«Θα βγω στο δρόμο μια απ’αυτές τις μέρες, θα σε ξεχάσω σε τακούνια ψηλά»

Είναι οι στίχοι από ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, αλλά δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα.. Μακάρι να ήταν αυτή η φράση έστω για λίγο αλήθεια. Εγώ προσωπικά δεν θα τα κρατούσα μόνο για τους δρόμους αλλά μέχρι και στον ύπνο μου θα τα φορούσα! Μακάρι ένα 12ποντο να μας χάριζε την πολυπόθητη ελευθερία του μυαλού. Μακάρι τα τακούνια να ήταν ο τρόπος να ξεφεύγουμε από τον ανεκπλήρωτο ή τον πληγωμένο έρωτα μας. Δυστυχώς δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Γιατί όλα τα Blahnik και τα Louboutin του κόσμου να φορέσουμε, όλα τα Jimmy Choo του κόσμου και να μας χαρίσουν εμείς θα κάνουμε ένα και μοναδικό πράγμα. Θα τα φορέσουμε θα ντυθούμε και θα στολιστούμε και θα βγούμε στους δρόμους με την ελπίδα αυτός ο ένας και μοναδικός να μας δει, να δει πόσο όμορφες, λαμπερές και γεμάτες αυτοπεποίθηση είμαστε και να μας ερωτευτεί ξανά. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν θα αλλάξει ποτέ. Και σας το λέω εγώ αυτό που αν υπάρχει ένας αιώνιος έρωτας στη ζωή μου, αυτός είναι η μόδα και ειδικά τα ψηλοτάκουνα! Όμως ποτέ δεν υπήρξα θύμα της σε μεγάλη αντίθεση με τους άντρες που πολλές φορές ήμουν ο εύκολος στόχος να με πληγώσουν.
Ίσως όμως υπάρχει μια περίπτωση να μπορέσεις να ξεχάσεις κάποιον και αυτός να ξέρετε δεν είναι σίγουρα τα ψηλοτάκουνα. Η περίπτωση αυτή είναι όταν βρεις ένα καινούργιο έρωτα (και όπως λέει ένα άλλο αγαπημένο τραγούδι «Ο έρωτας με έρωτα περνάει» - τεράστια αλήθεια και την ασπάζομαι) ή όταν ο άλλος είναι μόνο στο μυαλό σου. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που ο άλλος δεν είναι πλέον μόνο εκεί? Τι γίνεται όταν έχει κάνει κατάληψη σε όλο σου το σώμα και έχει ενσωματωθεί με την καρδιά σου και με ότι άλλο ζωτικό μπορεί να υπάρχει πάνω σου? Πλέον λοιπόν ξεφεύγουμε από το λογικό γιατί πλέον δεν έχει να κάνει μ’αυτό. Έχει να κάνει με ολόκληρο το σύστημα του οργανισμού, το οποίο είναι τόσο πολύπλοκο που ούτε οι μεγαλύτεροι επιστήμονες ανά τον κόσμο δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν άκρη. Πώς λοιπόν να βγάλω εγώ άκρη που δεν είμαι καν επιστήμονας?
Λένε πως το μυαλό μπορεί να σε τρελάνει, όπως όμως μπορεί και να σε θεραπεύσει σε πολλές περιπτώσεις. Γιατί να μην έχει αυτή την ικανότητα και η καρδιά? Σε τρελαίνει από έρωτα και αγάπη, σε τυφλώνει και στο τέλος μπορεί να σε προδώσει τόσο εύκολα αν καθίσω να αναλογιστώ όλα αυτά που προκαλεί. Άτιμο λοιπόν πράγμα αυτή η καρδιά. Σε κάνει να αγαπάς αλλά σε κάνει και να πονάς. Γλυκόπικρη καρδιά.. και όπως θα έλεγαν και οι αγαπημένοι μου The Verve : Bittersweet. Δεν μπορείς όμως να κάνεις χωρίς αυτή. Είναι η αρχή και το τέλος της ζωής μας στην κυριολεξία όπως και ο έρωτας στη μεταφορά!