Κανείς δε λέει "σ'αγαπώ".. ή μήπως όχι?

Για ένα πράγμα για το οποίο είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου είναι το γεγονός ότι ξέρω πότε να λέω σ’ αγαπώ, σε ποιον να το λέω και για ποιο λόγο το λέω! Είναι πολύ σπάνιο να ακούσεις αυτές τις δύο λέξεις από κάποιον και να ξέρεις πως όντως τις εννοεί. Τις έχω ακούσει κι εγώ. Αρκετές φορές. Αλλά δυστυχώς πολλές από αυτές ήξερα πως ήταν για να καλύψει αυτός που μου τις έλεγε την ανάγκη να τις πει κυρίως για τον εαυτό του και για να με κάνει να λυγίσω.

Κατά τη γνώμη μου για να φτάσεις στο σημείο να πεις σ’ αγαπώ σε κάποιον συνεπάγεται κάποια πράγματα που όταν το λες δεν τα σκέφτεσαι. Το να αγαπάς κάποιον σημαίνει πως είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δώσεις τα πάντα στον άνθρωπο που το λες. Σημαίνει πως θα είσαι πάντα εκεί για ότι χρειαστεί και πως θα ξέρει ότι έχει κάποιον που τον νοιάζεται πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο. Το να αγαπάς θέλει θυσίες, θέλει κόπο και θέλει και υπομονή.

Αυτό που λένε πως στην αγάπη δεν επιδέχονται εγωισμοί κατά ένα μέρος δεν το στηρίζω. Φυσικά και γίνεσαι εγωιστής όταν αγαπάς κάποιον αφού θέλεις η αγάπη του να είναι μόνο για’ σένα. Αφού θέλεις αυτός ο άνθρωπος να είναι μόνο δικός σου. Πώς μπορεί να μην είναι εγωιστικό ένα συναίσθημα όταν περικλείει αποκλειστικότητες και απαιτήσεις? Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον. Δε θα μπορούσαν λοιπόν παρά να είναι και τα αισθήματα του τέτοια.

Έχει όμως μεγάλη διαφορά το να είσαι εγωιστής επειδή θέλεις ο άνθρωπος σου να είναι δικός σου από το να θέλεις να γίνεται πάντα το δικό σου. Και εκεί είναι και το πρόβλημα. Δέχομαι τον εγωισμό στο σημείο που θέλεις κάποια πράγματα να οριοθετούνται, αλλά αρνούμαι να δεχτώ πως αγαπάς κάποιον και δε δέχεσαι να γίνονται τα πράγματα πάντα όπως σε βολεύουν. Αυτό είναι και το νόημα της αγάπης. Να σέβεσαι και να ακολουθείς τα θέλω του άλλου. Να μην υποτιμάς αυτά που σου ζητάει. Να μην λειτουργείς πάντα σύμφωνα με το τι θέλει η πάρτη σου. Να σκέφτεσαι πριν πεις ή κάνεις πράγματα που πληγώνουν.

Δεν είμαι εξπέρ σε θέματα αγάπης, ούτε σε θέματα σχέσεων (και ποτέ δε θα είμαι, εδώ που τα λέμε). Ποιος μπορεί να πει πως είναι στην τελική? Όσο ζούμε και έχουμε εμπειρίες μαθαίνουμε. Ξέρω όμως πως είναι να νιώθεις όλα όσα περιέγραψα παραπάνω. Ξέρω πως είναι να αγαπάς και πως είναι να απογοητεύεσαι. Το δεύτερο όλοι μας, νομίζω. Αυτό που θα σας πω δεν είναι να αγαπάτε, (αν και είναι υπέροχο να αγαπάς) αλλά τουλάχιστον αν το κάνετε, κάντε το σωστά. Δυστυχώς συγκεκριμένος τρόπος δεν υπάρχει. Εξάλλου ο καθένας μας έχει διαφορετική προσωπικότητα και τρόπο προσέγγισης και επίδειξης των συναισθημάτων του. Όταν όμως το νιώσεις θα το καταλάβεις, απλά φρόντισε να το διαχειριστείς σωστά και να σιγουρευτείς πως ο παραλήπτης της αγάπης σου θα το νιώσει και αυτός.