Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Κρίση ετών 27

Στην Ελλάδα του 2013, ευρισκόμενη σε κρίση 3-4 χρόνια τώρα δεν την είχα αντιμετωπίσει όπως άρμοζε σε κάθε νέο της ηλικίας μου. Έφτασα λοιπόν στα 27 για να δω ιδίοις όμμασι πως τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν. Θα μου πείτε "Τι λες καλή μου; Πού ζεις;", αλλά εγώ και τη δουλίτσα μου την είχα και το σπιτάκι μου το είχα και την παρέα μου την είχα και πρόβλημα δεν είχα (εκτός βέβαια από τα γνωστά χαζοπροβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά κι αν μας ακούσει κανένας με αληθινά προβλήματα θα μας αρχίσει το κήρυγμα ότι είμαστε αχάριστοι κι ότι αυτά δεν είναι προβλήματα κι ότι τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε κτλ κτλ ).

Βρέθηκα λοιπόν όπως σας έλεγα σήμερα σε κρίση. Έχοντας χάσει σημαντικό μέρος της δουλειάς μου και σκεπτόμενη πως θα πρέπει και πάλι να αρχίσω να ζω με την πατρική βοήθεια. Και άντε πες επαρχία είμαστε όλοι λίγο πολύ θα τα καταφέρουμε, αλλά τι γίνεται όταν ζεις καθημερινά κάνοντας απολύτως τίποτα; Ο άνθρωπος σαν παραγωγικό ον δε μπορεί να κάθεται πολύ κι αν κάθεται πολύ αρχίζει τις φιλοσοφίες και φιλοσοφία με βλακεία φίλοι μου είναι, πιστέψτε με, πάρα πολύ κοντά. Και άντε πάλι πες είναι πολύ που μεγάλωσαν με το σύνδρομο του τεμπέλη. Τι θα γίνουν όμως όλοι αυτοί που αν δεν παράγουν θα πεθάνουν; Και μη με πείτε υπερβολική γιατί η ανία και η τεμπελιά είναι αργός θάνατος και το χειρότερο, πνευματικός. 

Και σα να μην έφτανε αυτό έφτασε κι η κρίση της παρέας, όπου ο καθένας μαζεύτηκε στο καβούκι του, στα δικά του και ξεχάσαμε πως κάποτε βγαίναμε κι όχι μόνο βγαίναμε αλλά περνούσαμε και καλά. Πως κάποτε διασκεδάζαμε και είχαμε ψυχή στην παρέα με τα πάνω και τα κάτω της αλλά πάντα παραμέναμε παρέα. Και τώρα θα'ναι θαύμα αν καταφέρουμε να βρεθούμε για ένα καφέ μια φορά στο τόσο. Τώρα θα'ναι θαύμα κι αν βγούμε. Όχι λόγω κρίσης, αλλά λόγω διαφοράς συνθηκών. Άλλοι "σοβάρεψαν" απότομα, άλλοι απορροφήθηκαν στη σχέση τους, άλλοι στη δουλειά τους και έμεινα να αναρωτιέμαι πώς γίναμε έτσι. Και να σκέφτομαι πως, για όνομα του Θεού, είμαστε ακόμα νέοι για να κλεινόμαστε στα σπίτια και στους εαυτούς μας από τόσο νωρίς.

Αρνούμαι λοιπόν να μπω στο καλούπι που θέλει να μας βάλει η κοινωνία. Κι αν δε βρω τη δουλειά που είχα θα βρω νέους τρόπους να δημιουργήσω. Γιατί όπως και να'χει δεν υπάρχει ωραιότερο και πιο ικανοποιητικό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου από τη δημιουργία. Κι αν δεν έχω πλέον την πολυτέλεια να κάνω τις παλιές εξόδους με την παρέα μου, θα βρω άλλες διεξόδους διασκέδασης.

Βαρύ σας έπεσε το ποστ μετά από τόσο καιρό, αλλά είναι η σημερινή πραγματικότητα κι επειδή αυτό προσπαθεί να μας επιβάλλει μην υποκύψετε. Όσο είσαι νέος κι έχεις την έπαρση της ηλικίας, τα κότσια και την τόλμη κάνε τα πάντα για να αλλάξεις αν όχι τον κόσμο, τη ζωή σου. Γιατί στην τελική αυτό που μένει είναι οι αναμνήσεις κι οι εμπειρίες. 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου