Κόλλησα..

Για εκατομμυριοστή φορά παρακολούθησα μια από τις αγαπημένες μου σειρές (και όλων των γυναικών φαντάζομαι.. και ένοχη απόλαυση των ανδρών) το Sex & the City. Και για άλλη μια φορά έπεσα πάνω στα επεισόδια όπου η Carrie έχει σχέση με τον Aidan ( νομίζω έτσι γράφεται ). Αυτός τη λατρεύει, της φέρεται καλύτερα από οποιονδήποτε είχε ποτέ στη ζωή της και της προσφέρει όλα όσα θέλει μια γυναίκα σε μια σχέση. Με λίγα λόγια έχει την τέλεια σχέση.

Και εκεί που η Carrie είναι μια χαρά με όλο αυτό και νιώθει πως έχει προχωρήσει, εμφανίζεται ο Mr Big τρελαμένος και πιο ζηλιάρης από ποτέ. Έχοντας «σκυλιάσει» λοιπόν από τη ζήλεια του και φοβούμενος πως έχει χάσει το «δεδομένο» του, την διεκδικεί ξανά και την ρίχνει εν τέλει στην αγκαλιά του, γεμίζοντας την με ικανοποίηση, αλλά ταυτόχρονα με αμφιβολίες και τύψεις για το κέρατο που πατάει στον Τέλειο Aidan.

Βασανίζεται καθημερινά και τρελαίνεται όταν σκέφτεται αυτό που κάνει. Το λέει στις κολλητές της, οι οποίες την κράζουν αλλά δεν μπορεί να σταματήσει. Έτσι γεμάτη με τύψεις και ενοχές, όπως είπαμε, συναντιέται με τον Big σε κάθε καμένο ξενοδοχείο του Manhattan, για να μην τους πάρει και κανένα μάτι, και κάθε φορά δίνει όρκο πως αυτή η φορά θα είναι και η τελευταία. Όμως αγαπημένη Carrie δεν το ξέρεις? Μετά το pop δεν έχεις stop.

Οι πρώην σχεδόν πάντα γυρνάνε. Αυτό είναι νόμος. Το βλέπω συνεχώς να συμβαίνει. Το έχω βιώσει, το έχουν βιώσει οι φίλες μου και όλοι μας. Και δυστυχώς πάντα εμφανίζονται όταν έχεις κάνει τα πάντα για να ξεριζώσεις τον άλλο από μέσα σου. Όταν θα δουν ότι κάποιος άλλος πλέον μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου ή το κρεβάτι σου, τρέχουν από πίσω σου σαν τα σκυλάκια, μετανιωμένοι.. και κάνοντας μεγαλεπίβολες δηλώσεις λατρείας, αγάπης, αιώνιας πίστης, αφοσίωσης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γυρνάνε με αίσθημα μεταμέλειας και σε φλομώνουν στην υπερβολή. Η δε κλισέ-κερασάκι στην τούρτα ατάκα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η εξής : “Είσαι η γυναίκα/ άντρας της ζωής μου. Τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι τον άλλο/η να σε αγγίζει. Είσαι δικός μου”.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής : «Τι είναι αυτό που μας κάνει να γυρίζουμε πάντα σε αυτούς που μας πλήγωσαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε? Ποια μαγική δύναμη έχει αυτός ο άνθρωπος και μπορεί να ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μας?» Όλοι έχουμε τα κολλήματα μας. Κάποιοι είναι τυχεροί και έχουν το κόλλημα τους δικό τους, στην αγκαλιά τους. Έχουν ανταπόκριση σε αυτό που νιώθουν και είναι ευτυχισμένοι. Τις περισσότερες φορές όμως τα κολλήματα καταλήγουν ένα άπιαστο όνειρο που δεν θα υλοποιηθεί ποτέ.

Στατιστικά οι άνθρωποι που αποτελούν τα κολλήματα μας είναι άτομα που όχι μόνο δεν μας αξίζουν, αλλά και υπό άλλες συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν ποτέ μαζί τους. Είναι άτομα εντελώς διαφορετικά από’ μας . Όμως είτε από κάποιο ατυχές γεγονός, είτε από πολλά ατυχή γεγονότα το μυαλό μας έμεινε σταματημένο εκεί και δεν έφυγε ποτέ.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις το σημαντικότερο πράγμα που μας ωθεί στο να κολλήσουμε με κάποιον είναι ο πληγωμένος και θιγμένος μας εγωισμός. Αν δηλαδή αυτός ο άνθρωπος μας παράτησε, πλήγωσε το ΕΓΩ μας, την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση μας. Έτσι κυνηγάμε αυτό που δεν μας έδωσε την απαιτούμενη για μας αξία, ούτως ώστε να το κάνουμε να μας προσέξει ξανά και να επιβεβαιωθούμε, αλλά και για να του αποδείξουμε πως είμαστε πολύ καλύτεροι από αυτό που νόμιζε για εμάς. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να του προσελκύουμε το ενδιαφέρον και όλο αυτό μέσα στο μυαλό μας διογκώνεται και δημιουργεί μια εικόνα ενός ανθρώπου τέλειου που πρέπει να είμαστε άψογοι για να τον ρίξουμε πάλι στην αγκαλιά μας.

Ως συνήθως βέβαια λέμε πως αν ποτέ το καταφέρουμε και τον κάνουμε πάλι δικό μας θα είμαστε διαφορετικοί. Θα αλλάξουμε στάση απέναντι του. Θα είμαστε πιο σκληροί.. εν ολίγοις θα το παίξουμε «Ντίβες» για να κολλήσει και να μη μας αφήσει ξανά.

Όταν όμως γυρίσει, μην έχοντας αντιστάσεις του δίνουμε τα πάντα. Φοβούμενοι μήπως τον χάσουμε, αλλά και επειδή έχουμε να δώσουμε πάρα πολλά. Αυτός θεωρώντας μας ως δεδομένο φεύγει και πάλι μακριά. Το κόλλημα λοιπόν πολλές φορές μας χρησιμοποιεί για να τονωθεί ο δικός του εγωισμός και η δική του αυτοπεποίθηση. Ψάχνει δηλαδή το μέσο για την επιβεβαίωση του και αυτό το βρίσκει στο πρόσωπο μας.

Όταν δίνεις στον άλλο τα πάντα είναι λογικό να κουραστεί και να σε θεωρήσει δεδομένο. Ξέρει πως είσαι δικός του και ότι θα είσαι εκεί ότι και να συμβεί. Αισθάνονται κατά κάποιο τρόπο ασφάλεια. Αυτό όμως δεν είναι πάντα καλό αφού οι άνθρωποι έχουν εκ φύσεως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Όταν λοιπόν βρούμε τα πάντα κάπου θα τρέξουμε να αναζητήσουμε κάτι καινούργιο να μας δώσει αυτό τα «πάντα». Δε θα χρησιμοποιήσουμε τα έτοιμα και δυστυχώς είναι ο μόνος τομέας όπου ο άνθρωπος δεν αρκείται στο έτοιμο.

Στην περίπτωση του Sex & the City η Carrie μετά από πολύ τρέξιμο κατέληξε με τον Big. Συμβαίνει.. Το έχω δει να γίνεται και στην πραγματικότητα! Είναι όμως από τις περιπτώσεις που συμβαίνουν σπάνια. Πάντα ένα κόλλημα θα παραμονεύει στην άκρη του μυαλού μας και θα μας δημιουργεί "γλυκούς" εφιάλτες.