Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Καταραμένο κινητό..

01:36 μήνυμα στο κινητό σου. Το κοιτάς και ξαφνικά ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο σου. Το περίμενες μέρες αυτό το μήνυμα. Την επόμενη όμως στιγμή θυμώνεις και λες «ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΩ». Το αφήνεις και προσπαθείς να συνεχίσεις τον ύπνο σου. Έλα όμως που τώρα είναι αδύνατον. Και εκεί αρχίζουν να μπαίνουν οι σκέψεις: «Μήπως να απαντήσω? Μήπως να του έλεγα κάτι κι εγώ βρε παιδί μου.. για να με σκέφτηκε τέτοια ώρα πάει να πει πως δεν με ξέχασε» και μετά σκέφτεσαι: «Θα στείλω μωρέ.. ούτως ή άλλως αυτός έριξε τα μούτρα του και μου έστειλε τέτοια ώρα.. εγώ είμαι από πάνω».

Εν τέλει απαντάς. Σου ξαναστέλνει, ξανά απαντάς και αρχίζει ένας χείμαρρος μηνυμάτων που σας βρίσκουν πλέον τα ξημερώματα. Σε κάνουν παροδικά πολύ χαρούμενη και κατά ένα βαθμό επιβεβαιώνεσαι γι’ αυτά που νοιώθει για ’σένα. Σκέφτεσαι πως τον έχεις και ηρεμείς τι γίνεται όμως όταν ξημερώσει και πάλι όλα αυτά χάνονται? Το μόνο πάντως που δεν χάνεται είναι η ελπίδα πως ίσως αυτή τη φορά δεν ήσουν το μήνυμα της βραδιάς αλλά θα σε πάρει ξανά μέσα στη μέρα και ίσως αυτή τη φορά όλα να είναι διαφορετικά. Και περνάει η ώρα, περνάει η μέρα, περνάει και η βδομάδα και πολύς καιρός και δεν εμφανίζεται πουθενά.. και μετά πάλι τα ίδια. «Δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ, δεν θα του ξαναστείλω ποτέ, τέλος για’ μενα αυτός ο άνθρωπος, με κούρασε, μου αξίζουν καλύτερα…» και ο παραλογισμός μόλις ξεκίνησε!

Το ερώτημα μου είναι το εξής: Γιατί είμαστε τόσο αδύναμοι εκείνες τις στιγμές και δεν μπορούμε να σταθούμε μια φορά στο ύψος μας και να υπερασπιστούμε τον εγωισμό μας?

Πέραν του γεγονότος ότι πάντα μας διακατέχει ένας απέραντος φόβος να μην χάσουμε τον άνθρωπο αυτό από τη ζωή μας, αυτό που μας κάνει να τρέχουμε με την πρώτη ευκαιρία πίσω, χωρίς να σκεφτούμε στιγμή τον εαυτό μας είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γι’ αυτό φοβόμαστε και να μην τον χάσουμε. Θεωρούμε πως η ζωή μας δεν έχει νόημα χωρίς τη δική του παρουσία και έτσι αντί να έχουμε επίκεντρο της ζωής μας τον εαυτό μας βάζουμε ως επίκεντρο αυτής κάποιον άλλο που όχι μόνο δεν μας δίνει σταθερότητα αλλά με την πρώτη ευκαιρία μας γκρεμίζει. Έτσι λοιπόν ασυναίσθητα θέτουμε τον εαυτό μας «ΥΠΟ» μέσα στην ίδια μας τη ζωή. Εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, το καταλαβαίνει όμως αυτός. Οι αδυναμίες δυστυχώς φαίνονται πάντα πολύ καθαρά σ’ αυτόν που τις εκλαμβάνει και σίγουρα τις εκμεταλλεύεται όσο μπορεί. Και φυσικά του αρέσει όλο αυτό γιατί σε ποιόν δεν αρέσει να είναι το επίκεντρο κάποιου και να επιβεβαιώνεται?

Είναι πολύ δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις να μην ασχοληθείς και να σκεφτείς μια φορά τον χιλιοπληγωμένο σου εγωισμό, το ξέρω και το καταλαβαίνω τόσο πολύ! Αλλά αυτό που είδα (και ειδικά τον τελευταίο καιρό) είναι πως η αδιαφορία σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης. Όχι μόνο γιατί θα νιώθεις εσύ καλύτερα με τον εαυτό σου, αφού για μια φορά τον σκέφτηκες και δεν τον έριξες πολλά επίπεδα κάτω αλλά και επειδή η αδιαφορία είναι κάτι που σκοτώνει και πάντα σε τυραννάει με χίλιες σκέψεις και ΓΙΑΤΙ. Γιατί λοιπόν να τυραννιέσαι ΕΣΥ το άλλο πρωί, την επόμενη μέρα την επόμενη βδομάδα… και όχι ο άλλος που θα αναρωτιέται που πήγε το «δεδομένο» του?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου