Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου! Ξέρω που βρίσκεσαι, αλλά αυτό που με καίει περισσότερο είναι ότι δεν είμαι κι εγώ εκεί μαζί σου. Και ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός πως ξέρω ότι δεν θα είμαι ποτέ. Όχι επειδή δεν θέλουμε αλλά επειδή δεν θα μπορέσουμε. Πόσο δύσκολο είναι να καταλήγεις σε μια τέτοια παραδοχή για έναν άνθρωπο που σημαίνει τόσα πολλά για’ σένα. Δυστυχώς όσο και να ονειροπολείς ή όσο ρομαντικά κι αν βλέπεις κάποια πράγματα έρχεται πάντα η σκληρή πραγματικότητα να σε προσγειώσει και να σε κάνει να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα. Όσο κι αν θέλεις λοιπόν έναν άνθρωπο όταν οι διαφορές που σας χωρίζουν είναι αγεφύρωτες δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αρχίσεις το χτίσιμο, αλλά ακόμη και να το αρχίσεις τα γεγονότα πάντα θα σε προλαβαίνουν και θα σου γκρεμίζουν ότι ξεκίνησες.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί και πως όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες, αλλά όταν υπάρχουν σημαντικά εμπόδια πόσο μπορείς να αντέξεις ευτυχισμένος σε μια σχέση? Καλά τα συναισθήματα και ο έρωτας όμως πάντα υπάρχουν προβλήματα και πολλές φορές άλυτα. Γιατί πώς μπορείς να δεχτείς να μην κάνεις οικογένεια όταν ο άνθρωπος σου δε θέλει παιδιά ενώ εσένα ήταν πάντα η μεγαλύτερη σου λαχτάρα? Πώς μπορείς να βάλεις έναν πιτσιρικά που του ρίχνεις 10 χρόνια να καταλάβει πως εσύ δεν είσαι πλέον σε φάση να βγαίνεις, να ξενυχτάς και να τα πίνεις μέχρι το πρωί? Πώς μπορείς να κάνεις το σόι σου να καταλάβει πως εσύ είσαι ερωτευμένος με τη συγγενή σου που δεν ήξερες ποια είναι όταν τη γνώρισες και την αγάπησες? Πώς μπορείς να είσαι ουσιαστικά με έναν άνθρωπο όταν δεν μπορείς να κάνεις ούτε μια συζήτηση μαζί του χωρίς να μαλώσεις και το μόνο που σας ενώνει είναι ένα πάθος (ή και απωθημένο)?
Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις συμβαίνουν καθημερινά και αυτό που βλέπω είναι πως καλά τα συναισθήματα αλλά στο τέλος δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να μείνεις και να το παλέψεις, όσο δυνατά κι αν είναι. Ξέρεις πως αν μείνεις μόνο κακό θα προκληθεί. Είναι δυστυχώς καταστάσεις που είναι δίκοπο μαχαίρι για ότι κι αν επιλέξεις. Καταστάσεις που πληγώνουν και πονάνε.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί και πως όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες, αλλά όταν υπάρχουν σημαντικά εμπόδια πόσο μπορείς να αντέξεις ευτυχισμένος σε μια σχέση? Καλά τα συναισθήματα και ο έρωτας όμως πάντα υπάρχουν προβλήματα και πολλές φορές άλυτα. Γιατί πώς μπορείς να δεχτείς να μην κάνεις οικογένεια όταν ο άνθρωπος σου δε θέλει παιδιά ενώ εσένα ήταν πάντα η μεγαλύτερη σου λαχτάρα? Πώς μπορείς να βάλεις έναν πιτσιρικά που του ρίχνεις 10 χρόνια να καταλάβει πως εσύ δεν είσαι πλέον σε φάση να βγαίνεις, να ξενυχτάς και να τα πίνεις μέχρι το πρωί? Πώς μπορείς να κάνεις το σόι σου να καταλάβει πως εσύ είσαι ερωτευμένος με τη συγγενή σου που δεν ήξερες ποια είναι όταν τη γνώρισες και την αγάπησες? Πώς μπορείς να είσαι ουσιαστικά με έναν άνθρωπο όταν δεν μπορείς να κάνεις ούτε μια συζήτηση μαζί του χωρίς να μαλώσεις και το μόνο που σας ενώνει είναι ένα πάθος (ή και απωθημένο)?
Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις συμβαίνουν καθημερινά και αυτό που βλέπω είναι πως καλά τα συναισθήματα αλλά στο τέλος δεν είναι αρκετά για να σε κάνουν να μείνεις και να το παλέψεις, όσο δυνατά κι αν είναι. Ξέρεις πως αν μείνεις μόνο κακό θα προκληθεί. Είναι δυστυχώς καταστάσεις που είναι δίκοπο μαχαίρι για ότι κι αν επιλέξεις. Καταστάσεις που πληγώνουν και πονάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου