Τώρα με θυμάσαι?

Ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό των περισσότερων ανθρώπων είναι η ικανότητα τους να ξεχνάνε πολύ εύκολα.Αυτό εν μέρει είναι καλό γιατί μας βοηθάει να ξεφεύγουμε πολλές φορές από δυσάρεστες αναμνήσεις και από καταστάσεις που μας έχουν πληγώσει. Μας βοηθάει να προχωράμε μπροστά και να σβήνουμε όλα όσα μας κρατάνε πίσω.Τί γίνεται όμως όταν ξεχνάμε και αντί να ξεφεύγουμε γυρνάμε πάλι πίσω?

Αμέτρητες φορές έχουμε πει πως αυτό δεν θα το συγχωρήσω ποτέ.Πολλές φορές απογοητευόμαστε από κάποιον και λέμε πως δεν θα ασχοληθούμε ξανά μαζί του.Συνεχώς το κάνουμε αλλά μακάρι να είχαμε την δύναμη να το κάνουμε πραγματικά.Γιατί ο χρόνος μας κάνει συχνά να εξαλείφουμε λάθη του παρελθόντος ,να ξεχνάμε τις πραγματικές διαστάσεις του θέματος και να τα βλέπουμε όλα πιο θετικά και πιο αισιόδοξα.

Δυστυχώς ο νους στον έρωτα δεν έχει απολύτως καμιά χρήση.Δεν μπορεί να κάνει τίποτα.Το μόνο που κάνει είναι να εξιδανικεύει συνεχώς καταστάσεις (που κάθε άλλο παρά ιδανικές είναι) και να διαγράφει τα άσχημα.Αυτό είναι χρήσιμο όταν δεν θέλεις να θυμάσαι τα οδυνηρά γεγονότα,όταν όμως τα ξεχνάς τελείως και θύμάσαι μόνο τα ευχάριστα,τότε έρχεται το πρόβλημα.Όταν λοιπόν κολλάμε με κάποιον το μόνο που κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε όλες τις όμορφες στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί του,όλα τα προτερήματα του και τα θετικά ξεχνόντας τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε ή την απογοήτευση και τον πόνο που μας προκάλεσε.Ξεχνάμε λοιπόν πόσο πολύ μας "ξενέρωσε" η συμπεριφορά του.Όλα αυτά παύουν να υπάρχουν και διαμορφώνουμε στο μυαλό μας έναν άνθρωπό τέλειο μη σκεπτόμενοι την ΑΤΕΛΕΙΑ του ανθρώπο.

Θεωρώντας λοιπόν τον άτομο που ποθούμε τέλειο μας οδηγεί σε καταστάσεις που πληγώνουν αφού νοιώθουμε συνεχώς κατώτεροι του.Το χειρότερο είναι πώς πάντα αυτοί για τους οποίους νοιώθουμε έτσι όχι απλά δεν το αξίζουν,αλλά δεν μπορούμε κιόλας να διαπιστώσουμε το πόσο κατώτεροι είναι αυτοί από εμάς.

Χάνοντας την αυτοεκτίμηση μας χάνουμε (εκτός από αυτό που θέλουμε) τον ίδιο μας τον εαυτό.Χάνεται η πίστη στον εαυτό μας ,η αυθεντικότητα μας και η όρεξη για οτιδήποτε.Είναι πολύ ψυχοφθόρο να προσπαθείς συνεχώς να αποδείξεις στον άλλο ότι είσαι τέλειος και ιδανικός γιατί είναι κάτι που δεν θα γίνει ποτέ (αφού είπαμε πως κανείς δεν είναι τέλειος),αλλά και γιατί όλο αυτό σε οδηγεί συνεχώς σε υπερβολές.

Το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν να διαγράφουμε τα γεγονότα (γιατί αυτό δεν είναι εφικτό),αλλά να τα ξεχνάμε.Ο τρόπος για να γίνει αυτό δεν είναι εύκολος ούτε είναι ένας και ίδιος για όλους αφού ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνεται τα γεγονότα.Υπάρχουν όμως και τρόποι που λίγο πολύ είναι κοινοί.Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς αυτό τον άνθρωπο,μη μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τα δικά σου λάθη και τί θα μπορουσες να κάνεις για να γίνει η ιστορία αλλιώς ούτε να ψάξεις να βρείς τρόπους για να γυρίσει πίσω.Πάγωσε τη σκέψη σου αυτή και σκέψου κάτι άσχετο.Κάτι που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με αυτό που σε βασανίζει.

Κάνοντας το μυαλό να ξεφεύγει κερδίζεις πολλά.Φυσικά είναι αναμενόμενο η σκέψη να καταλήξει πάλι εκεί αφού τα πάντα στη ζωή σου εκείνο το διάστημα είναι άμεσα συνδεδεμένα μ'αυτό τον άνθρωπο,όμως λεπτό με το λεπτό,ώρα με την ώρα,μέρα με τη μέρα θα έρχεται όλο κ λιγότερο στο μυαλό και εκεί ανάμεσα είναι που πάντα βρίσκει την ευκαιρία κάτι νέο να ξετρυπώσει.