Είναι σκύλα η μοναξιά και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Άλλοι το έχουν βιώσει έντονα, άλλοι λιγότερο. Όλοι πάντως έχουμε ζήσει στιγμές που νιώθαμε πραγματικά μόνοι. Υπάρχουν όμως δύο κατηγορίες μοναξιάς. Η μία είναι αυτή που είσαι πραγματικά μόνος σου, δεν έχεις κανέναν και η άλλη είναι αυτή που έχεις γύρω σου ανθρώπους αλλά συνεχίζεις να νιώθεις μοναξιά.
Πάμε στην πρώτη κατηγορία. Είσαι μόνος σου. Ξέρεις πως είσαι μόνος σου και τουλάχιστον δεν έχεις να περιμένεις κάτι από κάποιον. Έχεις μόνο τον εαυτό σου και μόνο από αυτόν έχεις απαιτήσεις. Ψάχνεις να βρεις το άλλο σου μισό ή έστω έναν άνθρωπο να σπάσεις την κατάρα της μοναξιάς αλλά μέχρι τότε δε ρίχνεις ευθύνες σε κανέναν γιατί σε άφησε ή δε σου έδωσε την προσοχή που εσύ ήθελες. Τι γίνεται όμως όταν είσαι με κάποιον? Όταν μοιράζεσαι με κάποιον τη ζωή σου? Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάω για μια σχέση.
Πάντα πίστευα πως είναι αδύνατον να είσαι σε μια σχέση και να νιώθεις μόνος σου. Έλεγα δε γίνεται να συμβαίνει αυτό εφόσον δεν είσαι μόνος σου. Είναι τόσο απλό. Τεράστιο λάθος. Γίνεται και παραγίνεται και είναι πολύ οδυνηρό. Έτσι πάμε στη δεύτερη κατηγορία. Είσαι με έναν άνθρωπο αλλά ποτέ δεν έχει χρόνο για’ σένα. Προτιμάει να κάνει πράγματα με τους φίλους του/της όταν έχει χρόνο. Όταν του/της μιλάς για τις ανάγκες σου πάντα είναι παράλογες ή δευτερεύουσες. Έχει απαιτήσεις από’ σένα αλλά εσύ δεν πρέπει να έχεις απ’αυτόν/την. Σου ζητάει συνεχώς πράγματα αλλά εσύ δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς. Σε παραμελεί.
Αποφασίζεις να είσαι με κάποιον για να μοιράζεσαι στιγμές, να είσαι μαζί του, να θέλεις να είσαι μαζί του, να περνάς καλά, να κάνεις πράγματα με αυτόν τον άνθρωπο και να νιώθεις ευτυχισμένος. Ποιος ο λόγος αλλιώς να είσαι με κάποιον όταν ο καθένας παίρνει διαφορετικούς δρόμους? Ποιος ο λόγος να μπαίνεις στη διαδικασία της σχέσης εφόσον θέλεις να λειτουργείς αυτόνομα, όπως και όποτε θέλεις?
Θεωρούμε πως είναι καλύτερο να είμαστε με κάποιον και να νιώθουμε μοναξιά παρά να είμαστε «μπακούρια». Καταλάβετε λοιπόν πως είναι πολύ χειρότερο να ποντάρεις σε κάποιον και να απογοητεύεσαι γιατί δεν είναι εκεί, ενώ πρέπει, παρά να είσαι μόνος σου. Εκεί τουλάχιστον πληγώνει μόνο το γεγονός ότι είσαι μόνος. Στην άλλη περίπτωση πληγώνεσαι και επειδή είσαι μόνος και επειδή απορρίπτεσαι από αυτόν που νόμιζες πως θα είναι εκεί για’ σένα. Πληγώνει η απόρριψη από τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να μοιραστείς πράγματα. Πληγώνει το γεγονός ότι δε σε καταλαβαίνει όταν τον χρειάζεσαι ή το γεγονός ότι δε θέλει να σε καταλάβει.
Ας βάλουμε λοιπόν στο μυαλό μας πως ο εαυτός μας είναι πάνω απ’ όλα. Όσο κι αν αγαπάς κάποιον κυρίως αγαπάς τον εαυτό σου και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τελειώνοντας λοιπόν θα χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου φράση από το Sex & the city που είπε η Samantha όταν παράτησε τον Richard που την παραμελούσε και την κεράτωνε συνεχώς : “Ι love you, but I love me more”. Καλύτερα λοιπόν μοναξιά single παρά μοναξιά διπλή.
Πάμε στην πρώτη κατηγορία. Είσαι μόνος σου. Ξέρεις πως είσαι μόνος σου και τουλάχιστον δεν έχεις να περιμένεις κάτι από κάποιον. Έχεις μόνο τον εαυτό σου και μόνο από αυτόν έχεις απαιτήσεις. Ψάχνεις να βρεις το άλλο σου μισό ή έστω έναν άνθρωπο να σπάσεις την κατάρα της μοναξιάς αλλά μέχρι τότε δε ρίχνεις ευθύνες σε κανέναν γιατί σε άφησε ή δε σου έδωσε την προσοχή που εσύ ήθελες. Τι γίνεται όμως όταν είσαι με κάποιον? Όταν μοιράζεσαι με κάποιον τη ζωή σου? Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάω για μια σχέση.
Πάντα πίστευα πως είναι αδύνατον να είσαι σε μια σχέση και να νιώθεις μόνος σου. Έλεγα δε γίνεται να συμβαίνει αυτό εφόσον δεν είσαι μόνος σου. Είναι τόσο απλό. Τεράστιο λάθος. Γίνεται και παραγίνεται και είναι πολύ οδυνηρό. Έτσι πάμε στη δεύτερη κατηγορία. Είσαι με έναν άνθρωπο αλλά ποτέ δεν έχει χρόνο για’ σένα. Προτιμάει να κάνει πράγματα με τους φίλους του/της όταν έχει χρόνο. Όταν του/της μιλάς για τις ανάγκες σου πάντα είναι παράλογες ή δευτερεύουσες. Έχει απαιτήσεις από’ σένα αλλά εσύ δεν πρέπει να έχεις απ’αυτόν/την. Σου ζητάει συνεχώς πράγματα αλλά εσύ δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς. Σε παραμελεί.
Αποφασίζεις να είσαι με κάποιον για να μοιράζεσαι στιγμές, να είσαι μαζί του, να θέλεις να είσαι μαζί του, να περνάς καλά, να κάνεις πράγματα με αυτόν τον άνθρωπο και να νιώθεις ευτυχισμένος. Ποιος ο λόγος αλλιώς να είσαι με κάποιον όταν ο καθένας παίρνει διαφορετικούς δρόμους? Ποιος ο λόγος να μπαίνεις στη διαδικασία της σχέσης εφόσον θέλεις να λειτουργείς αυτόνομα, όπως και όποτε θέλεις?
Θεωρούμε πως είναι καλύτερο να είμαστε με κάποιον και να νιώθουμε μοναξιά παρά να είμαστε «μπακούρια». Καταλάβετε λοιπόν πως είναι πολύ χειρότερο να ποντάρεις σε κάποιον και να απογοητεύεσαι γιατί δεν είναι εκεί, ενώ πρέπει, παρά να είσαι μόνος σου. Εκεί τουλάχιστον πληγώνει μόνο το γεγονός ότι είσαι μόνος. Στην άλλη περίπτωση πληγώνεσαι και επειδή είσαι μόνος και επειδή απορρίπτεσαι από αυτόν που νόμιζες πως θα είναι εκεί για’ σένα. Πληγώνει η απόρριψη από τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να μοιραστείς πράγματα. Πληγώνει το γεγονός ότι δε σε καταλαβαίνει όταν τον χρειάζεσαι ή το γεγονός ότι δε θέλει να σε καταλάβει.
Ας βάλουμε λοιπόν στο μυαλό μας πως ο εαυτός μας είναι πάνω απ’ όλα. Όσο κι αν αγαπάς κάποιον κυρίως αγαπάς τον εαυτό σου και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τελειώνοντας λοιπόν θα χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου φράση από το Sex & the city που είπε η Samantha όταν παράτησε τον Richard που την παραμελούσε και την κεράτωνε συνεχώς : “Ι love you, but I love me more”. Καλύτερα λοιπόν μοναξιά single παρά μοναξιά διπλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου