Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Μ’ έπιασε για τα καλά ο χειμώνας. Ακούγοντας αγαπημένο OFF και πίνοντας κόκκινο κρασάκι (Νάουσας πάντα), προσπαθώ να περάσω όσο πιο ανώδυνα και αυτό το βράδυ. Και λέω ανώδυνα γιατί ο τελευταίος καιρός είναι αρκετά επώδυνος για όλους μας.

Είμαι 25 χρονών. Θεωρώ σε μια από τις καλύτερες ηλικίες για έναν άνθρωπο. Ηλικία που πρέπει να είμαι πλήρως παραγωγική και ανεξάρτητη. Ηλικία που θα έπρεπε να έχω καταφέρει πράγματα στον επαγγελματικό τομέα αλλά και στη ζωή μου, ως επέκταση αυτού. Αντ’ αυτού κάθομαι στο σπιτάκι μου, με τους γονείς μου και προσπαθώ να επιβιώσω. Και για να μην είμαι αχάριστη, έχω όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει - προς το παρόν- και με το παραπάνω, όμως μέχρι πότε θα είμαι σε αυτή την κατάσταση? Εννοώ, μέχρι πότε θα προσπαθώ να βρω μια δουλειά και να γίνω ανεξάρτητη και ικανοποιημένη από αυτά που έχω καταφέρει? Μέχρι πότε θα παλεύω με τους γονείς μου προσπαθώντας να τους κάνω να καταλάβουν πως το χάσμα γενεών είναι μεγάλο?

Ποτέ δεν με απασχολούσαν όλα αυτά. Ντρέπομαι που το λέω αλλά λίγο το φοιτητηλίκι που είσαι βολεμένος, λίγο μετά η άνεση του σπιτιού σου και η έλλειψη λογαριασμών, όταν πλέον γυρίσεις στους γονείς σου, σε κάνουν να γλυκαίνεσαι παροδικά και να αναβάλλεις τις σκέψεις για το μέλλον σου. Έχοντας όμως πλέον 3 χρόνια αφότου τελείωσε η φοιτητική μου ζωή και όντας ένα πλάσμα που δεν αντέχει να κάθεται στον πισινό του για πάνω από 10 λεπτά έχω αηδιάσει με όλη αυτή την κατάσταση. Απλά δεν την αντέχω άλλο. Και αυτό δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα αλλά όλων των φίλων μου και γνωστών ή αγνώστων μου.

Είμαι άνεργη φιλόλογος και όπως το κόβω αν ασχοληθώ με αυτό θα είμαι μια ζωή άνεργη, επίσημα τουλάχιστον. Δεν ήταν ποτέ το όνειρο μου, αλλά αν το κράτος μου έδινε έστω και μια ευκαιρία να το εξασκήσω θα το έκανα. Δε θέλω να είμαι αχάριστη (αυτό νομίζω το είπα και πριν!). Όμως το κράτος μου γύρισε την πλάτη και μ’ αφήνει μέρα με τη μέρα στη μοίρα μου να παλεύω να βρω το οτιδήποτε να ασχοληθώ όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά και γιατί όπως προείπα είμαι 25 χρονών και σκοπός της ζωής του ανθρώπου σ’ αυτή την ηλικία είναι να δημιουργεί.

Μέσα στην ατυχία μου, είμαι πιο ευνοημένη από άλλους στην ηλικία μου! Έχω μια οικογενειακή επιχείρηση από πίσω ως «καβάτζα» και τα «παράνομα» ιδιαίτερα (που πλέον είναι πιο νόμιμα και από τους ίδιους τους νόμους), αλλά ως πότε θα συμβιβάζομαι με παρανομίες και βολέματα? Και καλά εγώ που έχω κάποιες "πισινές", αλλά όλοι οι υπόλοιποι - μεγαλύτεροι ή μικρότεροι από μένα - που παλεύουν για μια αξιοπρεπή ζωή πώς θα τη βγάλουν?

Ελπίζω να βγούμε σύντομα από αυτό το τέλμα που κάποιοι μας έχουν ρίξει και μας σπρώχνουν διαρκώς προς τα εκεί και να καταφέρουμε να ανακτήσουμε και πάλι τις δυνάμεις μας και την παραγωγικότητα μας. Είναι κρίμα μια χώρα που ήταν ανέκαθεν γενέτειρα πολιτισμού και ζωής να πεθαίνει και να παίρνει μαζί της τα παιδιά και τα όνειρα της.

1 σχόλιο: