπιτιού σου και η έλλειψη λογαριασμών, όταν πλέον γυρίσεις στους γονείς σου, σε κάνουν να γλυκαίνεσαι παροδικά και να αναβάλλεις τις σκέψεις για το μέλλον σου. Έχοντας όμως πλέον 3 χρόνια αφότου τελείωσε η φοιτητική μου ζωή και όντας ένα πλάσμα που δεν αντέχει να κάθεται στον πισινό του για πάνω από 10 λεπτά έχω αηδιάσει με όλη αυτή την κατάσταση. Απλά δεν την αντέχω άλλο. Και αυτό δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα αλλά όλων των φίλων μου και γνωστών ή αγνώστων μου.
Είμαι άνεργη φιλόλογος και όπως το κόβω αν ασχοληθώ με αυτό θα είμαι μια ζωή άνεργη, επίσημα τουλάχιστον. Δεν ήταν ποτέ το όνειρο μου, αλλά αν το κράτος μου έδινε έστω και μια ευκαιρία να το εξασκήσω θα το έκανα. Δε θέλω να είμαι αχάριστη (αυτό νομίζω το είπα και πριν!). Όμως το κράτος μου γύρισε την πλάτη και μ’ αφήνει μέρα με τη μέρα στη μοίρα μου να παλεύω να βρω το οτιδήποτε να ασχοληθώ όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά και γιατί όπως προείπα είμαι 25 χρονών και σκοπός της ζωής του ανθρώπου σ’ αυτή την ηλικία είναι να δημιουργεί.
Μέσα στην ατυχία μου, είμαι πιο ευνοημένη από άλλους στην ηλικία μου! Έχω μια οικογενειακή επιχείρηση από πίσω ως «καβάτζα» και τα «παράνομα» ιδιαίτερα (που πλέον είναι πιο νόμιμα και από τους ίδιους τους νόμους), αλλά ως πότε θα συμβιβάζομαι με παρανομίες και βολέματα? Και καλά εγώ που έχω κάποιες "πισινές", αλλά όλοι οι υπόλοιποι - μεγαλύτεροι ή μικρότεροι από μένα - που παλεύουν για μια αξιοπρεπή ζωή πώς θα τη βγάλουν?
Ελπίζω να βγούμε σύντομα από αυτό το τέλμα που κάποιοι μας έχουν ρίξει και μας σπρώχνουν διαρκώς προς τα εκεί και να καταφέρουμε να ανακτήσουμε και πάλι τις δυνάμεις μας και την παραγωγικότητα μας. Είναι κρίμα μια χώρα που ήταν ανέκαθεν γενέτειρα πολιτισμού και ζωής να πεθαίνει και να παίρνει μαζί της τα παιδιά και τα όνειρα της.
Είμαι 25 χρονών. Θεωρώ σε μια από τις καλύτερες ηλικίες για έναν άνθρωπο. Ηλικία που πρέπει να είμαι πλήρως παραγωγική και ανεξάρτητη. Ηλικία που θα έπρεπε να έχω καταφέρει πράγματα στον επαγγελματικό τομέα αλλά και στη ζωή μου, ως επέκταση αυτού. Αντ’ αυτού κάθομαι στο σπιτάκι μου, με τους γονείς μου και προσπαθώ να επιβιώσω. Και για να μην είμαι αχάριστη, έχω όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει - προς το παρόν- και με το παραπάνω, όμως μέχρι πότε θα είμαι σε αυτή την κατάσταση? Εννοώ, μέχρι πότε θα προσπαθώ να βρω μια δουλειά και να γίνω ανεξάρτητη και ικανοποιημένη από αυτά που έχω καταφέρει? Μέχρι πότε θα παλεύω με τους γονείς μου προσπαθώντας να τους κάνω να καταλάβουν πως το χάσμα γενεών είναι μεγάλο?
Ποτέ δεν με απασχολούσαν όλα αυτά. Ντρέπομαι που το λέω αλλά λίγο το φοιτητηλίκι που είσαι βολεμένος, λίγο μετά η άνεση του σπιτιού σου και η έλλειψη λογαριασμών, όταν πλέον γυρίσεις στους γονείς σου, σε κάνουν να γλυκαίνεσαι παροδικά και να αναβάλλεις τις σκέψεις για το μέλλον σου. Έχοντας όμως πλέον 3 χρόνια αφότου τελείωσε η φοιτητική μου ζωή και όντας ένα πλάσμα που δεν αντέχει να κάθεται στον πισινό του για πάνω από 10 λεπτά έχω αηδιάσει με όλη αυτή την κατάσταση. Απλά δεν την αντέχω άλλο. Και αυτό δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα αλλά όλων των φίλων μου και γνωστών ή αγνώστων μου.
Είμαι άνεργη φιλόλογος και όπως το κόβω αν ασχοληθώ με αυτό θα είμαι μια ζωή άνεργη, επίσημα τουλάχιστον. Δεν ήταν ποτέ το όνειρο μου, αλλά αν το κράτος μου έδινε έστω και μια ευκαιρία να το εξασκήσω θα το έκανα. Δε θέλω να είμαι αχάριστη (αυτό νομίζω το είπα και πριν!). Όμως το κράτος μου γύρισε την πλάτη και μ’ αφήνει μέρα με τη μέρα στη μοίρα μου να παλεύω να βρω το οτιδήποτε να ασχοληθώ όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά και γιατί όπως προείπα είμαι 25 χρονών και σκοπός της ζωής του ανθρώπου σ’ αυτή την ηλικία είναι να δημιουργεί.
Μέσα στην ατυχία μου, είμαι πιο ευνοημένη από άλλους στην ηλικία μου! Έχω μια οικογενειακή επιχείρηση από πίσω ως «καβάτζα» και τα «παράνομα» ιδιαίτερα (που πλέον είναι πιο νόμιμα και από τους ίδιους τους νόμους), αλλά ως πότε θα συμβιβάζομαι με παρανομίες και βολέματα? Και καλά εγώ που έχω κάποιες "πισινές", αλλά όλοι οι υπόλοιποι - μεγαλύτεροι ή μικρότεροι από μένα - που παλεύουν για μια αξιοπρεπή ζωή πώς θα τη βγάλουν?
Ελπίζω να βγούμε σύντομα από αυτό το τέλμα που κάποιοι μας έχουν ρίξει και μας σπρώχνουν διαρκώς προς τα εκεί και να καταφέρουμε να ανακτήσουμε και πάλι τις δυνάμεις μας και την παραγωγικότητα μας. Είναι κρίμα μια χώρα που ήταν ανέκαθεν γενέτειρα πολιτισμού και ζωής να πεθαίνει και να παίρνει μαζί της τα παιδιά και τα όνειρα της.
Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011
Δύσκολοι έρωτες
Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου! Ξέρω που βρίσκεσαι, αλλά αυτό που με καίει περισσότερο είναι ότι δεν είμαι κι εγώ εκεί μαζί σου. Και ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός πως ξέρω ότι δεν θα είμαι ποτέ. Όχι επειδή δεν θέλουμε αλλά επειδή δεν θα μπορέσουμε. Πόσο δύσκολο είναι να καταλήγεις σε μια τέτοια παραδοχή για έναν άνθρωπο που σημαίνει τόσα πολλά για’ σένα. Δυστυχώς όσο και να ονειροπολείς ή όσο ρομαντικά κι αν βλέπεις κάποια πράγματα έρχεται πάντα η σκληρή πραγματικότητα να σε προσγειώσει και να σε κάνει να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα. Όσο κι αν θέλεις λοιπόν έναν άνθρωπο όταν οι διαφορές που σας χωρίζουν είναι αγεφύρωτες δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αρχίσεις το χτίσιμο, αλλά ακόμη και να το αρχίσεις τα γεγονότα πάντα θα σε προλαβαίνουν και θα σου γκρεμίζουν ότι ξεκίνησες.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί και πως όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες, αλλά όταν υπάρχουν σημαντικά εμπόδια πόσο μπορείς να αντέξεις ευτυχισμένος σε μια σχέση? Καλά τα συναισθήματα και ο έρωτας όμως πάντα υπάρχουν προβλήματα και πολλές φορές άλυτα. Γιατί πώς μπορείς να δεχτείς να μην κάνεις οικογένεια όταν ο άνθρωπος σου δε θέλει παιδιά ενώ εσένα ήταν πάντα η μεγαλύτερη σου λαχτάρα? Πώς μπορείς να βάλεις έναν πιτσιρικά που του ρίχνεις 10 χρόνια να καταλάβει πως εσύ δεν είσαι πλέον σε φάση να βγαίνεις, να ξενυχτάς και να τα πίνεις μέχρι το πρωί? Πώς μπορείς να κάνεις το σόι σου να καταλάβει πως εσύ είσαι ερωτευμένος με τη συγγενή σου που δεν ήξερες ποια είναι όταν τη γνώρισες και την αγάπησες? Πώς μπορείς να είσαι ουσιαστικά με έναν άνθρωπο όταν δεν μπορείς να κάνεις ούτε μια συζήτηση μαζί του χωρίς να μαλώσεις και το μόνο που σας ενώνει είναι ένα πάθος (ή και απωθημένο)?
Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις συμβαίνουν καθημερινά και αυτό που βλέπω είναι πως καλά τα συναισθήματα αλλά στο τέλος δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να μείνεις και να το παλέψεις, όσο δυνατά κι αν είναι. Ξέρεις πως αν μείνεις μόνο κακό θα προκληθεί. Είναι δυστυχώς καταστάσεις που είναι δίκοπο μαχαίρι για ότι κι αν επιλέξεις. Καταστάσεις που πληγώνουν και πονάνε.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί και πως όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες, αλλά όταν υπάρχουν σημαντικά εμπόδια πόσο μπορείς να αντέξεις ευτυχισμένος σε μια σχέση? Καλά τα συναισθήματα και ο έρωτας όμως πάντα υπάρχουν προβλήματα και πολλές φορές άλυτα. Γιατί πώς μπορείς να δεχτείς να μην κάνεις οικογένεια όταν ο άνθρωπος σου δε θέλει παιδιά ενώ εσένα ήταν πάντα η μεγαλύτερη σου λαχτάρα? Πώς μπορείς να βάλεις έναν πιτσιρικά που του ρίχνεις 10 χρόνια να καταλάβει πως εσύ δεν είσαι πλέον σε φάση να βγαίνεις, να ξενυχτάς και να τα πίνεις μέχρι το πρωί? Πώς μπορείς να κάνεις το σόι σου να καταλάβει πως εσύ είσαι ερωτευμένος με τη συγγενή σου που δεν ήξερες ποια είναι όταν τη γνώρισες και την αγάπησες? Πώς μπορείς να είσαι ουσιαστικά με έναν άνθρωπο όταν δεν μπορείς να κάνεις ούτε μια συζήτηση μαζί του χωρίς να μαλώσεις και το μόνο που σας ενώνει είναι ένα πάθος (ή και απωθημένο)?
Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις συμβαίνουν καθημερινά και αυτό που βλέπω είναι πως καλά τα συναισθήματα αλλά στο τέλος δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να μείνεις και να το παλέψεις, όσο δυνατά κι αν είναι. Ξέρεις πως αν μείνεις μόνο κακό θα προκληθεί. Είναι δυστυχώς καταστάσεις που είναι δίκοπο μαχαίρι για ότι κι αν επιλέξεις. Καταστάσεις που πληγώνουν και πονάνε.
JUST DO IT
Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε δίλλημα να κάνουμε κάτι ή όχι? Άπειρες… Καθόμαστε και σκεφτόμαστε ώρες τι πρέπει να κάνουμε, αν πρέπει να το κάνουμε, τι θα γίνει αν το κάνουμε, ποιες θα είναι οι συνέπειες.. Χιλιάδες ερωτήματα μας βασανίζουν και πολλές φορές μας απομακρύνουν από τον αρχικό μας στόχο. Πολλές φορές ζητάμε και τη γνώμη κάποιου άλλου να μας βοηθήσει. Να μας παροτρύνει ή να μας επηρεάσει. Προσωπικά το κάνω συνεχώς αλλά αυτό που βλέπω πάντα είναι πως αυτό που ήθελα εξαρχής να κάνω το έκανα άσχετα με τη γνώμη των άλλων, αρνητική ή θετική.
Έχω κάνει άπειρα λάθη στη ζωή μου, όπως και όλοι μας ( είναι και στην ανθρώπινη φύση άλλωστε). Πολλά τα έχω μετανιώσει και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω σίγουρα θα τα άλλαζα, αλλά θα ήμουν στη θέση που είμαι τώρα αν γινόταν όλα διαφορετικά? Μπορεί να ήμουν καλύτερη, μπορεί όμως και χειρότερη.. Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που έχω μάθει σίγουρα είναι πως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που θέλουμε ΕΜΕΙΣ. Φυσικά και είναι πάντα καλό να είμαστε ανοιχτοί στις γνώμες των άλλων και να μη φοράμε παρωπίδες αλλά είναι εκατό φορές προτιμότερο να φταίμε εμείς για τα λάθη μας παρά κάποιος άλλος που μας παρέσυρε προς αυτή την κατεύθυνση. Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως η απόφαση ήταν δική μας και υπερασπιστήκαμε την προσωπική μας άποψη, λανθασμένη ή μη.
Είμαι πάρα πολύ αναποφάσιστος άνθρωπος και πάντα ζητάω την άποψη των άλλων έχοντας πάντα τη δική μου άποψη στο μυαλό. Αν και ξέρω πως στο τέλος θα κάνω «το δικό μου» πάντα καταφεύγω σε ένα μικρό γκάλοπ αλλά πάντα διαπιστώνω πως το κάνω πιο πολύ για να με ωθήσουν οι άλλοι σε αυτό που θέλω παρά για να τους συμβουλευτώ. Το θέμα είναι πως ακόμα και όλες οι γνώμες που θα πάρω να είναι αρνητικές προς τη δική μου καταλήγω να κάνω αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Φυσικά δεν έχω πάντα το αποτέλεσμα που θα ήθελα και μπορεί την επόμενη στιγμή να καταλάβω πως είναι λάθος αλλά θα μάθω απ’ αυτό και θα ξέρω την επόμενη φορά.
Βέβαια υπάρχουν και φορές που όντως άκουσα τη γνώμη των άλλων και την ακολούθησα πιστά θεωρώντας πως αφού το λένε όλοι αυτό πρέπει να κάνω. Και φυσικά υπήρξαν φορές που ακόμα και η γνώμη της πλειοψηφίας δεν ήταν αυτή που έπρεπε τελικά. Αυτό για’ μένα ήταν ότι χειρότερο γιατί όχι μόνο δεν είχα τα αποτελέσματα που ήθελα, αλλά άφησα και τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τους άλλους μη έχοντας προσωπική βούληση και κρίση.
Όταν λοιπόν θέλεις να κάνεις κάτι αλλά διστάζεις, μη το παιδεύεις πολύ μαζεύοντας γνώμες τριγύρω… απλά κάν’ το. Τις περισσότερες φορές οι αυθόρμητες αντιδράσεις είναι και οι καλύτερες και έχουν πολύ πιο θετικά αποτελέσματα. Άσε που εμείς πάντα ξέρουμε καλύτερα την κατάσταση και είμαστε οι πιο κατάλληλοι να κρίνουμε. Αλλά ακόμα και όταν τα αποτελέσματα είναι αρνητικά θα ξέρεις τουλάχιστον πως προσπάθησες και πως έφαγες τα μούτρα σου από μόνος σου, χωρίς να σε σπρώξουν άλλοι. Άλλωστε έτσι θα μάθεις και πώς να σηκωθείς πάλι ξέροντας την επόμενη φορά ποια λάθη να μην επαναλάβεις!
Έχω κάνει άπειρα λάθη στη ζωή μου, όπως και όλοι μας ( είναι και στην ανθρώπινη φύση άλλωστε). Πολλά τα έχω μετανιώσει και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω σίγουρα θα τα άλλαζα, αλλά θα ήμουν στη θέση που είμαι τώρα αν γινόταν όλα διαφορετικά? Μπορεί να ήμουν καλύτερη, μπορεί όμως και χειρότερη.. Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που έχω μάθει σίγουρα είναι πως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που θέλουμε ΕΜΕΙΣ. Φυσικά και είναι πάντα καλό να είμαστε ανοιχτοί στις γνώμες των άλλων και να μη φοράμε παρωπίδες αλλά είναι εκατό φορές προτιμότερο να φταίμε εμείς για τα λάθη μας παρά κάποιος άλλος που μας παρέσυρε προς αυτή την κατεύθυνση. Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως η απόφαση ήταν δική μας και υπερασπιστήκαμε την προσωπική μας άποψη, λανθασμένη ή μη.
Είμαι πάρα πολύ αναποφάσιστος άνθρωπος και πάντα ζητάω την άποψη των άλλων έχοντας πάντα τη δική μου άποψη στο μυαλό. Αν και ξέρω πως στο τέλος θα κάνω «το δικό μου» πάντα καταφεύγω σε ένα μικρό γκάλοπ αλλά πάντα διαπιστώνω πως το κάνω πιο πολύ για να με ωθήσουν οι άλλοι σε αυτό που θέλω παρά για να τους συμβουλευτώ. Το θέμα είναι πως ακόμα και όλες οι γνώμες που θα πάρω να είναι αρνητικές προς τη δική μου καταλήγω να κάνω αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Φυσικά δεν έχω πάντα το αποτέλεσμα που θα ήθελα και μπορεί την επόμενη στιγμή να καταλάβω πως είναι λάθος αλλά θα μάθω απ’ αυτό και θα ξέρω την επόμενη φορά.
Βέβαια υπάρχουν και φορές που όντως άκουσα τη γνώμη των άλλων και την ακολούθησα πιστά θεωρώντας πως αφού το λένε όλοι αυτό πρέπει να κάνω. Και φυσικά υπήρξαν φορές που ακόμα και η γνώμη της πλειοψηφίας δεν ήταν αυτή που έπρεπε τελικά. Αυτό για’ μένα ήταν ότι χειρότερο γιατί όχι μόνο δεν είχα τα αποτελέσματα που ήθελα, αλλά άφησα και τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τους άλλους μη έχοντας προσωπική βούληση και κρίση.
Όταν λοιπόν θέλεις να κάνεις κάτι αλλά διστάζεις, μη το παιδεύεις πολύ μαζεύοντας γνώμες τριγύρω… απλά κάν’ το. Τις περισσότερες φορές οι αυθόρμητες αντιδράσεις είναι και οι καλύτερες και έχουν πολύ πιο θετικά αποτελέσματα. Άσε που εμείς πάντα ξέρουμε καλύτερα την κατάσταση και είμαστε οι πιο κατάλληλοι να κρίνουμε. Αλλά ακόμα και όταν τα αποτελέσματα είναι αρνητικά θα ξέρεις τουλάχιστον πως προσπάθησες και πως έφαγες τα μούτρα σου από μόνος σου, χωρίς να σε σπρώξουν άλλοι. Άλλωστε έτσι θα μάθεις και πώς να σηκωθείς πάλι ξέροντας την επόμενη φορά ποια λάθη να μην επαναλάβεις!
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
Καταραμένο κινητό..
01:36 μήνυμα στο κινητό σου. Το κοιτάς και ξαφνικά ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο σου. Το περίμενες μέρες αυτό το μήνυμα. Την επόμενη όμως στιγμή θυμώνεις και λες «ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΩ». Το αφήνεις και προσπαθείς να συνεχίσεις τον ύπνο σου. Έλα όμως που τώρα είναι αδύνατον. Και εκεί αρχίζουν να μπαίνουν οι σκέψεις: «Μήπως να απαντήσω? Μήπως να του έλεγα κάτι κι εγώ βρε παιδί μου.. για να με σκέφτηκε τέτοια ώρα πάει να πει πως δεν με ξέχασε» και μετά σκέφτεσαι: «Θα στείλω μωρέ.. ούτως ή άλλως αυτός έριξε τα μούτρα του και μου έστειλε τέτοια ώρα.. εγώ είμαι από πάνω».
Εν τέλει απαντάς. Σου ξαναστέλνει, ξανά απαντάς και αρχίζει ένας χείμαρρος μηνυμάτων που σας βρίσκουν πλέον τα ξημερώματα. Σε κάνουν παροδικά πολύ χαρούμενη και κατά ένα βαθμό επιβεβαιώνεσαι γι’ αυτά που νοιώθει για ’σένα. Σκέφτεσαι πως τον έχεις και ηρεμείς τι γίνεται όμως όταν ξημερώσει και πάλι όλα αυτά χάνονται? Το μόνο πάντως που δεν χάνεται είναι η ελπίδα πως ίσως αυτή τη φορά δεν ήσουν το μήνυμα της βραδιάς αλλά θα σε πάρει ξανά μέσα στη μέρα και ίσως αυτή τη φορά όλα να είναι διαφορετικά. Και περνάει η ώρα, περνάει η μέρα, περνάει και η βδομάδα και πολύς καιρός και δεν εμφανίζεται πουθενά.. και μετά πάλι τα ίδια. «Δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ, δεν θα του ξαναστείλω ποτέ, τέλος για’ μενα αυτός ο άνθρωπος, με κούρασε, μου αξίζουν καλύτερα…» και ο παραλογισμός μόλις ξεκίνησε!
Το ερώτημα μου είναι το εξής: Γιατί είμαστε τόσο αδύναμοι εκείνες τις στιγμές και δεν μπορούμε να σταθούμε μια φορά στο ύψος μας και να υπερασπιστούμε τον εγωισμό μας?
Πέραν του γεγονότος ότι πάντα μας διακατέχει ένας απέραντος φόβος να μην χάσουμε τον άνθρωπο αυτό από τη ζωή μας, αυτό που μας κάνει να τρέχουμε με την πρώτη ευκαιρία πίσω, χωρίς να σκεφτούμε στιγμή τον εαυτό μας είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γι’ αυτό φοβόμαστε και να μην τον χάσουμε. Θεωρούμε πως η ζωή μας δεν έχει νόημα χωρίς τη δική του παρουσία και έτσι αντί να έχουμε επίκεντρο της ζωής μας τον εαυτό μας βάζουμε ως επίκεντρο αυτής κάποιον άλλο που όχι μόνο δεν μας δίνει σταθερότητα αλλά με την πρώτη ευκαιρία μας γκρεμίζει. Έτσι λοιπόν ασυναίσθητα θέτουμε τον εαυτό μας «ΥΠΟ» μέσα στην ίδια μας τη ζωή. Εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, το καταλαβαίνει όμως αυτός. Οι αδυναμίες δυστυχώς φαίνονται πάντα πολύ καθαρά σ’ αυτόν που τις εκλαμβάνει και σίγουρα τις εκμεταλλεύεται όσο μπορεί. Και φυσικά του αρέσει όλο αυτό γιατί σε ποιόν δεν αρέσει να είναι το επίκεντρο κάποιου και να επιβεβαιώνεται?
Είναι πολύ δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις να μην ασχοληθείς και να σκεφτείς μια φορά τον χιλιοπληγωμένο σου εγωισμό, το ξέρω και το καταλαβαίνω τόσο πολύ! Αλλά αυτό που είδα (και ειδικά τον τελευταίο καιρό) είναι πως η αδιαφορία σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης. Όχι μόνο γιατί θα νιώθεις εσύ καλύτερα με τον εαυτό σου, αφού για μια φορά τον σκέφτηκες και δεν τον έριξες πολλά επίπεδα κάτω αλλά και επειδή η αδιαφορία είναι κάτι που σκοτώνει και πάντα σε τυραννάει με χίλιες σκέψεις και ΓΙΑΤΙ. Γιατί λοιπόν να τυραννιέσαι ΕΣΥ το άλλο πρωί, την επόμενη μέρα την επόμενη βδομάδα… και όχι ο άλλος που θα αναρωτιέται που πήγε το «δεδομένο» του?
Εν τέλει απαντάς. Σου ξαναστέλνει, ξανά απαντάς και αρχίζει ένας χείμαρρος μηνυμάτων που σας βρίσκουν πλέον τα ξημερώματα. Σε κάνουν παροδικά πολύ χαρούμενη και κατά ένα βαθμό επιβεβαιώνεσαι γι’ αυτά που νοιώθει για ’σένα. Σκέφτεσαι πως τον έχεις και ηρεμείς τι γίνεται όμως όταν ξημερώσει και πάλι όλα αυτά χάνονται? Το μόνο πάντως που δεν χάνεται είναι η ελπίδα πως ίσως αυτή τη φορά δεν ήσουν το μήνυμα της βραδιάς αλλά θα σε πάρει ξανά μέσα στη μέρα και ίσως αυτή τη φορά όλα να είναι διαφορετικά. Και περνάει η ώρα, περνάει η μέρα, περνάει και η βδομάδα και πολύς καιρός και δεν εμφανίζεται πουθενά.. και μετά πάλι τα ίδια. «Δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ, δεν θα του ξαναστείλω ποτέ, τέλος για’ μενα αυτός ο άνθρωπος, με κούρασε, μου αξίζουν καλύτερα…» και ο παραλογισμός μόλις ξεκίνησε!
Το ερώτημα μου είναι το εξής: Γιατί είμαστε τόσο αδύναμοι εκείνες τις στιγμές και δεν μπορούμε να σταθούμε μια φορά στο ύψος μας και να υπερασπιστούμε τον εγωισμό μας?
Πέραν του γεγονότος ότι πάντα μας διακατέχει ένας απέραντος φόβος να μην χάσουμε τον άνθρωπο αυτό από τη ζωή μας, αυτό που μας κάνει να τρέχουμε με την πρώτη ευκαιρία πίσω, χωρίς να σκεφτούμε στιγμή τον εαυτό μας είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γι’ αυτό φοβόμαστε και να μην τον χάσουμε. Θεωρούμε πως η ζωή μας δεν έχει νόημα χωρίς τη δική του παρουσία και έτσι αντί να έχουμε επίκεντρο της ζωής μας τον εαυτό μας βάζουμε ως επίκεντρο αυτής κάποιον άλλο που όχι μόνο δεν μας δίνει σταθερότητα αλλά με την πρώτη ευκαιρία μας γκρεμίζει. Έτσι λοιπόν ασυναίσθητα θέτουμε τον εαυτό μας «ΥΠΟ» μέσα στην ίδια μας τη ζωή. Εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, το καταλαβαίνει όμως αυτός. Οι αδυναμίες δυστυχώς φαίνονται πάντα πολύ καθαρά σ’ αυτόν που τις εκλαμβάνει και σίγουρα τις εκμεταλλεύεται όσο μπορεί. Και φυσικά του αρέσει όλο αυτό γιατί σε ποιόν δεν αρέσει να είναι το επίκεντρο κάποιου και να επιβεβαιώνεται?
Είναι πολύ δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις να μην ασχοληθείς και να σκεφτείς μια φορά τον χιλιοπληγωμένο σου εγωισμό, το ξέρω και το καταλαβαίνω τόσο πολύ! Αλλά αυτό που είδα (και ειδικά τον τελευταίο καιρό) είναι πως η αδιαφορία σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης. Όχι μόνο γιατί θα νιώθεις εσύ καλύτερα με τον εαυτό σου, αφού για μια φορά τον σκέφτηκες και δεν τον έριξες πολλά επίπεδα κάτω αλλά και επειδή η αδιαφορία είναι κάτι που σκοτώνει και πάντα σε τυραννάει με χίλιες σκέψεις και ΓΙΑΤΙ. Γιατί λοιπόν να τυραννιέσαι ΕΣΥ το άλλο πρωί, την επόμενη μέρα την επόμενη βδομάδα… και όχι ο άλλος που θα αναρωτιέται που πήγε το «δεδομένο» του?
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
«Θα βγω στο δρόμο μια απ’αυτές τις μέρες, θα σε ξεχάσω σε τακούνια ψηλά»
Είναι οι στίχοι από ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, αλλά δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα.. Μακάρι να ήταν αυτή η φράση έστω για λίγο αλήθεια. Εγώ προσωπικά δεν θα τα κρατούσα μόνο για τους δρόμους αλλά μέχρι και στον ύπνο μου θα τα φορούσα! Μακάρι ένα 12ποντο να μας χάριζε την πολυπόθητη ελευθερία του μυαλού. Μακάρι τα τακούνια να ήταν ο τρόπος να ξεφεύγουμε από τον ανεκπλήρωτο ή τον πληγωμένο έρωτα μας. Δυστυχώς δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Γιατί όλα τα Blahnik και τα Louboutin του κόσμου να φορέσουμε, όλα τα Jimmy Choo του κόσμου και να μας χαρίσουν εμείς θα κάνουμε ένα και μοναδικό πράγμα. Θα τα φορέσουμε θα ντυθούμε και θα στολιστούμε και θα βγούμε στους δρόμους με την ελπίδα αυτός ο ένας και μοναδικός να μας δει, να δει πόσο όμορφες, λαμπερές και γεμάτες αυτοπεποίθηση είμαστε και να μας ερωτευτεί ξανά. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν θα αλλάξει ποτέ. Και σας το λέω εγώ αυτό που αν υπάρχει ένας αιώνιος έρωτας στη ζωή μου, αυτός είναι η μόδα και ειδικά τα ψηλοτάκουνα! Όμως ποτέ δεν υπήρξα θύμα της σε μεγάλη αντίθεση με τους άντρες που πολλές φορές ήμουν ο εύκολος στόχος να με πληγώσουν.
Ίσως όμως υπάρχει μια περίπτωση να μπορέσεις να ξεχάσεις κάποιον και αυτός να ξέρετε δεν είναι σίγουρα τα ψηλοτάκουνα. Η περίπτωση αυτή είναι όταν βρεις ένα καινούργιο έρωτα (και όπως λέει ένα άλλο αγαπημένο τραγούδι «Ο έρωτας με έρωτα περνάει» - τεράστια αλήθεια και την ασπάζομαι) ή όταν ο άλλος είναι μόνο στο μυαλό σου. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που ο άλλος δεν είναι πλέον μόνο εκεί? Τι γίνεται όταν έχει κάνει κατάληψη σε όλο σου το σώμα και έχει ενσωματωθεί με την καρδιά σου και με ότι άλλο ζωτικό μπορεί να υπάρχει πάνω σου? Πλέον λοιπόν ξεφεύγουμε από το λογικό γιατί πλέον δεν έχει να κάνει μ’αυτό. Έχει να κάνει με ολόκληρο το σύστημα του οργανισμού, το οποίο είναι τόσο πολύπλοκο που ούτε οι μεγαλύτεροι επιστήμονες ανά τον κόσμο δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν άκρη. Πώς λοιπόν να βγάλω εγώ άκρη που δεν είμαι καν επιστήμονας?
Λένε πως το μυαλό μπορεί να σε τρελάνει, όπως όμως μπορεί και να σε θεραπεύσει σε πολλές περιπτώσεις. Γιατί να μην έχει αυτή την ικανότητα και η καρδιά? Σε τρελαίνει από έρωτα και αγάπη, σε τυφλώνει και στο τέλος μπορεί να σε προδώσει τόσο εύκολα αν καθίσω να αναλογιστώ όλα αυτά που προκαλεί. Άτιμο λοιπόν πράγμα αυτή η καρδιά. Σε κάνει να αγαπάς αλλά σε κάνει και να πονάς. Γλυκόπικρη καρδιά.. και όπως θα έλεγαν και οι αγαπημένοι μου The Verve : Bittersweet. Δεν μπορείς όμως να κάνεις χωρίς αυτή. Είναι η αρχή και το τέλος της ζωής μας στην κυριολεξία όπως και ο έρωτας στη μεταφορά!
Ίσως όμως υπάρχει μια περίπτωση να μπορέσεις να ξεχάσεις κάποιον και αυτός να ξέρετε δεν είναι σίγουρα τα ψηλοτάκουνα. Η περίπτωση αυτή είναι όταν βρεις ένα καινούργιο έρωτα (και όπως λέει ένα άλλο αγαπημένο τραγούδι «Ο έρωτας με έρωτα περνάει» - τεράστια αλήθεια και την ασπάζομαι) ή όταν ο άλλος είναι μόνο στο μυαλό σου. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που ο άλλος δεν είναι πλέον μόνο εκεί? Τι γίνεται όταν έχει κάνει κατάληψη σε όλο σου το σώμα και έχει ενσωματωθεί με την καρδιά σου και με ότι άλλο ζωτικό μπορεί να υπάρχει πάνω σου? Πλέον λοιπόν ξεφεύγουμε από το λογικό γιατί πλέον δεν έχει να κάνει μ’αυτό. Έχει να κάνει με ολόκληρο το σύστημα του οργανισμού, το οποίο είναι τόσο πολύπλοκο που ούτε οι μεγαλύτεροι επιστήμονες ανά τον κόσμο δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν άκρη. Πώς λοιπόν να βγάλω εγώ άκρη που δεν είμαι καν επιστήμονας?
Λένε πως το μυαλό μπορεί να σε τρελάνει, όπως όμως μπορεί και να σε θεραπεύσει σε πολλές περιπτώσεις. Γιατί να μην έχει αυτή την ικανότητα και η καρδιά? Σε τρελαίνει από έρωτα και αγάπη, σε τυφλώνει και στο τέλος μπορεί να σε προδώσει τόσο εύκολα αν καθίσω να αναλογιστώ όλα αυτά που προκαλεί. Άτιμο λοιπόν πράγμα αυτή η καρδιά. Σε κάνει να αγαπάς αλλά σε κάνει και να πονάς. Γλυκόπικρη καρδιά.. και όπως θα έλεγαν και οι αγαπημένοι μου The Verve : Bittersweet. Δεν μπορείς όμως να κάνεις χωρίς αυτή. Είναι η αρχή και το τέλος της ζωής μας στην κυριολεξία όπως και ο έρωτας στη μεταφορά!
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011
Ευτυχισμένος.. ?
Καιρό είχα να μπω εδώ μέσα και όπως πάντα δεν βλέπω καθόλου κίνηση…
Παρ’όλα αυτά έχω θεματάκι να ασχοληθώ σήμερα και αυτό είναι η σκόπιμη αποφυγή της ευτυχίας μας.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει το λόγο, αλλά προσπαθούμε πολύ τελικά να είμαστε δυστυχισμένοι. Και δεν είναι χαζό αυτό που λέω, πραγματικά συμβαίνει. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι έχουμε στα πόδια μας τόσο σημαντικά πράγματα και όμως δεν τα βλέπουμε. Ή μάλλον δεν θέλουμε να τα δούμε. Ξέρουμε καλά ποια είναι αυτά και τι είναι αλλά τα αποφεύγουμε. Εθελοτυφλούμε και αντί να βρίσουμε τον εαυτό μας και να τον συνεφέρουμε με κάθε τρόπο που είναι αίτιος όλης αυτής της κατάστασης εμείς ρίχνουμε πάντα τις ευθύνες στους άλλους. Οι άλλοι φταίνε που δεν μας θέλουν και όχι εμείς που τους δίνουμε και αξία. Οι άλλοι φταίνε που δεν μας φέρονται καλά και όχι εμείς που ενώ το βλέπουμε δεν έχουμε την αξιοπρέπεια να παλέψουμε για τον εαυτό μας…
Δυστυχώς και εγώ σ’ αυτή την κατηγορία ανήκω και όσο περνάει ο καιρός το καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Προσπαθώ μήνες, χρόνια να πείσω τον εαυτό μου πως αυτοί με τους οποίους ασχολούμαι είναι οι κατάλληλοι για’ μένα. Προβάλλω στο μυαλό μου μια ταινία με ότι καλό μπορώ να σκεφτώ απ’ όσα μου έχουν δώσει έχοντας κόψει στο μοντάζ όλους τους πόνους που έχω περάσει (οι οποίοι εδώ που τα λέμε αν μαζευτούν φτιάχνουν σαπουνόπερα χρόνων ) χωρίς να βλέπω ή μάλλον να θέλω να δω πόσο καλύτερα θα ήμουν αν όλο αυτό τον καιρό κοιτούσα κ λίγο παραπέρα. Αν δηλαδή κοιτούσα τι έχω στα πόδια μου και όχι στο μυαλό μου.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω αυτό. Είμαι αθεράπευτα ηλίθια στον έρωτα για να φερθώ μια φορά λογικά και να περάσω καλά, αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω πως αρχίζω να βρίσκω μια ισορροπία στα πράγματα που πρέπει να δίνω βάση. Ίσως και όλο αυτό να το λέω για να το ακούσω η ίδια και να το πιστέψω, όμως μόνο που το παραδέχομαι είναι ένα καλό βήμα... και όπως έγραψε και ο Φοίβος "Όλα τα ωραία στη ζωή τα'χα μπροστά μου μα δεν τα'χα δει, ήταν τριγύρω μου παντού και όμως τι κρίμα εγώ κοίταζα αλλού..." Ας κοιτάξουμε και μια φορά εκεί, δεν θα πάθουμε τίποτα.
Παρ’όλα αυτά έχω θεματάκι να ασχοληθώ σήμερα και αυτό είναι η σκόπιμη αποφυγή της ευτυχίας μας.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει το λόγο, αλλά προσπαθούμε πολύ τελικά να είμαστε δυστυχισμένοι. Και δεν είναι χαζό αυτό που λέω, πραγματικά συμβαίνει. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι έχουμε στα πόδια μας τόσο σημαντικά πράγματα και όμως δεν τα βλέπουμε. Ή μάλλον δεν θέλουμε να τα δούμε. Ξέρουμε καλά ποια είναι αυτά και τι είναι αλλά τα αποφεύγουμε. Εθελοτυφλούμε και αντί να βρίσουμε τον εαυτό μας και να τον συνεφέρουμε με κάθε τρόπο που είναι αίτιος όλης αυτής της κατάστασης εμείς ρίχνουμε πάντα τις ευθύνες στους άλλους. Οι άλλοι φταίνε που δεν μας θέλουν και όχι εμείς που τους δίνουμε και αξία. Οι άλλοι φταίνε που δεν μας φέρονται καλά και όχι εμείς που ενώ το βλέπουμε δεν έχουμε την αξιοπρέπεια να παλέψουμε για τον εαυτό μας…
Δυστυχώς και εγώ σ’ αυτή την κατηγορία ανήκω και όσο περνάει ο καιρός το καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Προσπαθώ μήνες, χρόνια να πείσω τον εαυτό μου πως αυτοί με τους οποίους ασχολούμαι είναι οι κατάλληλοι για’ μένα. Προβάλλω στο μυαλό μου μια ταινία με ότι καλό μπορώ να σκεφτώ απ’ όσα μου έχουν δώσει έχοντας κόψει στο μοντάζ όλους τους πόνους που έχω περάσει (οι οποίοι εδώ που τα λέμε αν μαζευτούν φτιάχνουν σαπουνόπερα χρόνων ) χωρίς να βλέπω ή μάλλον να θέλω να δω πόσο καλύτερα θα ήμουν αν όλο αυτό τον καιρό κοιτούσα κ λίγο παραπέρα. Αν δηλαδή κοιτούσα τι έχω στα πόδια μου και όχι στο μυαλό μου.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω αυτό. Είμαι αθεράπευτα ηλίθια στον έρωτα για να φερθώ μια φορά λογικά και να περάσω καλά, αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω πως αρχίζω να βρίσκω μια ισορροπία στα πράγματα που πρέπει να δίνω βάση. Ίσως και όλο αυτό να το λέω για να το ακούσω η ίδια και να το πιστέψω, όμως μόνο που το παραδέχομαι είναι ένα καλό βήμα... και όπως έγραψε και ο Φοίβος "Όλα τα ωραία στη ζωή τα'χα μπροστά μου μα δεν τα'χα δει, ήταν τριγύρω μου παντού και όμως τι κρίμα εγώ κοίταζα αλλού..." Ας κοιτάξουμε και μια φορά εκεί, δεν θα πάθουμε τίποτα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)